Kelkaj datoj en la vivo de
Patro Pio el Pietrelcina

• 1887, 25an de majo: patro Pio (Francesco Forgione) naskiĝas en Pietrelcina (Benevento, Italio) de Grazio Forgione kaj Maria Giuseppa di Nunzio.
• 1899, 27an de septembro. Li ricevas la konfirmacion de la ĉefepiskopo de Benevento.
• 1903, 6an de januaro. La juna Forgione eniras la novicejon de la kapucenaj pastroj en Morcone, kie li surprenas la kapucenan frokon la 22an de januaro kun la nomo frato Pio.
• 1904, 25an de januaro. Post la bazaj votoj, li iras al Sant'Elia en Pianisi por la gimnaziaj studoj.
• 1905, oktobro. Li atingas San Marco la Catola por studi filozofion.
• 1906, aprilo. Li revenas al Sant'Elia por la liceaj studoj
• 1907, 27an de januaro. Li faras la solenajn votojn.
• 1908, 19an de decembro. En Benevento frato Pio ricevas la minoran ordinon kaj la 21an de decembro la subdiakoniĝon.
• 1909, majo. Pro sanstato li revenas al Pietrelcina. En julio li fariĝas diakono en la monaĥejo de Morcone.
• 1910, 10an de aŭgusto. En la katedralo de Benevento frato Pio pastriĝas kaj la 14an de aŭgusto li celebras sian unuan solenan Meson en Pietrelcina.
• 1911, 8an de septembro. Li konfesas al sia spirita direktoro, ke "ekde unu jaro mi havas nevideblajn stigmatojn". oktobro. Patro Pio estas sendita al Venafro kaj submetita je kuracistaj esploroj en Napolo.
• 7an de decembro. Lia sanstato malpliboniĝas kaj li revenas al Pietrelcina.
• 1915, 10an de oktobro. Li malkaŝas al sia direktoro ke li suferas de jaroj la kronadon per dornoj kaj la skurĝadon.
• 1916, 17an de februaro. La superuloj lin translokas al Foggia, en la monaĥejon de Sankta Anna.
• 4an de septembro. Oni ebligas al li resti portempe al Sankta Johano Rotondo.
• 1918, 5an de aŭgusto. Mistera ĉiela persono trapasas la koron de patro Pio per lanco, lasante al li vundon kiu ĉiam sangigas: ĝi estas la "traverberiĝo".
• 20an de septembro. Li revidas la misteran personon kiu estas sangoplena kaj li retroviĝas kun plagoj en la manoj, brusto kaj piedoj. Li komencas havi en la korpo la stigmatojn, signoj kiuj malaperos nur la tagon de lia morto.
• 1919. La informo pri stigmatoj disvastiĝas al tuta Italio kaj miloj da pilgrimuloj suriras al Gargano, al patro Pio, vokitaj de liaj multnombraj spiritaj donacoj. Komenciĝas la kuracistaj vizitoj kaj klinikaj esploroj kiuj daŭros ankaŭ dum la posta jaro.
• 1921, junio. Ekdisvastiĝas informoj pri ebla transloko de patro Pio.
• 1922, 4an de junio. Al la kapucenoj de Sankta Johano Rotondo alvenas la ordono, ke ĉirkaŭ patro Pio "oni restu en observado".
• 1923, 17an de junio. Alvenas al Sankta Johano Rotondo la ordono, ke patro Pio ne plu celebru Meson publike kaj ke li ne plu respondu al la leteroj de fideluloj senditaj al la monaĥejo.
• 25an de junio. Patro Pio celebras Meson private; posttagmeze eksplodas popola ribelo.
• 26an de junio. Li denove publike mescelebras.
• 8an de aŭgusto. Alvenas la ordono transloki patron Pio al Ancona.
• 17an de aŭgusto. Zorgantaj pro la agitiĝo de la amasoj, la ekleziaj aŭtoritatuloj haltigas la translokon de patro Pio.
• 1925, januaro. Per la mondonacoj de la fideluloj de patro Pio oni malfermas en la eksa monaĥinejo de la Klaraninoj de Sankta Johano Rotondo etan hospitalon kun 20 litoj, dediĉita al Sankta Francisko. Ĝi funkcios ĝis 1938.
• 22an de aprilo. La vilaĝo denove agitiĝas pro kelkaj limigoj truditaj al patro Pio koncerne la sakramenton de konfespreno.
• 1927, 26an de marto. Komenciĝas la apostola vizito de mons-ro Felice Bevilacqua kiu daŭros ĝis la 5a de aprilo.
• 1928, fino de majo. Alvenas alia apostola vizitanto, mons-ro Giuseppe Bruno.
• 1929, 3an de januaro. Patro Pio asistas sian mortantan patrinon, 70-jaraĝan.
• 1931, 9an de junio. Al Patro Pio venas la ordono ĉesigi ĉiun pastran servadon, krom la Meso, kiun li devos celebri malpublike.
• 1933, 14an de marto. En Sankta Johano Rotondo alvenas du apostolaj vizitantoj, mons-ro Luca Pasetto kaj mons-ro Felice Bevilacqua.
