La prezidantoj de IKUE

 

1910 - 2019

 

 

Austin Richardson

Patrick Parker

Lambert Johan Joseph Marie Poell

Paulus Antonius Schendeler

Francisko de Paul Meštan

Juan Font y Giralt

Marie Larroche

Petrus Heilker

Alfons Beckers

Jacques Tuinder

Ferdinando Longoni

Czesław Biedulski

Duilio Magnani

Antonio De Salvo

Miloslav Šváček

Giovanni Daminelli

 

 

PREZIDANTOJ DE IKUE
Loĝ- urbo aŭ lando
Periodo de prezidanteco
  Biografio



1. P. Austin Richardson

Bruselo

01.04.1910 - 21.08.1913

 

 

Lia kompleta nomo estis Austin François Richardson Taylor. Li naskiĝis la 21.10.1843 en Amugnoabah (laŭ aliaj grafioj: Abujnoober aŭ Ahmedmigur, ĉiuokaze: en insulo Cejlono, tiama orienta angla Hindio), apud Bombejo. Liaj gepatroj estis Augustin Richardson kaj Catherine Jeanne Boye Cocheteux. Pro la dolorega morto de sia juna edzo, kiu estis armekuracisto, lia patrino baldaŭ poste reiris Anglujon kun siaj du geinfanoj. Austin fakte havis pli junan fratinon: Frederika (1848-1923), kiu fariĝos fama verkistino, aparte pri J.J. Rousseau. Frederika edziniĝos kun ĵurnalisto, John Macdonald (1840-1926) kiu estis korespondanto dum 48 jaroj de "London Daily News". Unu el la pranepoj de Frederika Richardson kaj John Macdonald (tio estas, la filo de ilia filino Kate) estos Marius Goring (1912-1998), aktoro de la brita teatro kaj de filmoj.

Austin, do, estis anglikano: en 1860 li estis ano fervora de la partio “High Church”, popola difino de la “anglo-katolikoj”, ankaŭ nomataj “Puseyites” aŭ “oksforda movado”, aŭ “ritualistoj”. Li pli kaj pli alproksimiĝis al tiu grupo de anglikanoj kiuj havis multon komunan kun la roma Eklezio, kaj rememoros sian ĝojon kiam ĉirkaŭ 1860 li ĉeestis en unu el la unuaj “ritualistaj” preĝejoj en Londono : temis pri la preĝejo de sankta Maria Magdalena Munster Square, kie li vidis unuafoje, en anglikana preĝejo, Diservon kiu similis al la katolika Meso. En alia “anglo-katolika” preĝejo (St Albans) pastro Macknonokie prenis lian unuan konfeson. Richardson, kvankam en sia matura aĝo rekonos la mankon de necesa teologia studado ĉe tiu "konfesprenanto" anglikano, kaj ke li ne estis vera konfesprenanto, tamen deklaros, ke “li certe grade kondukis min ĝis la pordego de la Vera Eklezio de Kristo”. 21-jaraĝa li konvertiĝis al katolikismo, pro evento kiun, post lia morto, malkaŝis unu el liaj 200 "spiritaj filoj", la redaktoro de EK Claudius Colas: li vidis lum-radiojn kiuj alvenis el Eŭkaristio (laŭ prof-ro Braive, aŭtoro de libro pri la historio de Instituto Saint-Louis, lia konvertiĝo okazis post lia alveno en Bruselo. Kaj efektive, en EK de majo 1909, aperas ĉi tiu lia indiko: “ ...jaro 1864, kiam mi, per la dia graco, estis akceptita en la vera Ŝafejo de Kristo...”).  Li estis studento de sekcio Filozofio de la "Institut St. Louis" en Bruselo, kiun li vizitis kiel "libera studento" en 1864-65, kaj kiu poste estos la loko de preskaŭ lia tuta instruista kariero. Poste li studis en la Séminaire de Malines en oktobro 1870. La 20.09.1873, kelkajn monatojn antaŭ sia pastriĝo (kiu okazis la 20.12.1873) li fariĝis instruisto de la Bazaj Lernjaroj ĉe la menciita Instituto Saint-Louis. Li estis seminari-amiko de la estonta fama kardinalo Mercier.

La 16.08.1882 li partoprenis kun la benediktanoj de Lieĝo en la fondado de la priorejo de Wentnor (insulo Wight). Li estis nomumita paroĥestro de Wolsey en la diocezo de Birmingham en julio 1890, kaj forlasis tiun taskon en 1894, post la morto de sia patrino, por reveni en Belgion kie li iĝis privata docento de la filoj de la Grafo de 't Serclaes (grava politikisto en Bruselo). En septembro 1897, Monsinjoro Van Aertselaer, direktoro de la Instituto, invitis lin doni kursojn de la angla lingvo en la nova Altlernejo de Komerco, malfermita en Instituto Saint-Louis. Li ankaŭ donis kelkajn kursojn en la scienca sekcio. Post la fermo de la Komerca Lernejo, en 1907, li emeritiĝis, kaj sin dediĉis al la ‘‘St Georges literary Club’’ kies prezidanto li estis, en la Instituto Saint-Louis, al la angla kolonio de Sainte Gudule (la nuna katedralo Ste Gudule et St Michel).

Richardson krome estis membro de la komitato de la Belga ligo kontraŭ la "Blanka sklaveco", t.e. kontraŭ la fikomercado de virinoj.

Dum la instruo-periodo en Saint Louis, en la baza kaj poste en la altlernejo, li restadis longan periodon en sia naskiĝlando. Difinita "Civitano de la libera Anglio ĝis oste", Austin Richardson partoprenis en la debatoj pri la valideco de la anglikanaj ordinadoj, multe aktivis por la unuiĝo de la Eklezioj, precipe por la reveno de anglikanoj al la katolika Eklezio (multaj liaj artikoloj ĉi-teme aperas en EK de tiuj jaroj); li batalis por pacismo kaj flamiĝis je la fino de sia vivo por la celoj de Esperanto.

La dato kiam li fariĝis instruisto en Instituto Saint-Louis, publikigita en la historia libro de prof-ro Braive, povas ankaŭ esti 1874, laŭ tio, kion Richardson mem deklaris plenigante la demandaron de la "Esperantista Centra Oficejo" en 1909. Laŭ la sama "demandaro", li esperantistiĝis oktobre de 1906. En letero, kiun li sendis la 01.05.1911 al tiu, kiu estos lia estonta posteulo, Petrus Heilker, Richardson rakontis pri la motivo de sia esperantistiĝo (okazinta en matura aĝo, kiam li estis 63-jariĝa): "En aŭgusto 1906 mi estis en Portsmouth, kiam la franca militŝiparo vizitis Anglujon. Kaŭzis al mi ĝojon, kiam mi vidis amikecon, per kiu la francaj ŝipistoj estis akceptataj, ne nur de aŭtoritatuloj, sed precipe de la popolo, la laboristoj ktp. Tamen estis por mi ĉagrene, ke la lingva diverseco absolute malebligis ĉiam intelektan interrilaton. Ili ridis, reciproke al si donis la manon kaj faris gestojn kiel multaj bestoj, sed fari ion plian ili ne povis. Post kelkaj semajnoj mi ĉeestis la akcepton de ĉirkaŭ 4000 anglaj laboristoj en Parizo. Tie denove okazis la samo. Tiam frapis min la ideo: kiel domaĝe ke ne ekzistas facila  lingvo por ili, per kiu ĉi tiuj bonaj homoj povus havi veran interrilaton. Kiam mi denove estis kun miaj kunprofesoroj, mi parolis pri tio. Unu el ili diris al mi: tia lingvo ja ekzistas; ĉu vi ne aŭdis pri Esperanto?". Kompreneble, la "kunprofesoroj" menciitaj en la letero estis liaj kolegoj en la Instituto St. Louis, en Bruselo.

Heilker, publikigante la leteron en EK, aldonis jenan detalon: "Nu, li lernis tiam dum unu semajno Esperanton kaj tiam li kuraĝis sendi poŝtkarton al iu svedo, kies adreson li trovis en "The Daily News". La svedo tuj respondis per okpaĝa letero, kiun pastro Richardson tute komprenis. Poste per Esperanto al li sukcesis realigi la konvertiĝon i.a. de sinjorino Maria Milsom (fraŭlina nomo: Gruner, naskita en Le Pouzin-Ardèche la 21.08.1851, mortinta en Bossey la 14.08.1933. Ŝi estas konata per la pseŭdonimo Ramo – el la komencaj literoj de ŝia kompleta nomo Renée Adéle Maria, plus E-vorta finaĵo O - tradukantino de romano "Fabiola" kaj de aliaj verkoj). Ŝia filo estis protestanta pastro, kaj ankaŭ li poste konvertiĝis. Pastro Richardson interrilatis kun multege da fremd-landanoj en diversaj mondpartoj nur per Esperanto; multaj konvertiĝis kaj plimultaj almenaŭ favore influiĝis je la katolika doktrino". (el EK 5/1938).

