LA KORO DE RIMINANOJ
BATAS FORTE EN BENINO
- unua parto -

Bonfarado per Esperanto:
kroniko de 3 inaŭguroj: preĝejo,  flegejo, puto.

Per du kolumna brila artikolo tiel titolita, la semajna dioceza gazeto de Rimini, “Il ponte” (la ponto) (27.06.04), informis sian legantaron pri naŭpersona rimina grupo, gvidata de p. Magnani, kiu vizitis Beninon por inaŭguri preĝejon, honore al  Sankta Patro Pio el Pietrelcina, flegejon “Espero de IKUE” kaj puton “Kristnasko 2003” (ĝia nomo ŝuldiĝas al la fakto, ke ĝi estis donacita ĝuste dum tiu pasintjara festo, okaze de vizito de la beninano S-ro Gaston Houssou al la grupo de la itala IKUE-sekcio de Rimini).

Ni scias ke ne eblas anonci la Evangelion sen ĝin atesti per konkreta amo, do per bonfaraj agoj. La persona kaj socia progreso, precipe ĉe la plej malriĉaj el la flankenmetitoj, realiĝas per amatesto. Jen la kialo pro kiu la misiistoj ekiras solidarece kun la bezonantoj. Jen la kialo pro kiu la katolikaj esperantistoj diskonigas la Evangelion kaj samtempe klopodas bonfari ĉie ajn per Esperanto.

La kosto de la tri konstruaĵoj sumis pli ol 15.000,00 EUR, plejparte kolektitaj per dimanĉaj someraj brokantaĵoj fare de la bonfara komitato de paroĥo Sanktaj Johano kaj Paŭlo, la eksa paroĥo de p. Magnani, kaj parte donacitaj de la bonfara kaso de UECI, la IKUE-itala sekcio.

La iniciato startis en la jaro 2001 kiam la amaskomunikiloj raportis pri haltigita ŝipo, per kiu oni transportis multegajn infanojn al Niĝerio kie ili fariĝus trudlaboristoj aŭ, eĉ pli aĉe, seksaj sklavoj. Pere de la juna universitata studento, S-ro Gaston Houssou el Tozounmé Lokossà, Benino, fervora katolika esperantisto, kiu konstante sin dediĉas al sia vilaĝa infanaro, precipe georfoj, anstataŭ ol servi ĉe la Internacia Ruĝa Kruco de Benino, p. Magnani decidis monhelpi lian Orfan Lernejon Esperantistan (OLE), por lukti kontraŭ la socia hontinda plago de “vidomegon”, kiel oni nomas en la loka lingvo la infanojn, precipe inaj, kiujn la gepatroj donas pro malriĉeco, kontraŭ malmulte da mono, al la nunepokaj sklavistoj. Pri tiu iniciato oni jam raportis en katolikaj E-gazetoj (en EK 1-2/04, je paĝo 32). Oni nun deziras informi la legantojn pri la dankema kaj emocia festo fare de la plej malriĉaj el la malriĉaj beninanoj, honore al la riminaj vizitantoj. Neniu buntkolora kaj grandioza manifestacio kaj ornamaĵoj, neniu eksterordinaraj ensemblo kaj podio atendis la italan grupon. Nur koroj de povruloj plenplenaj da dankemo por la italaj bonfarantoj.

Inaŭguro de la Flegejo “Espero de IKUE” en Tozounmé: la 18an de junio 2004

Post trankvila tranoktado, dank’ al kontraŭkulaj retvualoj ĉirkaŭ la litoj, en la dioceza domo por eksterlandanoj afable disponigita de la Episkopo de Lokossà, Mons. Victor Agbanou, nia karavano ekveturis per dioceza buseto al Tozounmé, je 25 kilometrojn for. Post duonhoroj da vojaĝo sur asfaltita, sed ofte difektita, strato, ĉe Agamé, la paroĥa centro al kiu apartenas Tozounmé, ni turniĝis al tiu ĝangala vilaĝo trairante ruĝteran padon, plenplenan da truoj kaj da sulkoj fositaj de la plurmonata pluvsezono. La pado estas sufiĉa larĝa por buseto, sed ne por samtempa biciklisto aŭ piediranto, kiu nepre devas halti ĉe la bordo kaj sin protekti inter la altaj herbaĉoj kaj arbustoj.

Je pada krucvojo ni turniĝas maldekstren laŭ la indiko de ĵus starigita ligna tabulo “Chapelle de Patro Pio en Tozounmé”. Kaj jen, post la vojkurbiĝo, ekaperas deko da junuloj kun etaj motorcikloj. Ili, ekvidinte nian buseton, abrupte haltas kaj retroiras eskortante duope la buseton kaj mansvigante italajn kaj E-flagetojn. De tempo al tempo ili haltas, ĉar ni malrapidas. Dekstre kaj maldestre aperas kelkfoje, el inter la arbustoj aŭ palm-arboj, virino piediranta al sia kabano kun bebo dors-sake kaj surkape peza kesto plenplena da aĵoj aŭ fruktoj. Inter la arbaro oni rimarkas multnombrajn infanetojn kiuj ludas surtere antaŭ la kabano, dum la pli aĝaj gape mansalutas la neordinaran karavanon. La plenaĝuloj ĝoje eĉ dankas svingante manojn kaj sendante kisojn. Emocia impreso kaptas ĉiujn kunveturantojn kaj S-ro Gaston klarigas: “Ili bone scias ke alvenas el Italio la vilaĝ-bonfarantoj”.

