La sankta Agnesa Premislino (Anežka Přemyslovna), nomata Ĉeĥa, naskiĝis ĉirkaŭ la jaro 1211 kiel ĉeĥa princino en la festotago de la sankta Agnesa Roma, laŭ kiu ŝi ricevis nomon. Ŝi estis verŝajne la plej juna filino de la ĉeĥa reĝo Premislo (Přemysl) Otakar la Unua kaj reĝino Konstancie Hungara. Ŝi apartenis al la plej gravaj reprezentantinoj de la reganta dinastio de Premislidoj. Ŝi agadis kiel monaĥino – abatino de la monaĥinejo Na Františku en Prago kaj ŝi ankaŭ estis grava persono de la politika, kultura kaj socia vivo. Ŝi mortis la 2-an de marto 1282. Ŝi estis kanonizita en Romo la 12-an de novembro 1989 fare de la papo Johano Paŭlo la Dua.

Karaj kaj estimataj legantoj, karaj gefratoj en Jesuo Kristo, akceptu miajn korsalutojn en tiu ĉi nova jaro 2020 kun deziro de Diaj benoj kaj la patrineca ŝirma akompano de la Virgulino Maria.

Ni enpaŝis en la tridekan jaron de la regula aperado de nia revuo Dio Benu. Sur la paĝo 23 ni memorigas al vi, kiel aspektis tiam ekaperinta ĝia unua numero. Dum tiuj tridek jaroj ni faris gravan progresan paŝon en ĝia aperado danke al akiro de la komputilaj teknikiloj. Kompreneble, ĝi pli bele aspektus kun koloraj bildoj kaj cetera kolora aranĝo. Sed tion ne permesas al ni altaj preskostoj. Ne gravas. Grave estas, ke tiu ĉi nia ligilo en tiu ĉi formo aperadas jam tridekan jaron danke al vi, kiuj per monkontribuaĵoj tion ebligas. Do koregan dankon al vi!

Kiel vi jam scias, mi provizore kompilas ankaŭ revuon Espero Katolika, kiu pro manko de la monrimedoj aperas dumtempe almenaŭ en elektronika versio elŝutebla el la ttt-paĝoj de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio: www.ikue.org/cz/. Sed ekbrilis espero, ke ĝi aperos ĉi-jare ankaŭ paperforme. Do ni esperu!

Agrablan legadon de Dio Benu kun multaj elkoraj bondeziroj por la tuta nova jaro deziras al vi via frato

Miloslav Šváček.

La reklamo estas pli potenca, ol ni opinias – kaj atakas el ĉiuj flankoj. Kontraŭ ĝi ni staras ĉiuj kun diversa rezisteco. Unuj kun granda imuneco, ĉar ili ĝian influon konsciiĝas, aliaj kun granda naiveco, ĉar je ili plene kredas. Ĝi ĉiam alvenas kun agrabla vizaĝo, entrudiĝanta voĉo kaj antaŭenpuŝiĝas en la homan menson per ĉiuj sensoj.

Agrabla, helpanta, vere unika. Tiu, kiu sukcese kontraŭstaras, tiu malsaĝiĝas kiel individuo. Tiu, kiu ne vivas laŭ enhavo de la plej novaj reklamoj kaj ne portas markohavajn komercaĵojn, tiu faras rekte socian memmortigon. Tiu, kiu ne alkonformiĝas, tiu vivas en antaŭjuĝoj! La peko ne estas subiĝi, la peko estas rezisti!

La reklamon pri la plej granda stultaĵo sufiĉas nur ekigi – kaj la stultuloj mem jam ĝin disportas. Unu instigas por aĉeti la aliulojn kaj en la menso li al si diras: “Se mi faris stultaĵon, ankaŭ ili ĝin faru. Se tion aĉetos ankaŭ ili, poste ili ne priridos min – ili priridos sin mem.”

La priskribita psikologia mekanismo ne havas la influon nur en la komerca sfero, sed efikas ankaŭ en politika kaj idea reklamoj.

Se mi ne subigas min al la politika afiŝo, se mi ne voĉdonas la politikan partion kun ĝia ĝenerala prezidanto kaj se mi ne fervoras liajn absurdaĵojn, arogantecon kaj fierecon, ĝuste tiam mi vidigas, ke mi blindiĝis. Ĉiuj vidantoj kaj pensantoj ja scias, ke ilia partio kaj la ĉefulo estas la plej ĝusta...