Richardson do esperantistiĝis en oktobro 1906 (ses jarojn poste, li skribos: "...jaro 1906, kiam mi komencis vojaĝi per Esperanto"). Tamen jam en EK de julio 1906 unuafoje aperis kvarpaĝa E-artikolo subskribita de Richardson pri sia vizito al la anglikana d-ro Pusey en 1865. Ni povas nur konjekti, ke: (pli probable) tiu numero de EK estis presita kun malfruo, ĉiuokaze malmultajn monatojn, se ne semajnojn, post la esperantistiĝo de Richardson; aŭ (malpli probable) ke temis pri traduko de redaktoro Peltier de artikolo aperinta aliloke. Dua artikolo de Richardson aperos en la numero de novembro (“Kion pensi pri Lord Acton ?”). La 21.01.1907 fronte al la “Poliglota rondo”, gastigita en la gotika salono de Hotelo Ravenstein en Bruselo, li faris anglalingvan paroladon pri la temo “ĉu eblas internacia lingvo?”. La antaŭan jaron, samloke, li estis farinta paroladon pri la “l’entente cordiale” inter la franca kaj la angla nacioj.

Por la 3a UK en Kembriĝo (1907) Richardson estas membro de la “trio por la tria”, kun pastroj Emile Peltier kaj Luigi Giambene, por zorgi pri la katolikaj kunvenoj kaj la Diservo: li fariĝas sekretario de tiu komitato por la katolikaj kunvenoj kadre de la 3a UK. Lia grava malsano en majo-junio 1907 minacis, ke li ne povu aktivi en tio, sed feliĉe li resaniĝis, kaj povis liveri al la katolikaj kongresanoj la Benon de Pio la 10a al la esperantistaj katolikoj, kaj tio laŭ persona permeso anoncita telegrame de pastro Luigi Giambene. Richardson anstataŭigas ĉi-lastan en Kembriĝo kaj predikas anstataŭ li, dum la speciala Meso por la katolikaj esperantistoj en la Preĝejo de Nia Sinjorino kaj de la anglaj Martiroj en Kembriĝo. Parenteze, dum tiu 3a UK movas la paŝojn la ideo starigi katolikan E-asocion: oni fondas la “Societo Katolika Internacia” (14.08.1907) laŭ la projekto lanĉita de pastro Peltier. Plie oni fondas ankaŭ (15.08.1907) PEF, la “Pastra Esperantista Frataro” ankoraŭ proponita de Peltier. Por ambaŭ du fondoj aktivas en Kembriĝo Richardson, laŭ la indikoj de Peltier: li fariĝas sekretario de PEF. Post la Kongreso Richardson restas en Britio kelktempe, kie li publikigas artikolon en “The Catholic Times”, prelegas en Ventnor (insulo Wight) kaj helpas la fondon de grupo en Shnklin. Lia laboro ripetiĝos okaze de la 4a UK en Dresdeno, kie li celebris Meson la 16.08.1908 en la preĝejo de la Sankta Koro de Jesuo, kaj en la posta UK, la 5a en Barcelono, kie li predikas en la “Casa de Caritat” dum la kongresa Diservo (5.9.1909) kaj dum aliaj okazoj.

1908 estas la jaro, kiam EK ĉesas aperi dum tri monatoj pro la malsaniĝo de pastro Peltier. Richardson eniras la direktantan komitaton de EK kiu transprenas la redaktadon de la revuo, kun Claudius Colas kiel ĉefredaktoro.

Richardson ne ĉesas propagandi Esperanton ekstere. Memorinda estas la parolado, kiun li faris la 10.12.1908 en la malgranda seminario de Malines, fronte al kardinalo Désiré Joseph Mercier (Braine-l'Alleud 22.11.1851 - Bruselo 23.01.1926), al la tuta kanonikaro, la teologiaj kaj filozofiaj studentoj de la seminario kaj proksimume 400 personoj, el kiuj multaj geeminentuloj de la urbo. Preskaŭ 200 studentoj mendis lernolibrojn. La 3.01.1909 li estas en Parizo kaj kun Claudius Colas li prelegas en “Chez nous” antaŭ katolika aŭdantaro. La 28.04.1909, denove en Parizo, dank’ al perado de abato Duvaux (1865-1962), li prelegas en la tiea malgranda seminario. La pentekostan lundon de 1909 li ĉeestis la ĝeneralan kunvenon de UEA en Huy (sur la bordoj de Mozelo) kaj prelegas. Aliajn publikajn intervenojn li faris la 8.9.1909 en la kunvenejo de la “Association des Etudiants catholiques en vacances”, en Parizo; la 19.08.1909 li prezidas la kunvenon ĉe la asocio de la “Militants du devoir chrétien”, ankoraŭ en Parizo, kie Colas prelegas kaj Richardson rakontas kiel li fariĝis esperantisto. 

La UK en Barcelono 1909 estas la okazo por la katolikaj esperantistoj antaŭenirigi la projekton pri katolika E-asocio: al la kongresantaj katolikoj alvenas letero el Litovio de pastro Dombrowski, kiu pledas por la starigo de katolika E-organizo. La ĉeestantoj, laŭ la instigo de tiu elokventa letero, fondas (7.9.1909) KUE, Katolika Unuiĝo Esperantista (la nomon proponis s-ro Claudius Colas). Richardson estis elektita ĝenerala prezidanto. Kaj dum tiu sama kunsido ĉe la Universitato de Barcelono estis unuanime balotita de la 61 geĉeestantoj la decidon havi ĉiujare specialan kongreson internacian de katolikoj. Oni fiksas la lokon kaj daton de tiu kongreso: Parizo, 31.03-03.04.1910. La Kongreso, krom pritrakti katolikajn temojn, devos doni definitivan formon de la provizora regularo de la novnaskita KUE. Kiam la Kongreso okazas, Richardson estas elektita prezidanto de IKUE (tamen ankoraŭ nomata IKEU). Tre bedaŭrinde baldaŭ ekŝancelis lia sanstato kaj, per letero al abato Duvaux, li forlasis la direktoran postenon de EK, sed restis ties religia direktoro.

Intetempe li fariĝas vicprezidanto de la Belga Ligo Esperantista kaj celebras Meson en la kapelo “Soeurs Maricolles” en Bruĝo okaze de la 2a belga esperantista Kongreso, dum kiu oni oficiale starigas la belgan sekcion de IKEU, kies sekretario-kasisto fariĝas Richardson.

La 28.8.1910 li estas en Hago por la unua jarkunveno de Nederlanda Katolika Esperanta Unuiĝo, Nederlanda Katoliko. Li celebras Meson (28.8.1910) en la preĝejeto de la fratinaro de sankta Karolo Boromeo kaj predikas pri la Eklezio, deirante el Joh. 17,21.

Fine de oktobro 1910 li krize malsaniĝas: oni enhospitaligas lin en la katolika hospitalo de Hago. Pri lia malsano EK titolas frontpaĝe kaj donas jenajn sciigojn: dum li estis en Hago por beni la edziniĝon de sia kuzino, en la nokto inter la 26a kaj 27a de oktobro, li trifoje kraĉis sangon kaj eĉ ricevis la lastajn sakramentojn. Li pensis, ke li baldaŭ mortu, kaj pro tio al s-ro Sleyffers kiu gastigis lin, li murmuris: "Forsendu leteron al Abato Duvaux, skribu ke miaj lastaj vortoj estis: "Petege, mi petas vin, daŭrigu kaj la sekretarecion kaj la direktorecon por ke nia Katolika Esperantista movado ne mortiĝu". Tia sentemo por la movado reeĥas ankaŭ en la posta atesto de s-ro Sleyffers: "la plej bona kuracilo, rilate nian karan prezidanton, estas la penso, ke la estraro de la Katolika Unuiĝo daŭrigas la laboron". Richardson mem detale rakontos sian malsanon. Dum ok tagoj li kuŝis sur la dorso kun saketo da glacio sur la brusto, ne kapabla ion fari por si mem. Li estis inter la vivo kaj la morto ĉe unu lia kara amiko, unu el la estroj de la Esperanta Katolika movado en Nederlando (Sleyffers), kaj flegis lin du el la karaj Fratinoj de la Gildo de Sankta Aŭgustino. Poste oni transportis lin al la katolika hospitalo de Hago, kiu iĝis lia hejmo dum 3 longaj semajnoj. Tie li estis admirinde flegita de la Fratinoj de la Karitato de Nia Sinjorino de Kompato. Post la longa konvalesko, la 13.11.1910 li skribas unuan leteron al Duvaux, per kiu li sciigas ke li fartas pli bone, sed sentas grandan malfortecon. Li eskapis el morto, sed li bone sciis pri la graveco de sia sanstato. Li tre limigas sian agadon. Nur la 28.11.1910 li reveturis al Bruselo. En 1911 kadre de la 3a belga Kongreso en Charleroi li celebras Meson, sed kiel okazis ĉe li depost la malsano, li ne povis paroli kun forta voĉo. Kelkajn monatojn poste li estas en Hago por la 2a kongreso de IKUE (14-18.08.1911), kie li interalie prelegas pri "la katolikoj kaj la pacifismo". Antaŭe Richardson submetas la projekton de la kongres-laboroj al ekleziaj aŭtoritatuloj, i.a. al episkopo Augustinus Josephus Callier de Haarlem (Vlissingen 29.05.1849 - Haarlem 28.04.1928), kiu faras siajn rimarkojn. Je la fino de la Kongreso la konkludoj (i.a. pledo por la unueco de la kristanoj), estas sendataj al la Sankta Seĝo kaj al multegaj episkopoj. Kaj Richardson ricevas leteron de sia iama kunseminariano kardinalo Mercier per kiu li donas al la kongresaj deziresprimoj sian plenan aprobon, "kaj li estas preta, zorge ekzameni la demandon, kiamaniere oni povus en Belgujo doni al tiuj deziresprimoj praktikan efikon".

