|
SURVOJE AL ROMO Vojaĝante al Romo, la tutmondaj gejunuloj etapis en diversaj italaj urboj, gastigitaj de lokaj kristanoj. Paola Ambrosetto rakontas sian sperton dum la restado de junaj pilgrimuloj en Venecio. Antaŭ la alveno de la junularo en Romo (15-20 de aŭgusto), familioj de italaj diocezoj gastigis la neitalajn pilgrimulojn. De la 10a ĝis la 14a de aŭgusto la Venecia diocezo gastigis 500 gejunulojn, plejparte polojn. Mi gastigis polajn junulinojn aĝajn inter 16 ĝis 19 jaroj, el diocezo Sandomierz, kaj mi ankaŭ akompanis grupon tra Venecio kun la volontuloj. Jes, ĉar ankaŭ en Venecio, multegaj volontuloj zorgis por ke la gastoj travivu taŭge la Jubileon. La pilgrimantoj pasis malmultan tempon kun la gastigantoj: ili foriris el loĝejoj frumatene, kaj revenis tre malfrue. Post longa tago dum kiu oni vizitis preĝejojn, muzeojn, vidindaĵojn tra Venecio, kun varmego kaj ŝvito, vespere okazis ĉu folklora internacia prezentado, ĉu preĝo en la Baziliko de Madono de la Resaniĝo, ĉu solena Meso en la Baziliko de Sankta Marko celebrita de la ĉefepiskopo de Venecio. Mi ĉeestis la internacian vesperon, kie, en grandega preĝejo de mia urbo Mestre, poloj, hungaroj, rumanoj, libananoj, kanadanoj, laŭvice prezentis popolkanton, dancon en folkloraj vestoj, skeĉon pri historio de sia popolo, evangeliajn kantojn kun gestoj. Ni venecianoj miris ke inter la junularo konfuziĝis junegaj monaĥinoj kaj pastroj kun mallongaj flavaj pantalonoj, bunta trikotaĵo, moderna ĉapelo kun viziero. Ili estis tiel spritaj, babilemaj, ridetemaj, viglaj, ke nia konceptado pri la klerikaro ne rekonis ilin pastroj tiel. Ni kutimas pensi al monaĥinoj aŭ al pastroj kiel al malgajaj vizaĝoj, kvazaŭ ili ne rajtus ŝerci. Sed samtempe tiuj pastroj, kaj la gejunuloj mem, pasante antaŭ la Sakramento, ne alproksimiĝas malatente sed ili ĝenuiĝas tiom bonsintenaj kaj absorbitaj, ke ili ne aspektas tiuj samaj, kiuj antaŭ du minutoj kantis tiom amuze kaj vigle. Mi havis motivon de admiro ankaŭ pro la veneciaj gejunuloj, kial ne? Kiam mi vidis kiom zorgeme estis pretigita la loko por la vesperoj, la impona scenejo (oni reproduktis la kolonojn de Sankta Marko kaj Sankta Teodoro, en Venecio) ĝis la plej malgrandaj detaloj, mi pensis ke dum multaj monatoj ili cerbumis, konstruis, kaj ĉefe preĝis por ke ĉio realiĝu bone. Kaj kiam la multaj grupoj finis sian prezentadon, el la altega plafono svingis buntaj paperaj papilioj, kaj ĉiuj iris por kolekti almenaŭ unu el ili, kiel memoraĵon. Kiel infano kiu alportas floron al sia patrino, ili iris alporti papilion al pastro aŭ al monaĥino kiu restis sidanta. La lastan vesperon, la familioj atendis la knabojn en la loko kie haltas ilia aŭtobuso. Atendante, ni rakontis pri nia mallonga sperto. Preskaŭ ĉiuj havis problemojn pro la lingvo, kvankam la volontuloj estis tre precizaj ankaŭ pri tio: kiam mi akceptis gastigi la pilgrimantojn, oni petis al mi kiujn lingvojn mi konas. Kaj, surprizon!, unu el la knabinoj indikitaj al mi parolis ĝuste la francan, kiun mi konas! Sed mia amiko havis problemojn, ĉar unu el la knabinoj ĉe li, post la alveno, fartis malbone, kaj matene ŝi ne povis trairi Venecion kun la grupo. Li ne komprenis kion ŝi havis, kaj ne povis helpi. Por kelkaj estis malfacile diri eĉ simplajn aferojn, kiel: duŝo, kion manĝi, ĉu vi ŝatas, ktp. Sed je la fino ĉiuj estis kontentaj. Dum mi atendis la aŭtobuson de niaj gastoj, ŝajnis al mi esti kiel la gepatroj atendantaj la infanojn ekster la lernejo. La tagon de la foriro al Romo, ĉiu familio havis fotilon, por memorigi ĉi tiun sperton kun la junularo. Por kelkaj venecianoj temis pri la plej grava sperto dum la Jubileo. Paola Ambrosetto
Petu senpagan ekzempleron de ĉi tiu revuo al
|