• 24an de junio. Unua renkonto de patro Pio kun mons-ro Andrea Cesarano, nova ĉefepskopo de Manfredonia.
• 16an de julio. Du jarojn post la lasta, patro Pio celebras publikan Meson.
• 1934, 25an de marto. Li rekomencas konfespreni virojn kaj ekde la 12a de majo ankaŭ virinojn.
• 1935, 10an de aŭgusto. Patro Pio celebras en etoso de retrovita trankvilo la 25an datrevenon de pastreco.
• 1946, 7an de oktobro. Mortas, 86-jaraĝa, lia patro.
• 1947, 16an de majo. Oni metas la unuan ŝtonon, benitan de patro Pio, kaj komenciĝas la laboroj por la konstruo de hospitalo "Domo por mildigo de suferado".
• 1947, 16an de majo. Oni metas la unuan ŝtonon, benitan de patro Pio, kaj komenciĝas la laboroj por la konstruo de hospitalo "Domo por mildigo de suferado".
• 1949. Laŭ konsilo de patro Pio, kiu akceptis inviton de Pio la 12a, komencas ariĝi en Italio kaj alilande la "grupoj por preĝado".
• 1954, 6an de junio. Por la unua fojo patro Pio celebras Meson sub ĉielo en la placego fronte al la preĝejo.
• 1956, 5an de majo. Oni inaŭguras hospitalon "Domo por mildigo de suferado".
• 1957, 4an de aprilo. Papo Pio la 12a nomumas patron Pion dumvivan direktoron de la fratularo de la Tria franciskana ordeno "Sankta Maria de la Gracoj". Oni donas al li la privilegion gvidi la "Domon por mildigo de suferado".
• 1959, 25an de aprilo. Patro Pio malsaniĝas. Per mikrofono li komencas komuniki sian spiritan penson, tagmeze post la Anĝeluso kaj vespere. 6an de aŭgusto. La statuo de la Dipatrino de Fatimo (portata tiujare tra ĉiuj italaj urboj) restas du tagojn en Sankta Johano Rotondo. Patro Pio mirakle resaniĝas.
• 1960, 30an de julio. Alvenas al Sankta Johano Rotondo, kiel apostola vizitanto, mons-ro Carlo Maccari. Lia ĉeesto, komentita kun sensacio de la itala gazetaro, estigas konsternon.
• 1968, 29an de marto. Patro Pio komencas uzi rulseĝon por moviĝi.
• 22an de septembro. Kiel li faras de jaroj, patro Pio celebras Meson je la 5a matene. Ĝi estas lia lasta Meso.
• 23an de septembro. Patro Pio mortas je horo 2.30, asistita de liaj kunfratuloj, kun la rozaria ĉeno enmane: liaj lastaj vortoj estas "Jesuo!... Maria!".
• 1969, 4an de novembro. La ĝenerala postulatoro de la kapucenoj petas al la apostola administranto de Manfredonia komenci la pritrakton de la proceso por beatproklamo kaj sanktproklamo de patro Pio. La peto estas akceptita la 23an de novembro.
• 1973, 16an de januaro. La ĉefepiskopo de Manfredonia liveras al la Kongregacio por la juĝaferoj pri sanktuloj la dokumentaron por akiri "nihil obstat" (neniun kontraŭecon) por la komenco de la beatig-proceso.
• 1982, 29an de novembro. Papo Johano Paŭlo la 2a subskribas la dekreton por startigo de la proceso por pristudo de la vivo kaj heroecaj virtoj de Diservanto patro Pio.
• 1983, 20an de marto. Oficiale inaŭguriĝas en Sankta Johano Rotondo la beatig-proceso de patro Pio.
• 1987, 27an de majo. Johano Paŭlo la 2a atingas pilgrime Sankta Johano Rotondo'n kaj preĝas sur la tombo de patro Pio.
• 1990, 21an de januaro. En la pilgrimloko de la monaĥejo de Sankta Johano Rotondo solene fermiĝas la dioceza fazo de la beatig-proceso. Dum 7 jaroj oni aŭskultis 73 atestantojn kaj oni kolektis amason da dokumentoj pri la vivo kaj agadoj de patro Pio. Entute 104 libroj, kiujn oni portas al Romo al la Kongregacio por la juĝaferoj pri sanktuloj.
• 1997, aprilo. La tutan dokumentaron oni resumas en 5 libroj, la "Positio super virtutibus", kiujn oni liveras al la Kongregacio por la juĝaferoj pri sanktuloj.
• 18an de decembro. Johano Paŭlo la 2a , agnoskante la heroecon de la virtoj praktikataj dumvive de patro Pio, proklamas lin honorinda (tio estas: oni rajtigas kultadon al ĝi).
• 1998, 21an de decembro. La Papo subskribas la dokumenton kiu atestas la miraklan resaniĝon de sinjorino Consiglia De Martino, de urbo Salerno, apud Napolo, okazinta per la propeto de patro Pio, kaj li legas la dekreton por lia beatproklamo.
• 1999, 2an de majo. Patro Pio el Pietrelcina estas beatproklamita de Johano Paŭlo la 2a.
• 2002, 16an de junio. Li estas proklamita sankta