Post la kongreso, la zorgemo de Richardson turniĝas al EK. De kelka tempo "tro multaj okupadoj devigis la ĉefredaktoron s-ron Gautherot kaj la direktoron Abaton Duvaux disiĝi de la situacioj, kiujn ili unue akceptis tiel sindoneme". Por helpi IKUE kaj eviti halton de la regula apero de ĝia oficiala organo, Richardson kaj d-ro J.N.J. Smulders aĉetis EK de la ĝistiama posedanto (abato Duvaux), kun la celo transdoni ĝin poste al kreota internacia societo, konsistanta el membroj de IKUE. Ekde la numero de novembro 1911 Smulders fariĝas redaktoro kaj Richardson, direktoro.

Sed denove malsano atakas Richardson: jam fine de tiu monato novembro de 1911 li informas la redaktoron de EK, ke la kuracisto ordonis resti absolute trankvile dum kelka tempo kaj petas al li zorgi sole pri la decembra numero de EK. La malsano ne estas tiel gravega kiel la antaŭa jaro en Hago, ĉar lia sangokraĉo ne estis tiel danĝera kiel la tiama. Malgraŭ la kuracista malpermeso, li havigas al la ĝenerala sekretario de IKUE, Frans Knaapen, letereton per kiu li "certigas al vi ke mi sentas jam la efikon de la preĝoj de miaj amikoj kaj la propeto de mia karega patrino la Dipatrino Maria. Kiel vin danki por viaj preĝoj kaj la preĝoj de viaj geamikoj? Tie mi estas postulema, tie mi estas senhonta almozulo: daŭrigu kaj daŭrigu ĉe viaj amikoj la preĝojn por mi, kaj petu ankoraŭ aliajn, sed nur ke la Sankta Volo de Dio ĉiam kaj ĉie fariĝu".

EK februaro 1912 publikigas du artikolojn de Richardson pri la praktika plenumo de la deziresprimoj de la 2a IKUE-kongreso kaj pri la reunuiĝa movado en la oriento. En la unua artikolo li pledas por informado al la episkopoj pri la proponoj de la katolikaj esperantistoj, sed li ĉefe relanĉas la aktivadon por la reunuiĝo de la kristanaro, ankaŭ pere de la instruado en la seminarioj pri la movado favora al unuiĝo.

Intertempe konkretiĝas la projekto realigi societon, kiu posedu EK. La 01.05.1912 oficiale naskiĝas la "Anonima Akcia Societo: Internacia Eldona Societo Espero Katolika", kun kapitalo de 12.100 guldenoj dividita en 200 akcioj.

La postaj elpaŝoj de Richardson koncernas la defendon de la Papo kaj de la Eklezio kontraŭ la atakoj kiuj alvenas el la ĝenerala esperantista movado. Dum la UK en Antverpeno Richardson protestas per flugfolio al la publike disdonita cirkulero de la liberpensuloj, kiu entenas pezajn atakojn kontraŭ katolikismo. En EK de marto 1912 li lanĉas averton al la katolikaj esperantistoj pri danĝero kiun la "nuna granda disvastiĝo de nia internacia lingvo neeviteble naskas". Esence temas pri la ekzistantaj E-revuoj kiuj estas "maltaŭgaj el la vidpunkto de la kristana ĉasteco", kaj Richardson invitas la katolikojn esti singardemaj, kaj "neniam aĉeti ĉu ĵurnalon, ĉu libron, sen antaŭe peti la konsilon de lerta esperantisto, kiu estas samtempe fidela katoliko".

Kiam revuo "Germana Esperanto-Gazeto" eldonita en Magdeburgo (kiun oni ne devas konfuzi kun "Germana Esperantisto", eldonita en Berlino), en siaj numeroj de la 03.12 kaj 31.12.1911 publikigis akrajn atakojn kontraŭ iu "motu proprio" de papo Pio la 10a, Richardson, per letero de la 03.02.1912, petas rebonigon de la okazinta ofendo. Lia iniciato ricevas kiel eble plej vastan subtenon de EK, kies numero de aprilo 1912 entenas 32-paĝan artikolon de d-ro Smulders pri la temo.

Ankaŭ okaze de la 4a belga kongreso esperantista (Gent, pentekosto de 1912) Richardson ĉeestas kaj predikas en esperanto. Por la 8a UK (Krakovo 1912) li lasas la zorgon por la katolikaj kunsidoj al Claudius Colas, kaj la 14.08.1912 li vojaĝas al Budapeŝto por partopreni en la 3a IKUE-Kongreso. Lia vojaĝo estas plia okazo por propagandi: de Bruselo al  Nürnberg surtrajne li varbas plurajn kunvojaĝantojn, inter ili klera pastro de Munkeno kiu skribos al li en Esperanto ne multajn semajnojn post la renkonto. Post etapo en hotelo Kaiserhof de Nürnberg, li daŭrigas sian vojaĝon trajne al Passau kaj de tie vaporŝipe laŭ la Danubo ĝis Sintz kaj fine al Vieno. En la ĉefurbo de la Augsburga Imperio li celebras Meson en kapelo kiun la aŭstria imperiestro konstruigis je la memoro de sia mortigita Imperiestrino: Richardson preĝas por la animripozo "de tiu malfeliĉa Princino" (kaj kompreneble temas pri Elisabeth "Sissi").

Ankaŭ laŭlonge de la posta itinero el Vieno al Budapeŝto Richardson daŭrigas propagandi, disdonante flugfoliojn. En Budapeŝto li loĝas en la centra Seminario, ricevante de la vicrektoro, de profesoroj kaj seminarianoj la promeson lerni Esperanton (la vicrektoro eĉ paroletos en Esperanto al Richardson, okaze de lia foriro).

La lasta artikolo de Richardson por EK aperas en la numero de junio 1913, kaj ĝi estas defendo de Esperanto kontraŭ la akuzo levita de belga katolika revuo, laŭ kiu Esperanto estas nur batalilo de la framasonaro. Lia nomo aperas krome en la listo de la organiza-komitato de la "internacia telegraf-agentejo", entute, de katolika informagentejo, kiu uzu Esperanton.

Dum li estis vojaĝanta al 9a U.K. en Berno, por iri de tie al la 4a IKUE-Kongreso en Romo, li mortas, pro sufokatako, en la nokto inter la 20a kaj 21a de aŭgusto 1913 en la domo de la paroĥestro de Bossey, tiam "lasta franca vilaĝo apud la svisa landlimo". En tiu vilaĝeto de Savoie, tute apud Ĝenevo sed en franca teritorio, li akceptis anstataŭigi la paroĥestron dum kelkaj tagoj.

Antaŭsentante ke li mortos baldaŭ, en Bruselo li estis aĉetinta nur ir-bileton. S-rino Milsom rakontis tiel la lastajn vivohorojn de Richardson: "Ĝis la deka nokthoro li parolis pri spiritaj aferoj kun pia farmistino, kiu deziris ricevi liajn konsilojn. Li priparolis la feliĉon de la ĉielo kun tia fajro kaj entuziasmo, ke li ŝajnis esti en ekstaza stato. Du horojn poste la fratino de la paroĥestro estis subite vekita per elvokoj; ŝi leviĝis kaj alkuris en la ĉambron de Richardson. Li estis sufokanta. Tuj li vidis, ke la lasta momento alvenis; li montris sur sia tablo kajereton de adresoj. Post kelkaj minutoj li forpasis". Anoncante lian morton al Smulders, redaktoro de EK, s-rino Milsom mem skribis: "Lia perdo estas por ni tre doloriga. La bona Patro donis al mi la plej veran ĝojon en mia vivo: mia riceviĝo en la Katolika Eklezio". En Bossey oni entombigis lin, post ceremonio dum kiu partoprenis Colas kaj la Bossey'aj samideanoj kune kun preskaŭ ĉiuj vilaĝanoj, ĉe kiuj Richardson, kvankam restinta malmulte da tempo, jam estis konata. En Bossey oni entombigis lin la 25.08.1913. La 26.08.1913 en katolika preĝejo de Berno, dum la UK, okazis funebra meso por lia animo. Predikis pastro Lajos el Debrecen kaj Colas rakontis la lastajn vivotagojn de Richardson. D-ro Zamenhof, kun sia familio ĉeestis la Diservon, volante alporti omaĝon al li, kaj la samon estis farinta la vendredon antaŭe s-ro Edmond Privat kun ĝenevaj esperantistoj.