Jen: la motorciklistoj haltas antaŭ du tute ne atenditaj vicoj, ambaŭflanke de la pado, de sennombraj kaj duonvestitaj infanoj kaj geknaboj. Ili ekkrias unuvoĉe “Duiljo! Duiljo! Vivu Duiljo!”. Kelkaj manbatas, aliaj svingas naciajn, italajn kaj esperantajn flagetojn. Tri junuloj laŭtege distrumpetas pli malproksime. Oni ne sukcesas diveni kia estas la harmonio aŭdiĝas, sed entuziasme kaj fiere ili ludas sian muzikilon. Pluraj tamburoj kaj tamburetoj ritmadas. Virinoj kaj viroj, kelkaj eĉ folklore vestitaj, atendas scivolemaj je la duona ombro de granda arbo situata meze de ruĝtera senherba placeto tute ne ebenita. Kelkaj tabletoj, ornamitaj per itala kaj benina flagoj, situas ĉe laŭtparolilo. Vico da lernejaj benkoj baras la sidlokojn por la aŭtoritatuloj. Dise kaj for de la placeto kabanoj faritaj per tero kaj duonmasonitaj teretaĝaj malnovaj dometoj senfenestraj kun pajlaj aŭ ladaj tegmentoj, altiras la atenton. Male, inter ili bele aspektas la novkonstruaĵo kun plurkolora granda panelo “Flegejo Espero de IKUE”, la tre ambicia “hospitalo” por la vilaĝanoj.

“La tuta katolika komunumo (300 el la 6.000 enloĝantoj) kaj eĉ animistoj – klarigas pastro Mateo, la paroĥestro kiu en blanka sutano sidas ĉe p. Magnani - hodiaŭ kunvenis ĉi tie”. Duoncirkle amasigitaj, vidalvide al la gastoj, ĉiuj atenteme staras kvar metrojn distance. Malantaŭ la gastoj sidas la aŭtoritatuloj, kiuj laŭvice venas ĉe la laŭtparolilo, kiu funkcias per baterioj, por saluti, danki , laŭdi kaj eĉ proponi novajn urĝajn konstruojn. La vilaĝpopolo aŭskultas atente kaj ĝoje spektas siajn infanojn kaj knabinojn kiuj ludas, dum, inter unu alparolo kaj alia, okazas belaj kantoj, loklingve kaj esperante, kaj dancoj nudpiede je la tamburritmo. Ĝojoplenaj konsentoj kaj entuziasmigaj aplaŭdoj substrekas la diversajn programerojn, dum la televidfilmaj aparatoj de la nacia entrepreno kaj tiu de nia film-amatoro profunde impresas tiujn ĝangalulojn. Ĉiuj gapas, precipe la infanoj kaj la geknaboj, antaŭ la diĝitaj fotomaŝinoj en kies ekraneto ili tuj sin vidas.

Fermis la trihoran renkontiĝon la esperantlingva respondo de p. Magnani, kiu substrekis la kristanan solidarecon inter foraj riminanoj kaj Tozounmé’anoj, la malavarecon de la bonfarantoj kaj tiun de la italaj katolikaj esperantistoj helpe al ĉiuspeca progreso, persona kaj socia, instrua kaj labora, financa kaj komerca, civila kaj religia, surbaze de la homaj rajtoj kaj respektante la homan dignon laŭ la instruo de Kristo.

La suno forte batis niajn kapojn kaj varmigis la aeron. Nia horloĝo jam indikis la 13an horon. Tamen por la vilaĝanoj estas pli necese inaŭguri la Flegejon ol tagmanĝi. La aŭtoritatuloj kaj la popolo amasiĝis ĉe la nova teretaĝa konstruaĵo je la bruego de tamburoj kaj trumpetoj. Pastro Magnani estis invitita fortondi la nacikoloran rubandon ĉe la enirejo kaj viziti la sep flegejajn ĉambrojn. Bedaŭrinde ĉiuj estas sen mebloj, sen elektro nek akvo. Nur unu, el la tri ĉambroj rezervitaj por la akuŝantinoj, enhavis tableton kun akvokuveto. Kaj tamen oi ne forgesu ke Benedikta, la unua, kaj la aliaj beboj naskiĝis tie sen atendi la ekipaĵaron. Mankas eĉ la necesejo! “Kaj tio estas ĝuste, – oni klarigas - ĉar sen akvo ĝi fariĝas tre danĝera por la higieno”. Gratulvortoj kaj manpremoj abundis dekstre kaj maldestre kun tiom da profundaj kliniĝoj. “Temas pri vera hospitalo” deklaras medicinista vicprovincestro. “Nun urĝas flegistino kaj kuracist(in)o” rebatas p. Magnani. “Unue gravas bela kaj higiena strukturo - aldonis la vicurbestro de Lokossà – kaj poste la medicina provincestro sendos la fakulojn”.