"Dio benas la apostoladon per Esperanto"
Persona sperto de esperantisto kun patro Pio

Oni verŝajne miros ĉar en la vasta artikolo kun la rememoroj de pastro Magnani pri patro Pio estas neniu aludo pri Esperanto: la motivo estas simpla. Pastro Magnani esperantistiĝis en 1969, kelkajn monatojn post la morto de patro Pio; do, li ne povis demandi opinion al la beatulo pri esperanto.

Tamen io rakontenda estas: la atesto de la flandra religiulo frato Arni Decorte, IKUE-ano, kiu tradukis en esperanton en 1959 la itallingvan libron "Patro Pio: kiu li estas?" de d-ro Alberto Del Fante.

En numero 19 de 1974 de la revuo "Domo Mildigo de suferado" (la oficiala organo de la Agado de Patro Pio) aperis la atesto de frato Arni Decorte. Jen ĝi:

"Dum mia malsano mi lernis esperanton kaj per ĝi korespondis kun polaj, litovaj, hungaraj kaj aliaj geesperantistoj de orienta Eŭropo, sed iun tagon dubo komencis min turmenti: ĉu la bona Dio estas kontenta de la apostolado kiun mi faras per esperanto? Mi fine pensis, ke mi devis laŭkonscience ĉesi korespondadon. La 25an de januaro 1960, dum la vespera preĝo, mi sentis intensan parfumon de floroj. Mi turnis la rigardon al la altaro, sed ne estis floroj. Mia kunfratulo kiu sidis apud mi, min rigardis. Poste li flaris sian brevieron. Fine li flustris je mia orelo: "Kial vi parfumigis vin tiel?". Mi estis feliĉa kaj kortuŝita: mi sentis, ke ĝi estis graco kies signifon mi ne ekkaptas. Kiam mi eliris el la preĝejo, mi ege miris, ĉar mi vidis fratulon kiu promenis en nia ĝardeno. Kvankam mi estis malantaŭ li, mi tuj rekonis patron Pion, tiom ke, timante ke li foriras, mi kuris al li vokante lin. Li tiam malrapide turniĝis al mi. Li ridetis. Mi genuiĝis antaŭ li kaj li benis min kaj lasis, ke mi kisu lian manon. Ĝi estis malkovrita, tiel ke mi povis vidi tre bone la vundon el kiu eliris parfumo. Patro Pio akompanis min al mia ĉelo, kaj afable parolis kun mi dum preskaŭ 20 minutoj, certigante al mi, ke Dio estas kontenta de la apostolado de mi farita per esperanto. Li kuraĝigis min persisti en ĝia uzado certigante al mi sian benon kaj protekton. Fine, la Patro kisigis al mi sian manon, benis min kaj malaperis. Nur tiam mi ekkonsciis ke la Patro venis pro dulokiĝo. Februare de 1960, okaze de mia religia jubileo, oni rekomendis min al patro Pio pere de sinjorino de San Giovanni Rotondo. La 24an de marto ŝi respondis: por frato Arni patro Pio diris: "Ke li laboru ĉiam kun elano. Dio estas kontenta de lia granda apostolado. Mi preĝas por li kaj dankas lin. Mi certigas al li mian protekton en ĉiuj liaj bezonoj". Oni povas imagi mian ĝojon kaj kortuŝon: mi tiel havis la skribitan konfirmon pri tio, kion la Patro diris al mi, kiam li venis al mi".

La unua Meso en esperanto ĉe la tombo de patro Pio estis celebrita la 17an de oktobro 1976 fare de la kapucena pastro Riccardo di Prinzio. Infanoj de elementa lernejo kantis dum la Meso esperantajn religiajn kantojn.

Kaj kiam la 2an de majo patro Pio estis beatproklamita, en placo sankta Petro ĉeestis ankaŭ geesperantistoj.