La tombo de Richardson en Bossey, laŭ la informoj kolektitaj de s-ro Jean Amouroux, estis deklarita laŭleĝe "forlasita" kaj liberigita. Tamen laŭ la informoj ricevitaj de alia esperantisto, s-ro Raymond Boré, la tombo daŭre ekzistas, tamen sen iu ajn indiko, au steleo.

La informojn pri la vivo de Richardson antaŭ esperantitesteco ni ĉerpis el libro de prof-ro Braive, emerita profesoro kaj historiisto en la fakultato de Instituto Saint-Louis, kiu verkis libron pri la historio de tiu fakultato. La libro entenas 2 paĝojn pri Richardson kaj grupfoton de 1878-79 kun li.
Tiu libro mencias ankaŭ jenajn aliajn verkojn: AMICUS, A la mémoire de l'abbé Richardson, dans BAAE, 3e s., n° 2, janvier 1914, p. 113-119; artikolon de Austin Richardson pri la "langue Internationale" publikigita en "L'universitaire catholique",  12e a., 1910-11, n° 19, 30 mars 1911, p.1CDE, 2AB.
Koran dankon al Flory Wittdoeckt, kiu sukcesis kontakti prof-ron Braive kaj ricevi la libron.

And thanks to Mr. Richard Cochran for the biographical informations about Frederika Richardson.

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


2. P. Patrick Parker
Kilmyshall Ferns (IRL)
 
07.09.1913 - 16.08.1920

 

 

Rev. Patrick Parker naskiĝis en Coolamain, Oylegate, Co. Wexford la 24.07.1869 kaj li estis baptita du tagojn poste en la paroĥo "St. David" en Oylegate. Liaj gepatroj estis James Parker, naskita en Coolamain, kaj Bridget Keegan, naskita en Borris, Co. Carlow. Patrick havis 3 fratojn kaj 4 fratinojn. Du el liaj fratinoj fariĝis religiulinoj. La familio estis vere profunde religiema, ĉar liaj onkloj, la Tre Respektinda Pastro John Canon Parker estis paroĥestro de Ferns (li mortis la 08.08.1900) kaj Respektinda Pastro Patrick Parker, kiu mortis en 1876, estis vic-paroĥestro en Screen, Co. Wexford.

Li studis unue en la Kolegio Sankta Petro (Wexford) kaj poste en la Irlanda Kolegio en Salamanko (Hispanio). Li estis ordinita pastro en la menciita Kolegio, kune kun alia studento (Sylvester Cloney) fare de episkopo Brown dimanĉe la 02.12.1894.
En la postaj jaroj Parker estis paroĥa pastro en Screen (ekde decembro 1894), kie lia samnoma parenco mortis en 1876;  en Adamstown (ekde februaro de 1898); en Kilmyshall (ekde la 24.08.1902), kaj paroĥestro en Cushinstown (ekde la 16.05.1919). Li estis membro de la Dioceza Kapitulo de Ferns. Parker estis klera studulo pri klasikaĵoj kaj ankaŭ tre interesata al la refloro de la gaela lingvo: li estis unu el la pioniroj de la movado por la gaela lingvo en Co. Wexford. Li estis aktiva membro de la asocio Enniscorthy Feiseanna, kaj li donacis monon por stipendio.

Dum la 4a IKUE-Kongreso en Romo, li estis elektita prezidanto, sed pro "tempomanko" kaj post hezitiĝoj li akceptas por unu jaro. Li tamen restis prezidanto ĝis 1920 ĉar ĉesiĝis la agado de IKUE pro la unua mondmilito.

Parker mortis dimanĉe la 19.09.1948, 78-jaraĝa. Li estis entombigita ĉe la preĝejo de Cushinstown. Hodiaŭ en lia paroĥa teritorio malmultaj havas klarajn rememorojn pri Pastro Parker. Li estas memorigata pro sia granda zorgemo kaj ĝentileco. Oni rimarkis lian grandan sindediĉon por la paroĥaj vizitoj, kaj tiuj, kiuj memoras lin, parolas pri lia ĝentileco kun la geknaboj. Iu priskribas lin kiel "familieca homo, ĝentila kun la infanoj" kaj "facila al dialogo, tiom ke li estis ĉiam bonvena vizitanto en la hejmoj".

Biografiaj informoj ĉerpitaj el la libro de Kanoniko John V. Gahan, "The Secular Priests  of the Diocese of Ferns", Editions du Signe, 2000. Ĉi tiu verko represas la informojn pri la diocezaj pastroj de Ferns publikigitajn en la libro "History of the Diocese of Ferns  (1916)", de d-ro Grattan Flood. Pastro Paul Butler, nuna paroĥestro de Kilmyshall Bunclody,  havigis al ni ĉi tiujn detalojn.

Kromaj biografiaj datumoj kaj la personaj atestoj  estis kolektitaj de la nuna paroĥestro de Cushinstown, Rev. Frank Stafford, kiu ankaŭ havigis por nia arkivo fotojn de la tombo de P. Parker kaj de la paroĥo.

Koran dankon al Mike Leon, kiu peris kontaktojn kun la du pastroj.

 Thank you very much to Rev. Paul Butler and Rev. Frank Stafford!

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


 3.
P. Lambert Johan Joseph Marie Poell
Gemert (NL)
16.08.1920 - ?

 

 

Li naskiĝis en 's-Hertogenbosch (Nord-Brabanto) la 22an de marto 1872 kaj pastriĝis en 1895. Unue lia pastra agado efektiviĝis en Tilburg, poste, de 1915 ĝis la morto, li estis paroĥestro en Gemert . Li estas konsiderata unu el la pioniroj de la sociala instruo de la Eklezio.
De 1909 ĝis sia morto li estis la religia konsultanto de "Nederlanda Katoliko", kies kunfondanto kaj unua prezidanto li estis. En 1920, okaze de la IKUE-Kongreso en Hago, li estis elektita prezidanto de Internacio Katolika, la asocio en kiun estis kunfandita IKUE dum iom pli ol unu jaro. Li rezignis kelkajn monatojn poste kaj en la lastaj vivojaroj li kunfondis kaj prosperigis la "Internacia Katolika Informejo"-n (IKI) en Nederlando kaj estis ĝia prezidanto. Li mortis, post mallonga malsano, en Gemert la 7an de januaro 1937.
En 1985 estis titolita je lia nomo Kapelo en Tilburg, kaj en 1990 eldoniĝis universitata disertacio pri li (Poell,L. - THELEN, A.A.J. Lambert Poell (1872-1937) en de katholieke sociale beweging. Sociaal-klerikaal spanningsveld in het Bossche diocees 1896-1915. - Tilburg 1990. - XXXIX,460p. Orig. linnen. (Bijdragen geschiedenis Zuiden van Nederland 82) (#18653) - eur 15).

Nederlandlingva paĝo pri li (kun foto de 1915)

Alia paĝo kun foto

Alia paĝo kun mencio de lia esperantisteco

Al la indekso de ĉi tiu paĝo



4. S-ro Paulus Antonius Schendeler

(NL)
1921 - 1924

 

 

Preskaŭ unu jaron post la kunfandiĝo de IKUE kaj Blanka Kruco por krei la "Internacio Katolika"-n (IKa), la malsama konsidero pri Esperanto (ĉu celo aŭ nura rimedo?) kondukis grupon de esperantistoj al klopodado por restarigo de sendependa IKUE, post la IKa-Konferencoj en Graz. La ĉefa iniciatinto estis P. A. Schendeler, al kiu aliĝis d-ro Johan Nikolaus Joseph Smulders (1872 - 16.11.1939), direktoro de la akcia societo EK (kiu posedis la revuon Espero Katolika). Per korespondado ili serĉis la estraranojn de IKUE, kiuj restis ankoraŭ tiaj jure (t.e. kiuj neniam eksiĝis aŭ estis de neniu eksigitaj) por ke estu kompletigita la estraro. Konkrete, la sola restanta membrino de la Estraro estis f-ino Marie Larroche, kiu, la 12an de novembro 1921, post multe da hezitiĝoj, per persona letero ("tiel valida kiel mi povas rajti") nomumis provizora prezidanto, kasisto kaj sekretario, S-ron Schendeler el Nederlando kaj estrarano Pastron Becker el Germanio. Schendeler akceptis per letero de la 19a de novembro 1921.
Li naskiĝis la 26.2.1878 en 's-Hertogenbosch kaj fariĝis esperantisto en 1909. Profesie li estis profesoro de geografio en komerc- kaj real- lernejo.
Post la elekto de la sekva prezidanto li restis ĝenerala sekretario de IKUE
ĝis 1935

