MIA VIVO ESTAS DONACO

Pasko estas la festo de la vivo. En  Pasko Jesuo starigis la Eŭkaristion. Ĉi tiuj du fundamentoj de nia kredo - vivo kaj Eŭkaristio - laŭ tre speciala maniero plektiĝis kun la vivo de nia kara frato samideano Ladislav Mlejnek, kiu vivas en la Ĉeĥa Respubliko kaj kiun la partoprenantoj en la lastaj IKUE-Kongresoj, aparte de tiu en Olomouc, bone konas ankaŭ pro lia simpatio kaj bonkoreco. Antaŭ kelkaj jaroj frato Mlejnek estis invitita paroli pri siaj vivo-spertoj dum konferenco de Human Life International, internacia asocio por defendo de la vivo, konferenco okazinta aprile de 1993, en Houston (Teksaso, Usono). Ni publikigas la tekston de la interveno de frato Mlejnek.

=== Frato Ladislao forpasis post operacio je la koro ĵaŭde la 9an de januaro 2003 en la aĝo de 75 jaroj.
La entombigo okazis vendrede la 17-an de januaro je la 14-a horo. ===

Tre estimataj Gesinjoroj, karaj Gefratoj en Jesuo Kristo! Mi rakontos al vi pri la granda amo de Dio, kiu venigis min ĉi tien.

La familio de miaj gepatroj vivis en norda Bohemio, en urbeto Chrastava en la iama Ĉeĥoslovakio. Mi naskiĝis en 1927. Mia patro estis ateisto. Mia bonkora patrino estis sub influo de la edzo, mia patro. Li devigis ŝin decidi abortigon. En proksima vilaĝo, konata germandevena kuracisto realigis la aborton. Tuj post ĝi, mia patrino devis piediri 3 kilometrojn hejmen. Post certa tempo, miaj gepatroj ekmiris, eksciante, ke la gravediĝo plu daŭras. Eĉ la kuracisto ekmiris kaj deduktis, ke la aborto ja estis sukcesa, sed temis pri du ĝemeloj -  do mi naskiĝis kiel unuopulo, maje de 1927. Do, ĉi tiu mia enkonduka klarigo de mia naskiĝo, okazinta kontraŭvole de miaj gepatroj, estas la   motivo de mia ĉeesto ĉi tie inter vi. Mi kreskis nebaptita kiel pagano, tamen en amoplena familia medio.

En 1949 mi eksoldatiĝis kaj kontaktis esperantistojn. La ideo de doktoro Ludoviko Zamenhof, kreinto de la internacia lingvo, anstataŭigis mian kredon, spiritan vivon, noblecon de la kristanoj. Ĝi estis mia unua ŝtupo direkte al la Eklezio.

Iun tagon, kiam mi partoprenis kunvenon de la esperantista klubo, iu junulo proponis al mi, ke mi venu dimanĉe partopreni la Diservon de la evangeliana Eklezio. Mi iris volonte kaj kun malfermitaj okuloj kaj oreloj mi travivis ion por mi tute nekonatan. Tiuj homoj sin reciproke estimis kaj amis, regis tie frateca medio, diversaj homoj laŭte preĝis, parole kaj kante laŭdis Dion. Ĉi ĉio estis granda, grandega novaĵo por mi . Kompreneble, ĉar dum la kazerna vivo ofte regas brutaleco, malamo, malboneco, kaj tiutempe en mia animo de soldato estis pli sentema, preskaŭ malsana, malfermita por akcepti la semon de la Evangelio. Ĉiuj  ĉeestantoj de la Diservo kondutis rilate al mi tre amike, pridonacis min per ridetoj kaj afableco kaj invitis min inter la junularon de sia Eklezio. Mi volonte akceptis la inviton. Por mi estis surprizo, ke la kredanta junularo renkontiĝadis sabate vespere, dum en ilia ĉirkaŭaĵo bolmurmuris, pulsis grandurba vivo kun dancado, amuzoj en vinejoj, ebriiĝado ktp. Tre, tre belaj noble-morecaj fraŭlinoj kaj fraŭloj legis la Biblion, laŭte kaj sincere preĝis, tamen ili restis gajaj, kulture kondutantaj. Por ili tiuenhava vespero estis tute normala, sed ne por mi. Mi estis kortuŝita. Tio estis mia plej forta renkontiĝo kun efiko de la kristana ideo. Tiu ĉi vespero restos por mi neniam forgesita kaj forgesebla.