Simile validas, ke tiu, kiu en sia dekkvina jaraĝo ne vivas per intensiva seksa vivo kaj almenaŭ unufoje ne gustumis drogon, tiu estas malnovmoda. Tiu, kiu vizitas preĝejon, tiu vivas ekster realeco – ie en vilaĝo, kie ankoraŭ ne ekzistas elektra fluo. Tiu, kiu ankoraŭ ne vizitis kuracanton, kiu diagnozas el estintaj vivoj, tiu klare evidentigas, ke tute ne gravas por li la propra sano.

Al la ĝojo de la homa animo apartenas ekaŭdo de la flustrado kaj akcepto de la alvoko de Jesuo dum bruanta rumoro de tiu ĉi mondo, por ke ni gardu nin kontraŭ mensogantaj profetoj, kiuj ja alvenadas en la ŝafa vesto, sed interne ili estas rabemaj lupoj.

Sac. D-ro Max Kašparů

Vatikano. La emerita papo Benedikto la 16-a akceptis la 11-an de novembro parton de la delegitaro de la Ĉeĥa Episkopara Konferenco. „Tio estis vere kortuŝa renkontiĝo. La papo detale memoras sian viziton de Ĉeĥio, nomojn kaj lokojn. Fine ĉiuj kune preĝis la preĝon Patro nia kaj ricevis de li benon,“ komentis la renkontiĝon sac. Stanislav Přibyl, la ĝenerala sekretario de ĈEK.

La vizito daŭris tri kvaronojn de horo, aldiris por radio kardinalo Dominik Duka. Plue li diris, ke la papo Benedikto vivece rememoris vicojn da personoj de la eklezia vivo en Ĉeĥio, ankaŭ oni parolis pri teologiaj aferoj. Li interesiĝis pri funkcio de teologia fakultato, demandis pri kelkaj episkopoj, kiuj jam transpaŝis sojlon de la eterneco.

La episkopoj al li transdonis modeleton de busto, kiu antaŭ nelonge estis lokigita memore al lia vizito en Mladá Boleslav.

„Mi devas diri, ke li estas kadukulo, havanta tre malfortan voĉon, sed daŭre li havas bonan orientiĝon pri tio, kio okazas, kaj la Meza Eŭropo estas lia hejmo,“ diris la kardinalo Dominik Duka.

Vatican News, 12.11.2019

 REMEMORO PRI LA VIZITO DE LA PAPO BENEDIKTO LA DEKSESA EN ĈEĤA RESPUBLIKO EN LA JARO 2009

„La lasta jarcento ‒ kaj via lando estis atestanto de tio ‒ vidis fali ne malmulte da potenculoj, pri kiuj estis opiniite, ke ili atingis preskaŭ kapturnajn altecojn. Kaj subite estis ilia povo for. Tiuj, kiuj negas Dion, kaj kaŭze de tio ili malhavas respekton al homo, havas ‒ ŝajne ‒ facilan vivon kaj atingas materian sukceson. Sed sufiĉas enrigardi surfacon kaj ni konstatas, ke tiuj homoj estas malfeliĉaj kaj malkontentaj. Nur tiu, kiu en la koro tenas sanktecan „timosenton de Dio“, havas bonfidon eĉ je homo kaj sukcesas dediĉi sian vivon al kreo de pli justa kaj frateca mondo. Hodiaŭ estas necesaj homoj »kredantaj« kaj »fidindaj«, preparitaj disvastigi en ĉiun sferon de la socio la kristanajn principojn kaj idealojn, per kiuj inspiriĝas ilia agado. Tio estas la sankteco, la universala alvokiĝo de ĉiuj baptitoj...“

(Homilio en la sankta meso el la festo de la sankta Venceslao, Stará Boleslav 8.09.2009)