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


5. P. Francisko de Paul Meštan
Vieno (A)
1922 - 05.08.1927

 

 

Li naskiĝis la unuan de aprilo 1865 en Hlinsko kaj fariĝis pastro en la ordeno de la Piaj Lernejoj (Piaristoj) la 21.06.1888. De 1906 ĝis 1925 li estis provincestro de sia ordeno en Krems. Esperantisto ekde majo 1917, jam la 24.03.1918 li gvidis en Krems la fondadon de loka grupo de "Aŭstruja Katolika Ligo Esperantista", kies nacia prezidanto li estis. En 1930 li estis elektita membro de la Lingva Komitato Esperantista. Direktoro de Espero Katolika (1920-1921), por kiu dum la postaj jaroj li estis aktiva kunlaboranto (i.a. li verkis artikolaron pri "La problemo de la lingvo tutmonda kaj historio de la katolika E-movado", kiu estis la unua tre detala rekonstruo de la historio de IKUE, post la teksto de 1910 de prof-ro Gustave Gautherot (1880-1948), kiel oficiala inaŭgura parolado de la unua IKUE-Kongreso).
Kiam, laŭ la tiama regularo de IKUE en 1927 lia prezidanteco fini
ĝas, li anoncis sian nerekandidatiĝon.

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


La Estraro de IKUE en 1931 
en foto publikita de EK oktobro 1931: 
Pastro Font-Giralt, prezidanto,
F-ino M. Larroche, vicprezidantino,
S-ro Schendeler, ĝenerala sekretario-kasisto.

Malantaŭe, S-ro Van Hoesel el Einhoven.

La kvara estrarano ne en la foto estis la vic-sekretario S-ro J. E. Hockham, el Teddington (Anglujo)

 


6. P. Juan Font y Giralt
Gerona (E)
05.08.1927 - 08.08.1935

 

 

Pastro Juan Font Giralt (aŭ, nacilingve, Joan Font i Giralt) naskiĝis en Gerona la 4.08.1899, filo de Silvestre Font kaj Mariè Giralt. Li pastriĝis en 1924 kaj estis instruisto ĉe la seminario-kolegio de Collell (Gerona-provinco). Je la lasta tempo de sia vivo, tamen sen forlasi la instruadon, li responsis pri la paroĥo de Torn.
En la porpastra seminario de Gerona aktivis pastro Josep Casanovas i Genover (1884-1965), profesoro pri latina lingvo kaj prezidanto de la grupo "Ĝirona Espero", agema esperantisto ĝis sia morto, kiu plej entuziasme kaj sukcese disvastigis Esperanton kaj eĉ starigis grupon ĉe la seminario: "Studenta Juneco". Tio ĉi konjektigis, ke Font Giralt lernis Esperanton en la seminario. Male, dum intervjuo ĉe Radio Vieno (24.08.1931, publikigita de EK mar.-apr. 1932) li mem konigis la originon de sia esperantisteco: "Kiam okazis en septembro 1909 la 5a UK en Barcelono mi estis 9-jara knabo. Mia patro lernigis al mi la lingvon iomete antaŭ la Kongreso. Ĉiam kun fiero mi memoros la momenton, kiam mi salutis la Majstron Zamenhof".
En tiu sama perradia intervjuo, li sciigis, ke li prezidis kelkajn el la "Floraj Ludoj" en Esperanto de Katalunio (temas pri kataluna tradicio el la 13a jarcento: tiam la provencanaj trubaduroj en belaj poemoj prikantis siajn amatinojn. Kaj en la unua semajno de majo okazis konkurso. La venkinto ricevis floron kiun li publike donacis al sia amatino, kiu tiel fariĝis la "reĝino de la floraj ludoj". Tiu antikva kutimo, kiel dirite, estis kulturata pasintjarcente ankaŭ pere de la esperantistoj). En 1933 la Floraj Ludoj entenis ankaŭ "Premion Espero Katolika": dujara abono.
De1920 li laboris en unu aŭ alia grava posteno en esperantistaj societoj aŭ organizaĵoj. De tiu sama jaro 1920 al Esperanto li oferdonis sian tutan libertempon kaj entuziasmon.
Proponita de la franca kaj de la nederlanda ligoj la 5.08.1927, kadre de la 12a IKUE-Kongreso en Asizo, li estas elektita prezidanto.
Dum la UK en Krakovo 1931 li partoprenis kaj gajnis la unuan premion en la oratora konkurso. Li tiam estis faranta sian sukcesan vojaĝon tra Eŭropo: li vitizis dek unu landojn, 8 ligojn aŭ grupojn de IKUE, 13 urbojn, faris 10 paroladojn, inter kiuj 2 per radio (nome, en Vieno kaj Breslaŭ) kaj kvarfoje li estis intervjuita.
Li estis redaktoro kaj eldonanto de EK ekde numero jan.-feb. 1932 "laŭ persona entrepreno, provizore". Tiu "provizoreco" daŭris ĝis la numero de oktobro 1934 kiu estis la lasta eldonita de li ĉe la presejo Ramon Bonet de Olot (Hispanio): la eldonado sen klarigo abrupte ĉesis.
Oni scios poste, ke Font Giralt estis ege malsana, tiom grave, ke post longa tempo da suferado (dum kiu li same strebis publikigi EK) li metis sin sub la zorgoj de kuracisto d-ro Pi Figueras en kliniko de Barcelono por operacio, kiu okazis la 29.12.1934. Ĝis la fino de januaro, komence de februaro 1935, li daŭre estis en la hospitalo, kaj poste li revenis al Collell por daŭrigi siajn okupojn kiel profesoro en tiu Seminario.
Dum IKUE kaj EK renaskiĝas en Nederlando, en Hispanio eksplodas la interna milito, dum kiu estis murditaj 12 episkopoj, 300 monaĥinoj, 2365 monaĥoj, 4184 pastroj. Laŭ noto de la diocezo de Gerona (menciita en artikolo de Jean Amouroux, publikigita de "Katolika Esperantisto", aŭtuno 1999) "je la unuaj tagoj de la ribelo li trovis rifuĝon en paroĥan domon kvankam li estus povinta facile fuĝi. Li preferis resti kun siaj paroĥanoj fide kredante, ke al li okazos nenio. Venis la 15.08.1936 kaj li estis arestita de la "Komitato de la Popolo". Ili kondukis lin al teritorio de urbo Cellent, kaj, sur la vojo iranta de Banyoles al Olot tra Santa Pau, ĉe la ponto konata sub la nomo Esparragueras ili murdis lin post parolaj kaj fizikaj turmentoj. Unu el la ekzekutintoj, por ke estu pruvo pri tiu heroaĵo inter milicanoj, tranĉis al li orelon, kiun li konservis dum kelkaj tagoj en sia poŝo. Li konsideris, ke tiu viktimo estis grava kaptaĵo".
Jean Amouroux, en alia artikolo pri nia pioniro, raportas pri tio, kion s-rino Maria Assumpció Soler, nevino de Font Giralt, deklaris en 1985 al ĵurnalisto de “Presència”, ĉiusemajna aldono de “El Punt”, tagĵurnalo de Gerona (ŝia atesto aperis en la numero 703 de la 11.08.1985): “jes, mia onklo, Pastro Joan Font, estis instruisto en Collell. Li estis mortigita en 1936 kaj ni scias, kiu faris tion, tamen mi ne diris kaj neniam diros kiu. Mia onklo estis alta kaj fortika, li defendis sin kaj tiam ili forte frapis lin ĉe la nuko pere de kulaso de fusilo”. Alia atesto, verŝajne tiu plej proksima al la epoko de la murdo, estas tiu, kiun svisa esperantisto (St. Simeon, el Luzerno) havigis al EK en 1937: li hazarde konatiĝis kun kataluna pastro, kiu sciigis al li jenon: “Font Giralt estis terure martirigita de la maristoj, la 17an de aŭgusto 1936 sur la vojo de Colell al Gerona. La manoj estis forhakitaj kaj la korpo bruligita”.
Aldone al la supraj menciitaj, alia atesto rilate al la murdo de pastro Font Giralt aperas ankaŭ en la libro “Testimoniatge de Fe i de Fidelitat”, de pastro Josep M. Cervera i Berta, eldonita en la diocezo de Gerona en 1991.

Dankon al samideano Jean Amouroux pro la dokumentoj liveritaj pri pastro Font Giralt.