Malnovaj kaj novaj lernoĉambroj

Post tiu al la flegejo, jen la vizito al la lernejoj kiuj konsistas el tri rektangulaj ĉambroj, sen benkoj, ĉar tiam oni uzis ilin por la manifestacio. La teraj vandoj, en malbona stato, havas grandajn senfenestrajn aperturojn kaj enirfendojn senpordajn. Ĉiuj estas, kompreneble, kun pajlaj aŭ tre rustiĝ-ledaj tegmentoj kaj terpavimoj. Akompanis la aŭtoritatulojn kaj la gastojn la tuta popolo kun la paroĥestro kaj, ne povis manki, la trumpetistoj kaj tamburistoj, ĉar ju pli forta la bruego des pli granda estas la ĝojo de la infanaro.

S-ro Gaston ĉiĉeronis rimarkante la mizerajn ejojn de la gelernantoj kaj substrekis prave ke la evoluo de popolo estas proporcia al la instruo. La manko da lerniloj, ekde la skribiloj ĝis la kajeroj - tro pretende estus rimarkigi la mankon de la libroj ĉar ilin ne havas eĉ la instruistoj - baras ĉiun progreson. Tamen, baldaŭa espero manifestiĝas: oni inaŭguras la masone jam duonkonstruitaj kvar lernoĉambrojn, kies konstruo estis iniciatita de Carla Baraldi, nia itala surloka prizorgantino, per postlasaĵo de mortinta instruistino el Mirandola/Carpi (Italio).

Formalan tutsimplan viziton, fine de tiu rondiro, ricevis la puto, ĉar ĝi ankoraŭ ne estis preta por la inaŭguro. Kelkajn minutojn ni haltis ĉe ĝi por ekscii ke oni trovis bonkvalitan akvon je 28 metroj profunde. Tamen, por havi absolutan certecon pri la bezonata akvokvanto, oni atingos 30-metrojn. Do, la inaŭguro ne okazis, sed la mono sendita ne perdiĝis. Tiucele la Dioceza Karitatagado de Rimini donacis 2.000,00 EUR.

Senpaga tagmanĝo por ĉiuj kaj vizito de dormejoj

Venis la horo por tagmanĝi kune je la 14h00. Jes, tamen antaŭe oni devas atingi alian lokon, suprenirante 300 metrojn, kie staras rondaj kaj rektangulaj dormejoj.

La gastoj kun la aŭtoritatuloj tagmanĝis aparte, sub arbara ombro, je tabletoj kun buŝtukoj, glasoj kaj diverstipaj trinkaĵoj. Al la popolo, ĉiu ĉe sia grupo da kabanoj, oni disdonis la festan tagmanĝon. Tamen por ĉiuj estas la sama menuo: duhektograma saŭca sandviĉo kaj trinkaĵo elektebla inter oranĝsuko, koka-kolao, biero. Tre bongusta por la afrikanoj estas tia sandviĉo, ankaŭ pro la fakto ke la tagmanĝon, kiel ankaŭ tiun programitan por la posta dimanĉo okaze de la inaŭguro de la preĝejo, regalis la Rimina Bonfara Komitato. Tio permesis al la tuta popolo eksterordinare festi la tutan tagon kaj danci senprobleme ĝis plena nokto.

Post la rapida (por ni italoj malpeza) tagmanĝo, nepre oni devis viziti la loĝlokojn kaj precipe la orfan dormejon kies vando estis falinta unu monaton antaŭe, tuj post la noktomezo, pro la ege abunda pluvo. Preskaŭ ĉiuj infanoj, dormantaj surpavime, estis vunditaj kaj kuracitaj en la nova flegejo. Nur du estis enhospitaligitaj en Lokossà. Tia mizera kaj kompatinda vidindaĵo, la silenta kaj morna mieno de la georfoj, reeĥis en la kortuŝa petego de S-ro Gaston: “Urĝas rekonstrui masone la dormejon!”.

Ĉu eble eĉ unu el ni kuraĝis ne reagi? “Mi priparolos tion kun la bonfara Komitato kaj ni decidos kion fari” respondis nome de ĉiuj p. Magnani.

Oni vizitis interne kelkajn rondajn loĝ-kabanojn kaj aliajn masonitajn konstruaĉojn. Kokino kaj kaprineto, ansero kaj porketo jam loĝas interne aŭ tute trankvile eniras en ĝin post nia eliro. Ne miru, leganto! Ĉio pura por puruloj. Temas pri ordinara kunvivado. Jes, samkiel en la arkeo de Noao.

Pastro Duilio MAGNANI
(1 - daŭrigota)