* * *

„Estis tio vera pilgrimo kaj samtempe misio en koro de Eŭropo: la pilgrimo, ĉar Bohemio kaj Moravio estas pli ol mil jarojn landoj de la kredo kaj sankteco; misio, ĉar Eŭropo bezonas denove trovi en Dio kaj lia amo firman fundamenton de la espero. Ne estis hazardo, ke la evangeliistoj de tiuj nacioj, Cirilo kaj Metodio, estas patronoj de Eŭropo kune kun la sankta Benedikto. »La amo de la Patro estas nia forto«: estis moto de la irvojo, konfirmo, el kiu sonas kiel eĥo krio de tiom da heroaj atestantoj el malproksima kaj eĉ proksima pasinteco; mi precipe pensas pri la pasinta jarcento, sed tio devas antaŭ ĉio interpreti certecon de la nuntempaj kristanoj. Jes, nia forto estas en la amo de Kristo! Ĝi estas la forto, kiu inspiras kaj vivigas tiujn verajn revoluciojn, pacemajn kaj liberigantajn, kaj kiu nin apogas en krizaj momentoj, ĉar ĝi permesas al ni superiĝi, kiam minacas al ni, ke la libereco pene akirita vanigos sin mem, sian propran veron.“

„Amo de Kristo unue videbliĝis en la vizaĝo de la Infano. Tuj kiam mi venis en Pragon, mia unua vizito direktis en la preĝejon de la Virgulino Maria la Venka, kie estas honorata Jesueto konata kiel »Jesu-Infano de Prago«. Tiu ĉi statueto memorigas misteron de la enkorpiĝinta Dio, »de Dio proksima«, la fundamenton de nia espero. Antaŭ la »Jesu-Infano de Prago« mi preĝis por ĉiuj infanoj, por gepatroj kaj por la estonteco de familio. La vera venko, kiun ni elpetas de Maria, estas la venko de la amo kaj vivo en familio kaj en socio!“

„Simbolo de la sintezo de vero kaj belo estas superba katedralo de Prago konsekrita al sanktaj Vito, Venceslao kaj Adalberto, kie okazis vesproj kun sacerdotoj, ordenanoj, seminarianoj kaj reprezentantoj de laikoj aniĝintaj en asocioj kaj ekleziaj movadoj. Por socioj de la meza kaj orienta Eŭropo tio estas malfacila tempo: al sekvoj de la longa vintro de sendieca totalitarismo alkalkuliĝas damaĝaj influoj de certa okcidenta sekularismo kaj konsumismo. Tial mi ĉiujn alvokis, ke ili ĉerpu novan energion ĉe la resurektinta Sinjoro, ke ili estu evangelia fermento en la socio kaj ke ili engaĝiĝadu, kiel tio jam okazas, en la karitataj aktivadoj kaj ankoraŭ pli multe sur kampoj de eduko kaj lernejsistemo.“

„Moravio memorigas senpere la sanktulojn Cirilon kaj Metodion, la heroldantojn de la evangelio al slavaj nacioj, kaj do neelĉerpeblan forton de la evangelio, kiu kiel rivero de la sanigaj akvoj trafluas historion kaj kontinentojn kaj ĉien ĝi alportas vivon kaj savon. Super la katedralo de Brno estas lokigitaj vortoj de Kristo: »Venu al mi ĉiuj, kiuj estas laborantaj kaj ŝarĝitaj, kaj mi vin ripozigos.« (Mat 11,28) Tiuj vortoj denove aŭdiĝis en liturgio de la pasinta dimanĉo kaj ĝi estis resono de la eterna voĉo de la Savinto, la espero de la nacioj hieraŭ, hodiaŭ kaj konstante. Signifa signo de la regado de Kristo, la regado de la graco kaj mizerikordo, estas la vivo de la sanktaj patronoj de diversaj kristanaj nacioj, kiel ĝuste estas la sankta Venceslao, juna reĝo de la 10-a jarcento, kiu distingiĝis per ekzempla kristana atesto kaj estis murdita fare de sia frato. Venceslo preferis la ĉielan regnon pli ol sceptron de la surtera povo kaj li porĉiame restis enskribita en la koro de la ĉeĥa nacio kiel modelo kaj protektanto dum ŝanĝemaj historiaj okazoj. Al multnombra ĉeestantaro de gejunuloj ĉeestantaj la sanktan meson honore al la sankta Venceslao, kiu alvenis ankaŭ el najbaraj landoj, mi min turnis kun alvoko, ke ili agnosku en Kristo sian plej veran amikon, kiu kontentigas la plej profundajn aspirojn de la homa koro.“

(Ĝenerala aŭdienco, Romo 30.09.2009)