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


7. F-ino Marie Larroche

Parizo (F)
18.08.1934 - 08.08.1935

 

 

Ekde 1933 dum du jaroj la prezidanto de IKUE Font Giralt pro malsano ne povis aktivi por IKUE kaj por EK (kiu de oktobro 1934 ĝis januaro 1935 ne aperis). Dum tiu periodo P. A. Schendeler, kiel ĝenerala sekretario de IKUE, klopodis rekontakti Font Giralt kiu ne donis vivsignojn (krom telegramo de 3.10.1934, kiu nur anoncis leteron, kiu neniam alvenis). La 18.08.1934 la kunveno de IKUE-anoj en 's-Hertogenbosch decidas sendi leteron al Font Giralt por peti ke li transdonu siajn rajtojn kiel prezidanto de IKUE al la vicprezidantino Larroche: lian plian nerespondon oni interpretis kiel jeson, kaj sekve, ĝis la posta Kongreso (1935 en Romo) F-ino Larroche estis la anstataŭanto de la prezidanto de IKUE. Iusence, estas iom "arbitra" nia elekto enlistigi ŝin kiel "prezidantino de IKUE", sed efektive ŝi meritas tion pro du motivoj: unue, dum preskaŭ unu jaro ŝi efektive oficiale agis kiel prezidanto, kunvokante interalie la ĝeneralan kunvenon de 1935, al kiu ŝi iris vojaĝante el Parizo al Romo "forgesante sian aĝon (81-j.) kaj malatentante ĉiujn malfacilaĵojn"; plie, ŝi estis dekomence la animo de IKUE, al kiu ŝi sin dediĉis anime kaj korpe, dum  30 jaroj.
Ŝi naskiĝis la 18.3.1854 en Metz (Francio). Dum sia vivo ŝi okupis sin precipe pri blinduloj, "por ke ili povu akiri siajn vivrimedojn ne per almozpetado, sed per laboro". Ŝi esperantiĝis en 1909, sub la entuziasma gvidado de Claudius Colas, al kiu ŝi helpis en la propagando, precipe inter katolikoj. Dum multaj jaroj ŝi estis administrantino de EK, organizantino kaj kasistino ankaŭ de pluraj IKUE-kongresoj. Tiom sindona ŝi estis al la movado, al kiu ŝi dediĉis multe da laboro, da penoj, da mono, ke la tiutempaj IKUE-anoj kutimis nomi ŝin "nia patrineto", kaj poste "nia avineto". Pro la militaj cirkonstancoj en 1940 ŝi devis translokiĝi al Rodez-Aveyron kaj ne plu revenis al Parizo. Ŝi mortis en Rodez la 27.05.1940, je la 7a matene, 86-jaraĝa.

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


8. S-ro Petrus Heilker
Schiedam (NL)
08.08.1935 - 15.08.1950

 

 

Petrus Heilker naskiĝis la 27an de marto 1883 en Schiedam. Profesie li estis lernejestro. Lingva Komitatano de 1931. Membro de la ekzamena komitato de 1917. Li verkis altkvalitan lernolibron por instrui Esperanton en mezlernejoj kaj gvidis E-kurson ĉe nederlanda katolika Radio-Disaŭdigo de Nimego (la famaj "Nimegaj E-kursoj"), kaj ankaŭ dusemajnajn sciigojn en Esperanto antaŭ la mikrofono. Li prezidis diversajn kongresojn kaj estis prezidanto de la nederlanda ligo "Nederlanda Katoliko" kaj kelktempe de la samnoma revuo. Li krome estis aktiva sur sociala kaj politika terenoj en sia regiono: li estis membro de la provinca deputitaro en sia regiono. Li mortis la 18an de majo 1964.


La Ĝ.K. estis elektinta prezidanto mons-ron Antonio Eltschkner (la unua esperantista episkopo en la mondo) kaj se ĉi-lasta rifuzus s-ron Heilker. Mons. Eltschkner rifuzis per karto de la 1a de okt. 1935.

 

 

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


9. P. Alfons Beckers
Overpelt (B)
15.08.1950 - 23.07.1966

 

 

Li apartenis al la dua generacio de la IKUE-pioniroj: tiuj, kiuj ekagis post la unua mondmilito. Al lia sacerdota vivo aldoniĝis sindona agado por la katolika esperanto-movado, kies prezidanto li estis dum multaj jaroj. Pastro Beckers naskiĝis la 15.12.1908 en Berigen. Jam en 1923 kiel 15-jara li lernis esperanton; en 1930 li aliĝis al IKUE per la flandra sekcio (FUKE), kies religia konsilanto li fariĝis en 1935, la sama jaro en kiu li sacerdotiĝis kajk fariĝis profesoro en instruista seminario. Tie li ankaŭ gvidis plurajn E-kursojn, ĝis en 1947 li fariĝis vikario en Overpelt; en 1956 paroĥestro en Kwaadmechelen, kie li devis konstrui novan preĝejon. Siajn unuajn IKUE-kongresojn li partoprenis en Ljubljano kaj Antverpeno. Post la milito la jam altaĝa prezidanto Heilker petis lin fariĝi nova prezidanto; Beckers rifuzis. Sed en 1946 (precize la unuan de majo kaj dum tri tagoj Heilker kaj de Jong priparolis la staton de IKUE kaj EK: je la fino Beckers estis elektita vicprezidanto de IKUE, por anstataŭigi la mortintan f-inon Larroche; tasko, kiun oni konfirmos dum la internacia Konferenco de IKUE en Drakenburgh (1947). Dum la IKUE-kongreso en Romo (1950) Beckers farigis aganta Prezidanto. En la posta Kongreso (Munkeno 1951) oni forigis tiun provizorecan "aganta" kaj Beckers restis prezidanto ĝis 1966. En 1965 li estis elektita ankaŭ komitatano de UEA.
Kiel Prezidanto de IKUE Beckers estis vere nelacigebla, kaj lia entuziasmo kaj laboremo kunaktivigis multajn validajn personojn; ni menciu kelkajn eventojn: nova Statuto, kontrakto kun UEA por ke IKUE estu kunlaboranta faka asocio, revigligo de Espero Katolika, serio de "Kristana Kulturo" (kajeroj kun ekleziaj doku mentoj kaj pri religiaj temoj), la Eŭkaristiaj Esperanto-Mondkunvenoj, beno de Johano la 23a, felietona apero en EK de la esperanto-traduko de la Nova Testamento, propono havigi latinlingvan varban leteron al la Patroj de la Dua Vatikana Koncilio, aŭdienco ĉe Papo Paŭlo la 6a, anonco (en 1966), ke la Papo permesos esperantlingvajn legaĵojn kaj preĝadon de la fideluloj en la sankta Meso, ktp.
Dum pli 15 jaroj seninterrompe Pastro Beckers estis Prezidanto de IKUE. Pro siaj multaj taskoj, interalie en sia paroĥo li devis rezigni je rekandidatiĝo en 1966, okaze de la 31a IKUE-kongreso en St. Gallen. Tiam li diris: "pli junaj fortoj transprenu la taskojn". La svisa kongreso, laŭ propono de la ĝenerala sekretario, Flammer, lin elektis Honora Prezidanto, unuanime kaj kun forta aplaŭdo.
Dum la postaj jaroj li daŭre subtenis IKUE'n per konsiloj kaj laboro. Li zorgis interalie pri la reto de la Landaj Reprezentantoj. Oni povis renkonti lin ofte ĉe IKUE- kaj Universalaj Kongresoj: lia lasta UK estis tiu en Vieno. Lastatempe lia vid-kapablo sufiĉe malfortiĝis: tamen Espero Katolika ĉiam estis en lia koro (kiam perdiĝis ekzemplero, li tuj skribigis por ke la C.O. resendu alian).
Li forpasis la 18.01.1994 en sia naskiĝurbo Beringen. 

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


10. S-ro Jacques Tuinder
(NL)
23.07.1966 - 04.02.1971

 

 

Jacques estas lia voknomo, plene li nomiĝas Jacobus Antonius; li naskiĝis la 10.01.1933 en Hago. Liaj gepatroj estis benitaj per ne malpli ol 10 infanoj. Li studis teologion kaj sociologion kaj iom antaŭ la elekto al prezidanteco, la tiam 33-jaraĝa Jacques estis ĵus fininta siajn studojn kaj laboris en la sociala fako de sia diocezo. En 1951 li konatiĝis kun esperanto per artikolo pri la katolika E-movado en eklezia gazeto. Aŭtodidakte li lernis la lingvon. Dum la jaroj 1957/58 li redaktis la rubrikon "Tra la katolika mondo" en EK, poste dum du jaroj "Birdo"'n. En 1962/63 li estis prezidanto de "Nederlanda Katoliko" kaj redaktis ties organon. Li edziĝis al esperantistino, flegistino kaj lia kursanino, kiun li renkontis la unuan fojon dum la UK en Varsovio (1959). Ili havis 3 filojn. Elektita prezidanto dum la IKUE-kongreso en St. Gallen, lia prezidanteco karakteriziĝis ĉefe per la ekumena elano: kulmino estis la Unua komuna Kongreso de IKUE kaj KELI, okazinta de la 25a de julio ĝis la unua de aŭgusto 1968 en Limburg/Lahn, kun la partopreno de 200 esperantistoj, membroj de la du kristanaj asocioj, el 18 landoj. Ĝi estis la unua el tiuj, kiujn oni nun nomas Ekumenaj E-Kongresoj.
Je la balotoj de 1971 li ne estis reelektita. En la postaj jaroj ĝis hodiaŭ li streĉe sin dediĉis al bonfaraj agadoj (tre fama estas lia porblindula agado, konata sub la siglo Agado E 3, aŭ nun E-vid-ente).
En 2000 li estis elektita prezidanto de KELI.