Poste efektiviĝis mia unua alparolo kun Dio. Ĝi okazis nokte, dum mi gardis municiejon. Mia unua parolo kun Dio donis al mi nepriskribeblan feliĉan momenton. Nur kredanta homo povas kompreni la grandecon de tia travivaĵo. Ekde tiu tempo mi senĉese dankas al Dio, ke Li donis al mi la gracon de forta ekkredo.

Post la fino de la dujara soldat-servo mi revenis hejmen. Fortaj rememoroj ne ĉesis cerbumigi mian kapon. Tiam mi estis jam matura homo. Ofte mi rememoris la vesperan renkontiĝon kun la gejunuloj de la evangeliana Eklezio. Mi forte eksopiris interkonatiĝi kun kredanta nobla fraŭlino, kiu fariĝu poste mia edzino.

Mi jam regule preĝadis. Dum alparolo al Dio mi petis Lin, ke Li konigu min kun kredanta virino, nobla, anime bela. Ĉar tiam mi ankoraŭ ne estis baptita, mi promesis al Dio, ke mi apartenos al tiu Eklezio, al kiu apartenos mia - por mi ankoraŭ nekonata - estonta edzino.

La tempo galopis pluen. Mi, kiel entuziasma esperantisto partoprenis dum la somera libertempo dek-tagan renkontiĝon de esperantistoj en 1953. Kaj kio okazis? Dio venigis en tiun medion ankaŭ mian estontan edzinon. Ekflamis grandega amo inter ni. Sekvis tre belega, grandega, purega amindumado. Profesie ŝi tiam estis instruistino de la katolika religio. Mia animo preskaŭ ne estis kapabla porti tiel grandan feliĉon.

Post feriado mi revenis hejmen. Ŝi en la sudan, mi en la nordan parton de Bohemio. Nun estis mia devo plenumi la promeson donitan al Dio, ke mi akceptos la kredon de mia estonta edzino, do la katolikan kredon. Sed jen, ekzistis granda problemo. Kiel ekkredi, ke la blanka faruna oblato estas la Korpo de Kristo? Mi ja estis 27-jara matura viro kaj vere por mi ĝuste tio estis granda problemo. Mi ne kredis, ke la hostio post la konsekraj vortoj de sacerdoto ne plu estas pano, sed la Korpo de Jesuo. Mi ja ne povis mensogi al mi. Sed mi donis promeson al ĉiopova Dio, do, certe Li helpos solvi la problemon.

Ĉi tiu problemo igis min viziti mian konatan sacerdoton-esperantiston, por konfidi al li mian problemon. Ni promenis kelkajn kilometrojn al negranda montara preĝejo.

Mi petis mian amikon-sacerdoton, ke li montru al mi de proksime Eŭkaristion, la konsekritan Hostion, la Korpon de Kristo. Ni eniris la preĝejon. La sacerdoto prenis liturgian stolon, ni supreniris la ŝtuparon ĉe la altaro. Li malfermis tabernaklon, elprenis el la kaliko Sanktan Hostion-Korpon de Kristo. Tiun ĉi momenton mi neniam forgesos. Firme, forte, verece tiumomente mi EKKREDIS! La problemo malaperis, ĝi estis solvita. Tio okazis aŭtune de 1953. De tiu tempo forpasis 40 jaroj kaj ĉiam kun granda kortuŝo mi rememoras ĝin. Mi ne dubas, ke min tuŝis granda graco - la renkontiĝo kun Dio. Mi forte sentis Lian proksimecon. Multfoje mi rakontis pri tiu momento kaj ĉiam, jes ĉiam, mi estas tre kortuŝita. Neforgesebla, belega estis tiu momento. Ĉu ne estis tio, miraklo? La Bona Dio permesis, ke la rememoro pri ĉi tiu mirakla momento neniam malaperu, do tial mi nune povas rakonti ĝin al vi, karaj gefratoj!