„La amon al Kristo fortigadu per preĝo kaj aŭskultado de liaj vortoj; satigu vin per Kristo en Eŭkaristio kaj kun lia graco estu kreantoj de la unueco kaj paco en ĉiuj medioj. Viaj kristanaj komunumoj post longa vintro de la komunisma diktaturo antaŭ dudek jaroj denove komencis sin libere esprimi, kiam via popolo post eventoj komenciĝintaj per demonstracio de studentoj la 17-an de novembro 1989 denove akiris liberecon. Sed certe vi rimarkis, ke ankaŭ hodiaŭ ne estas facile vivi kaj atestadi evangelion. La socio ankoraŭ plu portas vundojn kaŭzitajn fare de ateisma ideologio kaj ofte estas ĉarmigita per moderna pensmaniero de hedonisma konsumismo, kiu kondukas al danĝera krizo de la homaj kaj religiaj valoroj kaj al progreso de la etika kaj kultura relativismo. En tiu ĉi kunteksto estas necese denove aktivigi ĉiujn partojn de la eklezio por plifortigo de la spiritaj kaj moralaj valoroj en la vivo de la hodiaŭa socio.“

(Homilio dum vespro en la katedralo de s-ta Vito, Prago 29.09.2009) El semajngazeto Světlo 41/2019

al la indekso

Ĉe intereso pri la persono de Kristo devas la kristano atenti, ke li ne tro okupiĝu per serĉado de la respondoj al nekompetentaj, artefaritaj kaj perfortemaj malfacilaĵoj. Se li kun bona volo eklegas Evangeliojn kaj la unuan kristanan verkaĵon, multaj malfacilaĵoj mem malaperos kaj la persono de Jesuo Kristo aperos en la tuta historia eĉ superhistoria grandeco, kaj oni povas diri, ankaŭ en sia mistero.

Kion oni opinias sub “mistero” de Kristo?

Per tio oni opinias la tutan realecon de lia personeco, la tutan plenecon de lia estado, kiel tion montras al ni en la lumo de la kredo ekde la komenco de la kristana komuneco “lia dieco eĉ homeco, lia enkarniĝo, savo kaj gloriĝo, lia unuaeco en kreitaĵo, ĉeestado en nia historio eĉ la rolo post la morto, en fino de la tempoj kaj en eterneco. Kristo estas ŝlosila persono ne nur en la historio, sed ankaŭ en nia kredo kaj la vivo. Ja ne vane ni laŭ Li nomiĝas “kristanoj”. Nia religio nomiĝas kristana tial, ĉar ĝi havas sian devenon eĉ originalecon en la mesaĝo de Kristo, en lia persono kaj mistero.

Eble estus bone iom detaligi almenaŭ kelkajn el la menciitaj aspektoj.

Pli bone antaŭ ol ilin pli detaligi, estos unue fari mallongetan enkondukon al la fontoj de tiu kredo kaj instrukcion al ilia pliprofundigo.

Esenca kaj originala en nia kredo estas antaŭ ĉio la fakto, ke Jesuo Kristo estas Dio, kiu fariĝis homo, do la kredo pri la enkarniĝo.

Rakonto de la Evangelioj pri la enkarniĝo kaj naskiĝo de Jesuo Kristo eĉ malgraŭ la orientala literatura formo restas realisma kaj klare esprimanta kredon, ke Jesuo, antaŭanoncita Emanuel ‒ “Dio kun ni” ‒ fariĝis perfekta homo akceptante plenan homecon kun ĉiuj konsekvencoj: Li naskiĝis, kreskis, evoluiĝis, laboris, estis laca, instruis, sentis, suferis, amis, ploris, ĝojis ‒ Li verdire estis unu el ni.

Jes, la kristanoj kredas la samon, kion pri Kristo asertis Petro, kiel tion notis la evangeliisto Mateo: “Vi estas la Kristo, la Filo de la vivanta Dio!”