Li vivis en Heemskerk kun sia edzino Vera Tuinder Dekker, daŭrigante intensan agadon favore al vid-handikapitoj.

En la nokto inter la 18a kaj 19a de junio 2011 pro kor-atako, post tridek minuta dolorplena agonio, li mortis en la brakoj de sia edzino.

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


11. P. Ferdinando Longoni
Milano (I)
04.02.1971 - 24.10.1975

 

 

Li naskiĝis en Milano (Italio) en 1916, en tre nombra familio de laboristoj. Li pastriĝis en 1939 kaj estis paroĥestro (dum 16 jaroj en Cerro, Lago Maggiore kaj dum 17 en Limbiate, Milano). Sur la tereno de la karita agado li fondis la Asocion de la "Arĝenta Kruco", unu el la plej aktivaj en kazoj de urĝa helpo, kaj sidejon por volontulaj sangodonacantoj. Li esperantiĝis en 1954 kaj partoprenis en multaj kongresoj kaj kunvenoj, naciaj kaj internaciaj, en okcidento kaj oriento. Kiel prezidanto de IKUE li partoprenis la kongresojn de Como (1972), Hamburgo (1974) kaj Romo (1975). De la kongreso de Como li estis la ĉefa organizanto; por la kongreso de Romo 1975 li preparis belan preĝaron malgraŭ sia malbona farto. Li estis longtempe vicprezidanto de la italaj katolikaj esperantistoj. Elektita prezidanto de IKUE en 1971, en 1974 li estis reelektita preskaŭ unuanime (168 el 183 voĉoj). Li mortis en Limbiate la 24.10.1975.

Per solena ceremonio lia ĉerko, kune kun tiu de lia fratino, estis translokita la 15.06.2008 el fermota tombejo al la "famejo" de la urba tombejo de lia naskiĝurbo Limbiate: http://www.ueci.it/k_sento/ks_2008/ks_2008_n4.htm#al_08

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


12. P. Czesław Biedulski
Lublino (PL)

  
.02. 1976 - 06.02.1979

 

 

Naskita la 11.04.1936 en Vilno (tiama pola teritorio, nun Litovio), en 1956 li aniĝis al la kapucena ordeno en Varsovio kaj pastriĝis la 29.6.1963. Poste li studis naturfilozofion en la Katolika Universitato Lublina. Ekde 1968 li laboris kiel sciencisto ĉe la katedro de Teoria Biologio en la fakultato de kristana filozofio de la lublina katolika universitato. En 1974 li doktoriĝis en la menciita fakultato. Ekde 1962 li estas aktiva esperantisto. Kune kun pastro Henryk Paruzel (1904-1977) li fondis la esperantan bibliotekon ĉe la universitata biblioteko de Lublino. Li eniris la estraron de IKUE por la unua fojo sekve de la rezulto de la perletera baloto de aŭtuno 1974. Post la neatendita forpaso de pastro Longoni, la IKUE-membroj per denova perletera baloto elektis lin. Pli precize: pro la fakto, ke la tiama Estraro ĝis la morto de prezidanto Longoni ne dividis inter si la koncernajn postenojn, en februaro 1976 oni elektis lin, per absoluta plejmulto, vicprezidanto kun la tasko de aganta prezidanto. Dum lia prezidanteco (por kiu i.a. li translokiĝis el Varsovio al Romo) movis la unuaj paŝoj la unua centra oficejo de IKUE en Romo, okazis la memorinda 37a IKUE-kongreso en Ĉenstoĥovo (700 kongresanoj, el 23 landoj, 4 episkopoj kaj pli ol 40 pastroj), revigliĝis la eldona agado, komenciĝis la E-elsendoj ĉe Radio Vatikana, estis aprobita la nuna Statuto de IKUE (kun la sekva, 31.01.1978, leĝe registriĝo de IKUE fronte al la itala leĝo kiel asocio sen profita celo), kaj Espero Katolika ricevis, 11.02.1978, juran agnoskon ĉe la Tribunalo de Romo. En 1978 li anoncis sian rezignon je la prezidanteco kaj li ekloĝis en Varsovio. Li mortis la 15-an de aprilo 2018 en Lublin.

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


13. P. Duilio Magnani
Rimini (I)
06.02.1979 - 12.07.1995

 

 

Pastro Magnani naskiĝis en Misano Adriatico, 10 km sude de Rimini (Italio), la dekunuan de junio 1928. Filo de malriĉaj gekamparanoj, li deziris studi, kaj tiucele li eĉ almozpetis. Dum la dua mondmilito, li vizitis la mezgradajn lernejojn en Trento, kaj poste la gimnazion en Rimini. Li studis teologion ĉe la regiona Papa Seminario en Bolonjo, kaj sacerdotiĝis la 28an de junio 1953 en Rimini (unua Meso, la postan tagon). Post tri-jara  helpopastrado, li iĝis paroĥestro en kampara vilaĝeto ĉe Rimini, kaj, samtempe, dioceza Asistanto de la Virina Junularo de Katolika Agado. Ekde 1964 li paroĥestras en Rimini. En 2003, okaze de sia 75-jariĝo, laŭ la preskriboj de la kanona juro, li prezentis siajn demisiojn al la Episkopo. Dum multaj jaroj li estis "spirita" filo de Pio el Pietrelcina, gvidante multajn pilgrimojn al San Giovanni Rotondo kaj havante personajn kontaktojn kun la estonta Sanktulo (por scii pli, kliku ĉi tie). En 1969 Pastro Magnani eltenis la unuagradan ekzamenon de Esperanto. Lasinte la spiritan gvidadon de la diocezaj Katolika Blinduloj, li dediĉis sian tutan liberan tempon al la Esperanto-movado. En 1976 li estis elektita ĝenerala sekretario de la itala sekcio de IKUE. En 1979 li iĝis Prezidanto de IKUE, kaj dum la jaroj li estis reelektita, ĝis 1995, kiam li rezignis je la prezidanteco. La jaroj de lia esperantisteco estis tiuj dum kiuj, dank' al lia senlaca, insista agado, la ĝenerala kaj la katolika movado havis gravajn atingojn: oficiala agnosko de IKUE kiel privata internacia asocio de fideluloj fare de la Sankta Seĝo; oficiala aprobo de la roma Meslibro kaj Legaĵaro por dimanĉoj kaj festotagoj en Esperanto (kaj ĝia eldono); aĉeto de roma sidejo por IKUE; esperantlingvaj salutoj de la Papo je Kristnasko kaj Pasko. Por la movado lia agado estis impona: helpo kaj asisto al orienteŭropaj esperantistoj (interalie: alsendo de nutrovaroj kaj vestaĵoj al polaj esperantistoj dum la periodo de la sieĝostato) kaj bonfara agado favore al esperantistoj de la evoluontaj landoj; la realigo de la plej vasta "ZEO": esperant- kaj itallingvaj artaj mozaikoj en preĝejo de Rimini; gastigo de Ekumena Esperanto-kongreso kaj de la Kongreso de IFEF, kunlaboro kun Akademio Internacia Sanmarina, kontaktoj kun gravuloj de la civila kaj religia mondo, delegiteco de UEA, kiu nomumis lin honora membro.

En 2004 li starigis la Rimini'an Esperantistan Centron, Ekumenan kaj Solidarecan (CERES) por realigi tre intensan bonfaran agadon en Afriko kaj aliaj kontinentoj. Tiujn solidarecajn intervenojn daŭrigas Fondaĵo, kiun li kreis kelkajn monatojn antaŭ ol forpasi.

Malgraŭ malkovro antaŭ 2 jaroj de kancero kiu atakis lian stomakon  kaj la hepaton, li tamen ne interrompis sian intensan agadon - li vizitis por plia kaj lasta fojo Afrikon februare de 2009.

Dum la lastaj semajnoj la disvastiĝo de la tumoraj  metastazoj ne plu ebligis al li nutradon: li estis portita al malsanulejo en Rimini, en kiu li mortis, la 20an de aprilo 2010, post longa dolorplena agonio, kiu konsumis lian korpon, kvankam li estis klarmensa ĝisfine.

