Internacia Katolika Unuigxo Esperantista

Emblemo de IKUE


Hejmpagxo
Kion
 faras IKUE
Konciza historio de IKUE
Espero
 Katolika
Junulara movado
Aliaj katolikaj pagxoj

 

Nia vokiĝo superi niajn limojn por doni kuraĝan ekumenan ateston.

Ĉiu viro estas Abrahamo. Ĉiu virino, Rut

La kristano estas eterna pilgrimanto iranta al la domo de la Patro: irado laŭ formoj kaj vojoj diversaj, por konverĝi, pro fido “realigo de esperataĵoj, provado de aferoj ne vidataj” (Heb 11,1)  ale al tiu ĉiela patrujo, kiun Dio pretigis por li.

En ĉi tiu irado, farita el peno sed ankaŭ el espero, enestas la defio vivi sentante la ĉeeston de Dio meze de ni kiel signon de Lia Patreco, kaj la postsekva deziro rehavigi al si, verŝajne kun malfaciloj, certe per kuraĝo kaj konstanta sindevigo, “fratecon”, kiu bedaŭrinde ofte estis rompita dum la historio.

Senti sin ĉiujn gefiloj de la unika Patro estas la nepra antaŭkondiĉo por kune superi altajn barilojn kaj alproksimiĝi, pli kaj pli, ĉiam kune, al tiu Kristo, Lumo de la mondo, kiu fordonis sian vivon por la homo.

La sperto de la divido de la kredoj fariĝas hodiaŭ des pli forta pro dolorplena homa sperto: la diskriminacio inter la homoj pro raso, lingvo, diversaj kulturo kaj pensmaniero. Se la korpo de Kristo estas ŝirata de la dividoj de la kristanaj komunumoj, ĝi estas, precipe, ŝirata de tiu diskriminacio, esence rasisma, kiu malkaŝas kulturon de morto, de sinaltrudo, de elimino de la alia.

Pro tio, la unua urĝo de la kristanaj komunumoj kiuj deziras, nepre, malfermiĝi al ekumena pensomaniero bazita necese sur dialogo kaj akcepto, estas la remalkovro kaj redeklaro de la bildo de Kristo en la “aliulo”, ĉefe kiam la aliulo estas migranto, senhejmulo, rifuĝinto, senesperulo serĉanta panon kaj dignon.

Jen kial la iradon al unueco de la kristanoj  signo de bonvolo kaj paŝo al resaniĝo disde la peko de la divido de la Eklezio  oni devas taksi kiel gravan, venkendan defion: por ke fariĝu klare, ke la ĉeesto de Kristo en ĉiu homo igas videbla por la mondo la bildon de tiu Dio, kies filo ĉiu el ni estas.

Jen la espero, kiun entenas en sia koro la viroj kaj virinoj de la tria kristana jarmilo aktivantaj por la ekumena irado. La komuna kredo je Kristo estas ilia forto kaj, samtempe, ilia trezoro: ĝi estas trezoro kiu venas el Dio kaj malkaŝas Lian potencon: “ni havas ĉi tiun trezoron en argilaj vazoj, por ke la treega grandeco de la potenco estu de Dio, kaj ne de ni mem” (2Kor 4,7). Ĝi estas neelĉerpebla trezoro, elmontrenda kaj kundividenda.

Gravas esti konstantaj en la alcelado de la unueco de la kristanoj, malgraŭ problemoj kaj baroj. Sendube ekzistas doktrina ekumena irado, rezervita al fakuloj, sed estas ankaŭ spirita irado, kies forta punkto estas la preĝado, privilegia momento de la kristanoj el ĉiuj konfesioj, por peti la donacon de la unueco, petdezirita de Jesuo por lia Eklezio.

Eniri en la horizonton de ekumenismo, senti sin devigataj kontribui al ĝi, per humileco, sed ankaŭ kun pasio, signifas igi nian surteran pilgrimon la itinero de la “bonsciigo” por ĉiu homo. Kaj ĉiu homo estas hodiaŭ Abrahamo, ĉiu virino estas Rut, vokataj superi la limojn de sia propra tero, tio estas la propraj mensaj limiĝoj, por doni kuraĝan respondon al la voĉo de la unika Dio de la universo kaj unika fonto de savo por la homaro.

Kiel Abrahamo, viro de la promeso, kaj Rut, virino de karitato kaj mesianisma espero, ni lasu nin esti kondukataj de la mano de Dio. Li kondukos nin al remalkovro kaj videbligo de tiu unueco, kiu estas donaco de la Spirito kaj ligilo de paco. “Unu korpo, kaj unu Spirito, ... unu fido, unu bapto” (Efe 4,45).

Giuliana ZAVADINI CASELLI


Petu senpagan ekzempleron de ĉi tiu revuo al 

klare indikante Vian poŝtan adreson.

 

Al la cxefpagxo de Espero Katolika!Al la komenco!