La Filo de Dio la Patro, egala kun Li kaj unueca tiom kun Li, ke tiu, kiu vidas Kriston, tiu vidas la Patron, kiel tion ekscias apostolo Filipo (komp. Joh 14,9). Kristo estas la dua dia persono, bildo kaj ideo de la Patro, laŭ Paŭlo, alinome ankaŭ Saĝeco de la Patro aŭ Vorto, kiel Lin nomas Johano. La kvara evangeliisto sin moviĝas en tiu idea mondo kaj ne transprenas filozofion de Filon Aleksandria, kiam li nomas la Filon de Dio per la nomo Vorto – Logos kaj kiam li skribas pri Li:

“En la komenco estis la Vorto, kaj la Vorto estis kun Dio, kaj la Vorto estis Dio... Ĉio estiĝis per Li; kaj aparte de Li estiĝis nenio, kio estiĝis... Kaj la Vorto fariĝis karno kaj loĝis inter ni, kaj ni vidis lian gloron, gloron kvazaŭ de la solenaskita de la Patro... Neniu iam vidis Dion; la solenaskita Filo, kiu estas en la sino de la Patro, Lin deklaris” (Joh 1, 1.3.14.18).

Ĉirkaŭ tridek jarojn antaŭ ekesto de la Evangelio de Johano Paŭlo predikis la saman kredon, kiam li skribas al Koloseanoj pri Kristo:

“Li estas bildo de la nevidebla Dio, la unuenaskito inter la tuta kreitaro; ĉar en Li kreiĝis ĉio en la ĉielo kaj sur la tero, ĉio videbla kaj nevidebla, ĉu tronoj, ĉu regecoj, ĉu estrecoj, ĉu aŭtoritatoj; ĉio kreiĝis per Li, kaj por Li” (Kol 1, 15-16).

Do nenia sinsekva diecigado de la homo Jesuo el Nazareto, sed la sama kredo je lia dieco ĉe Mateo, ĉe Johano kaj en la ceteraj Evangelioj jam dum la vivo de Jesuo kiel post lia resurekto; la sama en Jerusalemo kiel ankaŭ en la ekleziaj komunumoj fonditaj fare de Paŭlo en Romo, en Grekujo kaj en Malgranda Azio.

La Filo de Dio fariĝis homo kun ĉiuj homaj kapabloj, racio, volo, sentoj. Tio estas enhavo de la enkarniĝo.

La Filo de Dio iĝis homo sen tio, ke Li ĉesus esti Dio. Tiu sama Jesuo Kristo iradas sur israela tero, predikas, instruas, manĝas, dormas, sed faras eĉ miraklojn, revivigas mortintan Lazaron kaj deklaras pri si: “Mi kaj la Patro estas unu... Tiu, kiu vidis Min, vidis ankaŭ la Patron” (komp. Joh 10,30; 14,9). Paŭlo klarigas unuecon de la dia kaj homa natureco en Kristo en la letero al Filipianoj tiel:

“Li estante en la formo de Dio... alprenante la formon de sklavo, fariĝante laŭ la bildo de homoj” (komp. Fil 2, 6-11).

Jesuo Kristo do estas pli multe ol iu Übermensch, superhomo. Li estas Diohomo, Li estas unuparta dia-homa personeco, Li estas enkarniĝinta Dio. Tial Li estas por ni kristanoj nesuperebla instruisto, modelo, helpanto. Des pli multe, ke Li ankaŭ nun vivas kaj estas proksima al ni kiel amiko kaj frato. Nur en tiu ĉi perspektivo estas eble kompreni sincerecon de la voko de Paŭlo: “Kiu apartigos min de la amo de Kristo? Ĉu aflikto, aŭ turmento, aŭ persekutado?” (Rom 8,35).

La enkarniĝo estas stilo de la agado de Kristo. Li plue enkorpigas homan, nevideblan povon en la videblajn rimedojn. Lia eklezio estas videbla, homa, sed ankaŭ nevidebla, dieca. Liaj sakramentoj estas videblaj signoj kaj rimedoj de la nevidebla graco.

Kio ankoraŭ indas al si memorigi pri Kristo?

La persono de Kristo altiras, ĉar Li estas tre riĉa. El tiu riĉeco indas al ni memorigi ankoraŭ lian savan verkon. Pro mallongeco de la spaco estos plej bone citi tion, kion instruas la Dua Vatikana Koncilio pri la savo:

“La eterna Patro el tute libera kaj mistera decido de siaj graco kaj boneco kreis la tutan mondon, altigis homojn al la partopreno je Dia vivo kaj ne forlasis ilin, eĉ ne kiam en Adamo ili falis, donante al ili ĉiam savodonajn rimedojn kun konsidero al Kristo, la Savinto... Kaj tial Kristo, por plenumi volon de la Patro, fondis la ĉielan regnon surtere, revelaciis al ni ĝian misteron kaj per sia obeemo Li realigis la savon...” (Lumo de la nacioj, 2-3).