Al la indekso de ĉi tiu paĝo

 


14. S-ro Antonio De Salvo
Romo (I)
12.07.1995 -  04.09.2003

 

 

Li naskiĝis en Romo la okan de junio 1942, en malriĉa laborista familio migrinta el Sicilio. Ekde infanaĝo li lernis ne cedi fronte al malfacilaĵoj kaj maljustaĵoj, laŭ la ekzemplo de sia patro, presisto, kiu dum la nazia okupado de Romo (1943-1944) kaŝe presadis ribelajn flugfoliojn kaj gazetojn. Jam tre juna li eklaboris, farante plej diversajn kaj laŭokazajn agadojn (interalie, jam 11-jara li donis privatajn lecionojn al siaj lernejaj kamaradoj), por povi daŭrigi la studojn, en epoko kiam en Italio estis devigaj nur la kvin jaroj de la baza lernejo, kaj nur riĉuloj vizitis pli suprajn lernejojn. Por atingi pli rapide la finon de la studoj, li saltis la kvinan klason de la baza lernejo, eltenante senpere la ekzamenon por allaso al mezgrada lernejo, tiel ke li diplomiĝis (ĉe Klasika Liceo) nur 18-jara, sed aliflanke li ne posedas la ateston pri kompletigo de baza lernejo! Ĉar li ne havis monon por aĉeti vortarojn, li prunteprenadis ilin de la samklasanoj (hodiaŭ, reage al tiu periodo, li havas kolekton da pli ol 700 diverslingvaj vortaroj!). La 5an de decembro 1956, irinte al kamarado por pruntepreni vortaron, li rimarkis sur la pordo de la apuda loĝejo la ŝildon “Esperanto” de familio Minnaja; scivoleme, li sonorigis, kaj oni donacis al li gramatikon. Memlerninte Esperanton, en aŭgusto 1958 li partoprenis sian unuan kongreson (li vojaĝis tute sola al Palermo, en epoko kiam la plenaĝo estis atingata je 21 jaroj); li prezentiĝis por la duagrada ekzameno, sed li parolis tiel flue, ke oni aljuĝis al li la triagradan. Li baldaŭ fariĝis unu el la plej striktaj kunlaborantoj de Pastro Giacinto Jacobitti (interalie, li tradukis por la tiama “Nova Civito”, kaj kunaranĝis la IKUE-kongreson de 1962 en Rocca di Papa). En julio 1961 li petveturis, kun tornistro surdorse, cele al esperantista laborkampo en la tiama suda Jugoslavio, sed li haltis jam en Kroatio pro serioza strata akcidento (rompiĝis lia dekstra submakzelo). Nemanĝinte solidaĵojn dum du monatoj, li tiomgrade malgrasiĝis, ke li estis rifuzita al soldatservo. En 1962 li eklaboris kiel fervoja oficisto (interalie, li kunlaboris por la enigo de esperantaj klarigoj en la fervojan horarlibron). En 1968 li edziĝis al fervoja kolegino (Adriana); tial ankoraŭ hodiaŭ, kiel edzo de (pensiita) fervojistino, li rajtas vojaĝi per trajno senpage en Italio kaj duonpreze en preskaŭ ĉiuj aliaj landoj de Eŭropo. Pro la samtempa laborado, li doktoriĝis (pri juro) nur en 1969; en tiu sama jaro li estis aprobita kiel profesoro pri juro kaj ekonomiko, kaj ekdeĵoris kiel funkciulo ĉe ministerio pri Publika Instruado. En 1972 li ekdeĵoris kiel funkciulo ĉe ministerio pri Transportoj. De 1976 li estas juĝisto ĉe la itala Kortumo pri Kontoj (Supera Tribunalo pri publikaj kontoj), komence en Venecio (en la tempo, kiam tie deĵoris kiel fervoja funkciulo esperantisto Serio Boschin), kaj poste en Romo, kie de 1977 ĝis 2011 li kontrolis la agadon kaj reviziis la kontojn de pluraj ministerioj (inter ili Internaj Aferoj, Eksterlandaj Aferoj, Defendo). Februare de 2011 li estis promociita Sekcia Prezidanto de la itala Kortumo pri Kontoj - posteno kiu  respondas (en la militista kampo) al la pozicio de "generalo de armea korpuso" kaj destinita prezidi la Sekcion de regiono Friulo-Julia Venetio (kun sidejoj en Triesto kaj Udine).Li estas ankaŭ sekcia vicprezidanto ĉe la Apelacia Tribunalo pri Impostoj en Romo. En sia paroĥo li estas vicprezidanto de la paŝtista Konsilio kaj membro de la Konsilio por ekonomiaj aferoj. Direktoro de la Centra Oficejo de IKUE kaj respondeca direktoro de ĝia organo “Espero Katolika”, li kunlaboris por la traduko kaj revizio de la Meslibro kaj la kontaktoj kun la Kongregacio pri Sakramentoj kaj Dia Kulto, kaj por la agnosko ĉe la Pontifika Konsilio por Laikoj. De 1971 li redaktis la E-lingvajn programojn de la Itala Radio Internacia (RAI) ĝis ilia ĉesigo la 29/09/2007. Li estis vicprezidanto de la Itala Esperanto-Federacio. De pli ol 30 jaroj li prizorgas la redaktadon kaj la enkomputiligon de kolosa “Enciklopedia vortaro itala-esperanto”; li ankaŭ kolektis (kaj parte enkomputiligis) dekmilojn da proverboj en itala lingvo kaj en ĝiaj dialektoj, laŭeble kun traduko al Esperanto. Menciindas, ke ĉe lia hejmo troviĝas neniu libro pri juro kaj ekonomiko, sed nur pri lingvoj, religio, arto, historio kaj beletro. Li ŝatas aŭskulti leĝeran kaj popolan muzikon, kaj kolektas tekstojn kaj registraĵojn pri Napolaj kanzonoj.  

Al la indekso de ĉi tiu paĝo


15. S-ro Miloslav Šváček

Penčice (CZ)
04.09.2003 - 20.02.2012

 

 

Li naskiĝis la 2an de februaro 1941 - dimanĉo kaj festotago de la Prezentado de Jesuo - en Střítež nad Ludinou (Ĉeĥa Respubliko) en terkulturista familio kiel kvara el kvin infanoj. Profesie li estas emerita konstruteknikisto. Estante 16-jaraĝa li trovis en tiutempe jam de komunistoj likvidita gazeto "Gardanĝelo" rubrikon de Esperanto. Unu semajnon post tio la Providenco entrajne lin renkontigis kun instruisto de Esperanto. Ekde tiu tempo li fariĝis aktiva esperantisto, partopreninta en ĉiuj ŝtupoj de E-kleriĝo. En 1968 li partoprenis la unuan Ekumenan E-Kongreson en Limburgo, kie li ekligis personajn kontaktojn kun tiamaj IKUE kaj KELI-estraranoj. En 1969 li fariĝis junulargvidanto kadre de la fondita IKUE-Sekcio de Ĉeĥa E-Asocio, kaj samjare li jam estis ĉefaranĝanto de la unua IKUE-Tendaro en Herbortice. Dum la 9a IKUE-Tendaro en 1977 ĝin invadis kaj perforte likvidis ŝtata polico. En 1979 li estis kondamnita pro permeso de mescelebroj, religienhavaj kantado kaj diskutado kaj kruco farita el arbobranĉoj. Spite de tio li neniam interrompis rilaton kun Esperanto kaj la katolika E-movado. Post la falo de komunismo li refondis en 1990 la Ĉeĥan IKUE-Sekcion, kies prezidanto li estas ĝis nun. Ekde 1991 li estas ĉefaranĝanto de la IKUE-Tendaro en Sebranice apud Litomyšl; krome li aranĝis la 48an kaj 55an IKUE-Kongresojn en Ĉeĥio. Li estas redaktoro de gazeto Dio BenuEn 2008 li ricevis Medalon Komenio de la magistrato de la urbo Přerov pro la propagando de la urbo per Esperanto. En 2009 la Ĉeĥa episkopara konferenco donis al li memor-medalon.
 

Al la indekso de ĉi tiu paĝo

     

16. S-ro Giovanni Daminelli

Bergamo (I)

20.02.2012 - 26.03.2019

  La 16a IKUE-prezidanto naskiĝis en Bergamo (Italio) la 2an de aŭgusto 1943. Doktoro pri matematiko, esperantisto ekde 2000, en 2003 li akiris la superan diplomon de la Itala Instituto de Esperanto. Prezidanto de la itala sekcio de IKUE - ekde 2003 - li redaktis ties organon “Katolika Sento”, kreis kaj prizorgis la oficialan paĝaron de la itala IKUE-sekcio (www.ueci.it).
Li gvidis multajn E-kursojn en Milano ĉe la “Universitato de la tria aĝo” kaj en la urba E-klubo. Ekster IKUE, li estis membro de la paŝtista konsilio de sia paroĥo, sekretario de la Itala Instituto de Esperanto kaj konsiliano de la E-klubo de Milano. Li forpasis la 26-an de Marto 2019 en Milano pro kancero.
 
Al la komenco!