La tempo plu galopis. Mi estis baptita la unuan de januaro 1954. Sed kiaj eventoj okazis antaŭe? Mian bapton realigis mia konata, jam menciita sacerdoto-esperantisto. Tiucele mi devis frumatene veturi per trajno proksimume 50 kilometrojn. Multajn, multnombrajn homojn mi dumvoje vidis ebriajn, post fininta “gaja” jarfina nokto. Mi en angulo de vagono aŭ de atendejo legis preparajn tekstojn de baptoto. Denove ekestis forta impreso! Kiel sur manplato mi vidis en kontrasto du mondojn: la mondon de la kredantoj kaj la mondon sen la kredo, sen Dio. Tiu matena vojaĝo certigis al mi la ĝustecon de mia decido. Forte mi sopiris ekkristaniĝi.

La 30an de aprilo 1954 okazis mia edziĝfesto. Mia edzino ne plu povis instrui religion. La komunistoj strebis likvidi la Eklezion, moralon kaj ankaŭ Esperanton. Ĉiuj honestaj homoj devis fermiĝi en si mem kaj vivi nur por siaj familioj. Mia edzino poste instruis en elementa lernejo, dum mi laboris en presejo. Naskiĝis al ni tri filinoj: Maria, Magdalena, Ludmila. Ni kaŝe parto-prenadis sanktajn Mesojn, dimanĉe, en ĉiam alia malproksima urbo, kie oni ne konis nin, ĉar la tiama ateisma sistemo malpermesis al instruistoj praktikadi religian vivon. Neobeemaj unuopuloj devis forlasi sian instruistan profesion. Nekredeble malfacilajn jarojn ni travivis sub la totalisma sistemo. Regis ĝenerala reciproka timo inter la homoj. La preĝejoj malpleniĝis, ĉar eĉ oficistoj, inteligentularo kaj multnombraj ceteraj grupoj ne povis senriske vizitadi preĝejojn. Post kiam, spite al tio, la edziniĝo de nia plej aĝa filino Maria okazis en preĝejo en 1975, mia edzino estis punita per deviga forlaso de la lernejo. Ŝiaj superuloj demandis al ŝi: «Ĉu vi, instruistino, kredas je Dio?». Mia edzino brave respondis: «JES! Mi firme kredas je Dio!». Per tio sigel-fermiĝis ŝia sorto. Tio okazis en 1976. Poste ŝi iĝis vartistino de maljunuloj en iliaj propraj hejmoj. Ŝi purigis iliajn loĝejojn kaj zorgis pri iliaj bezonoj. Post kiam ŝi devis forlasi instruadon, ni ne plu devis kaŝe vizitadi la preĝejon. Vere, tre malfacile estis la vivo sub la jugo de la komunisma sistemo por la kredantoj. Ni vivis precipe por nia familio, kiu vere estis benita. Dum longtempa familia vivo nia geedza reciproka amo senĉese kreskadis. Dio estis kun ni kaj inter ni. Ni kune preĝadis. Niajn tri filinojn ni edukis en la amo de Kristo. Same kiel la patrino, ankaŭ la filinoj estas instruistinoj de la katolika religio. Do mi havas en la familio kvar instruistinojn de religio. La plej juna filino Ludmila ludas ĉiudimanĉe la orgenon dum la Sankta Meso.

Jen, vi ĵus aŭskultis tre koncizan paroladon, kiu skizis iomete mian vivo-sorton. Mi dankas al Dio ne nur pro la donaco de mia naskiĝo, per kiu realiĝis Lia sankta volo, sed ankaŭ pro la granda donaco de la kredo, bapto kaj de la tuta vivo en la amo de Dio. Mi dankas al Dio ankaŭ por ĉi tiu konferenco kaj por ĉiuj defendantoj de la homa vivo ekde ĝis koncipo ĝis morto. Mi dankas ankaŭ al vi, estimataj ĉeestantoj kaj karegaj gefratoj en Jesuo Kristo, ke vi bonvolis aŭskulti ĉi tiun mian paroladon. Mi deziras al vi Diajn benojn en la strebadoj kiuj celas la ŝirmon de la homa vivo. Koregan dankon.

Ladislav Mlejnek