“Tiun ĉi verkon de la homa savo kaj perfekta glorigo de Dio ... realigis Sinjoro Kristo precipe per la paska mistero de sia beata martirigo, resurekto kaj la glora ĉieleniro: per tio Li pereigis nian morton kaj resurektinte renovigis nian vivon” (Konstitucio pri la sanktega liturgio, 5).

La sinteno de ĉiu aparta kristano al la fakto, ke Kristo savis lin, devus simili tiun, kiun prenis la apostolo Paŭlo, kiu ne ekkonis Jesuon dum lia surtera vivo ‒ tiel same kiel neniu el ni ‒ sed ĉe tio li antaŭ realeco de la kruco ekkomprenis valoron de lia elaĉeta morto: “Li min amis kaj pro mi mortis!”

Ĉu Kristo havas ian sencon por la historio kaj la estonteco?

Tiu ĉi demando meritus pli longan respondon. Sed sufiĉu prinoti, ke Kristo konstante vivas kaj ĉeestadas en la homa historio, ke al Li senkonscie ĉio direktas, ke Li nin ĉiujn atendas. Ankaŭ ĉi tie konvenos multenhava citaĵo el konstitucio de la Dua Vatikana Koncilio pri la Eklezio en la nuntempa mondo:

“La Dia Vorto, pere de kiu ĉio estiĝis, fariĝis karno, por ke kiel perfekta homo Li ĉiujn savu kaj ĉion en si unuigu. La Sinjoro estas celo de la homa historio, fajrujo, en kiu koncentriĝas sopiroj de la historio kaj la civilizacio, mezpunkto de la homa generacio, konsolo de ĉiuj koroj kaj plenumo de iliaj strebadoj. Lin la Patro resurektis el la mortintoj, altigis kaj sidigis dekstre de si, starigis Lin juĝisto de la vivantoj kaj la mortintoj. Vivigitaj kaj arigitaj en lia Spirito ni iras renkonte al kulminigo de la homa historio, kio akordiĝas kun lia amplena decido: “En Kristo unuigi ĉion, kio estas en la ĉielo kaj sur la tero”. La Sinjoro mem diras: “Jen, mi rapide venos kaj mia rekompenco estas kun mi, por repagi al ĉiu laŭ lia faro! Mi estas la Alfa kaj la Omega, kiu estas kaj estis kaj venos” (Ĝojo kaj espero, 45).

El broŝuro Kristo hieraŭ kaj hodiaŭ (Kristus včera i dnes) de Kard. Jozef Tomko

Sankta Jozefo, patrono de la feliĉa morto! Mi scias, ke ankaŭ mi mortos. Estas malfacile tion koncedi. Kaj ankaŭ estas malfacile tion serioze konsideri. Mi mortos, la momento de mia morto proksimiĝas. Mi tion scias, kaj tial mi petas via propeton.

Staru ĉe mi en la horo de nia morto, ke ankaŭ mi havu la feliĉon esti mortanta en proksimeco de Jesuo kaj Maria. Ke ankaŭ mi estu mortanta konsciante, ke mi ĝuste plenumis tempon de mia vivo. Ke ankaŭ mi pere de la morto eniru la regnon de la sanktuloj.

Dio, mi petas, ke la morto ne trovu min nepreparitan. Protektu min kontraŭ subita morto kaj donu, ke mi povu por la morto min prepari kaj aranĝi ĉion necesan. Mi petas, ke mi sukcesu pekkonfesi kaj ke mi estu mortanta fortigita per la sakramento de la malsanuloj kaj per Eŭkaristio. Mi petas, ke mi estu mortanta kun pura konscienco, kun preĝo sur lipoj kaj paco en la koro.

Mi ankaŭ petas por miaj proksimuloj, ke al ili mia morto ne kaŭzu ĉagrenon kaj funebron, sed ke ĝi pli fortigu ilian fidon pri la resurekto kaj firmigu ilian ekkonon, ke nia vera hejmo estas la ĉielo.

Jesuo, al Vi mi fordonas mian animon, mian vivon. Kun fido pri Dia mizerikordo mi petas pardonon de ĉiuj miaj pekoj kaj pardonon de ĉio, kion mi ne faris estante devinta fari. Forgesu miajn malperfektaĵojn, malfortecojn kaj mian mizeran amon. Mi petas Vin, akceptu min en la ĉielo, kaj donu, ke mi tie renkontu ĉiujn miajn parencojn. Donu, ke nia reciproka amo per la morto ne finiĝu, sed en Via regno ĝi fariĝu la amo perfekta.

Dio donu, ke mia pripensado pri la morto min konduku al ĝusta travivado de la estanta vivo, ke mi plene en ĉiu momento persisteme kaj saĝe vivu en la amo kun aliuloj kaj en la amo al Vi.

Sinjoro, donu ke la momento de mia morto estu ĝoja renkontiĝo en la brakumo de Via mizerikordo! Amen.

 VORTOJ DE LA „NOVA“ LANDA REPREZENTANTO DE IKUE POR ĈEĤOSLOVAKIO

Karaj IKUE-anoj kaj legantoj de Espero Katolika!

Finfine, en la listo de la landaj reprezentantoj de IKUE sub la lando Ĉeĥoslovakio povas malaperi la malagrabla vorto „vakas“. Jes, ĉiam, kiam mi ricevis por ni tiel karan, gravan kaj ununuran vere katolikan gazeton, tiu vorto larmigis miajn okulojn. Ĉiam mi ĝemadis: „Dio, kiel longe, kiel longe ankoraŭ devas atesti pri nia mallibereco ĉi tiu bedaŭrinda vorto?“. Jes, nur Dio sciis, ke tiu ĉi tago, kiu plenigis nian koron per granda ĝojo, venos tiel neatendite, kiel subite ĝi venis. Kiel facilrompeblaj ŝeloj falruiniĝas totalismaj stalinismaj sistemoj, kiuj ŝajnis esti nerompeblaj. Jes, tio estas veraj mirakloj de la nunaj tempoj.

Ĉio ŝajnas esti kvazaŭ sonĝo. Ankoraŭ antaŭ du monatoj tiu, kiu aŭgurus, ke ni enpaŝos la novan jaron liberaj, do tiu ŝajnus al ni aŭ mensogulo aŭ mense malsana homo. Kaj tamen! La revo, la sonĝo realiĝis. Ni ne plu estas servutuloj, sed liberaj homoj. Kompreneble ne propravole, sed fariĝis la volo de Dio. Jes, la bona ĉiela Patro decidis, ke liaj infanoj en ĉi tiu parto de Eŭropo akiru liberecon, indecon de Diaj infanoj. Tiuj, kiuj tenis longajn jarojn potencon en siaj manoj kaj ĝin misuzis, fariĝis nun senpotencaj. Ateismajn sistemojn, kiuj arogante konstruis siajn poziciojn ne sur la amo, sed sur la malamo kaj mensogo ‒ do sur la sablo ‒ prave trafis la sorto de ruiniĝo. Aliflanke, la vojo al vera libereco kaj demokratio ne estas facila; ĝi daŭros sufiĉe longe, kaj postulos multajn oferojn kaj penadon. La malbono, dum pli ol 40 jaroj da regado, semis malbonan semon, el kiu ankoraŭ longe naskiĝos malbonaj fruktoj. Nun niaj popoloj staras antaŭ la tasko denove fekundigi la kampojn de la homaj koroj, denove konstrui ne sur la sablo, sed sur la Roko.

Ju pli longe la ĉeĥoslovaka komunisma reĝimo prokrastis liveri al siaj civitanoj fundamentajn liberecojn kaj homajn rajtojn, des pli granda estas nia ĝojo kaj dankemo al Dio pro la komenciĝanta libereco: Pro tio, dank‘ al Dio, ankaŭ la ĉeĥoslovakaj IKUE-anoj rajtas finfine havi sian oficialan landan reprezentanton. Ĉar li estas mi, do permesu al mi kelkajn vortojn pri mi, direktatajn al pli novaj IKUE-anoj, kiuj ne konas la iaman viglan aktivadon de la ĉeĥoslovakaj IKUE-anoj.

Mi nomiĝas Miloslav Ŝváĉek. Profesie mi estas 48-jara konstruteknikisto, estro de entreprena meticentro. Aktive mi partoprenas religian vivon kadre de nia paroĥo. Mi esperantiĝis antaŭ pli ol 30 jaroj, kaj tiel longe mi ankaŭ apartenas al IKUE. Antaŭ 20 jaroj, jam sub la pafiltuboj de la rusaj tankoj, ni komencis aranĝi IKUE-tendarojn, de kiuj mi estis gvidanto kaj ĉeforganizanto. Dum 9 jaroj preskaŭ mirakle daŭris ĉi tendaroj ‒ oazoj de la kristana amo ‒ antaŭ ol venis la tago, kiam nia bona ĉiela Patro permesis al ni iom suferi pro Lia nomo. Tiam ŝtata polico invadis nian IKUE-tendaron en Herbortice. Mi, kune kun pastro, estis de la tribunalo kondamnitaj pro religia aktivado.

Post malhela periodo, finfine nun denove ekblovis la vento de libereco, kiu vekis ne nur nian popolon, sed ankaŭ nin, la ĉeĥoslovakajn IKUE-anojn. La horizonto por nova aktivado malfermiĝas. Atendas nin malfacila laboro restarigi ne nur sociajn strukturojn, sed ankaŭ la strukturon de IKUE en nia lando. Kian strukturon ĝi havos, tion montros al ni la venonta evoluo en nia lando.

Karaj gefratoj, permesu al mi, la malnova plenumkomitatano kaj nova landa reprezentanto de IKUE, ame brakumi vin ĉiujn, kiuj dum tiel longedaŭra malfacila periodo diversmaniere helpadis al ni, ebligante al ni resti membroj de IKUE kaj legantoj de Espero Katolika. Apartan dankon mi adresas al la prezidanto de IKUE. sac. Duilio Magnani, kaj al la vicprezidanto sac. Lajos Kóbor, pro ilia ĉiuspeca subtenado kaj helpado (*). Kredu, karaj, ke mi ĉiutage rememoris vin en la preĝoj, do spirite mi restis ĉiam kun vi, kaj certe ne nur mi, sed ankaŭ la ceteraj ĉeĥoslovakaj IKUE-anoj. Do, ankaŭ nome de ili mi salutas kaj dankas vin, kaj elpetas por vi donacojn de la Sankta Spirito por la nova jaro 1990.

Via frato en Jesuo kaj Maria Miloslav Šváček

(*) Fine ni povas malkaŝi, ke dum 12 jaroj oni sukcesis havigi EK al Ĉeĥoslovakio pere de sac. Kóbor (Hungario), kiu ricevadis el Romo pakaĵojn da revuoj, kaj plusendis unuopajn ekzemplerojn 16 ĉeĥoslovakaj distribuantoj. Vere grandioza agado, se oni konsideras la kvanton de la havigitaj ekzempleroj (pli ol 20.000!), kaj la ĉiuflankajn riskojn de la perado (Noto de la redakcio).

Dio ne demandos vin, per kia automobilo vi veturadis, sed kiom da homoj vi veturigis.
Dio ne demandos vin, kiel granda estis via domo, sed kiom da homoj vi en ĝi gastigis.
Dio ne demandos vin, en kion vi vestadis vin, sed kiujn vi vestigis.
Dio ne demandos vin, kiom da mono vi perlaboris, sed Li demandos vin, kiamaniere vi ilin perlaboris.
Dio ne demandos vin, kiajn ideojn vi heroldis, sed Li demandos vin, kiel vi laboris cele al tio, kion vi kredis.
Dio ne demandos vin, kiom da amikoj vi havis, sed por kiom da ili estintaj en la mizero vi estis amiko.
Dio ne demandos vin, en kia urbokvartalo vi loĝis, sed kiel vi interrilatis kun viaj najbaroj.
Dio ne demandos vin pri via haŭtkoloro, sed kian koloron havas via karaktero.
Dio ne demandos vin, kial vi tiel longe prokrastis ekkredi je Li, sed Li akompanos vin en vian ĉielan hejmon, se vi ekkredis je Li.
Dio ne demandos vin, kun kiom da homoj vi priparolos ĉi tion, ĉar Li tion jam scias…

D-ro Max Kašparů

al la indekso