|
La 23an de aprilo estis prezentita la dokumento pretigita de la papa kongregacio por la dia kulto kaj disciplino de la sakramentoj, pri la liturgiaj normoj kiuj koncernas la Eŭkaristion. “LA SAKRAMENTO DE LA ELAĈETO” La nova instrukcio“Redemptionis Sacramentum” (la sakramento de la Elaĉeto) konsistigas redeklaron pri tio, kion oni devas respekti, kaj tio, kion oni devas eviti “pri la Sanktega Eŭkaristio”. La dokumenton volis la Papo mem, kiu ĝin petdeziris en sia lasta encikliko “Ecclesia de Eucharistia”, publikigita antaŭ unu jaro. La Papo tiam memorigis, ke la Eŭkaristio “estas la plej valora afero, kiun la Eklezio povas havi”, mistero de savo “tro granda por ke iu povu arogi al si la rajton trakti ĝin per persona arbitreco” kaj kiun “neniu povas subtaksi: necesas fakte ĉiam konscii, ke en la Eŭkaristio vere estas, reale, substance la Korpo kaj la Sango de nia Sinjoro Jesuo Kristo, per animo kaj dieco, kaj sekve estas la tuta Kristo”. La dokumento invitas ne banaligi aŭ limigi la grandecon de la Sakramento, ne konfuzi la fidon de la kredantoj. Unue, la Instrukcio agnoskas la “grandajn avantaĝojn” kiuj fontis el la liturgia reformo de la dua vatikana Koncilio, kiu igis pli konscia kaj aktiva la partoprenon de la fideluloj en la “Ofero de la altaro”. “Oni ne povas (tamen) silenti pri la trouzoj, kiuj estas ankaŭ el rimarkinda graveco” kontraŭ la Eŭkaristio: tion “oni ne povas allasi kaj ĝi devas ĉesi”. Tial la Instrukcio redeklaras: la kompetentecon de la ekleziaj aŭtoritatuloj, de la episkopoj en kunuleco kun la Papo, por la reguligo de la eŭkaristia disciplino; la necesan ĉeeston de pastro por la eŭkaristia celebro; la karakterizon ne nur de kunuleco sed ĉefe de oferdono de ĉi tiu Sakramento: oni ne devas kunigi la Meson en la kunteksto de komuna vespermanĝo; la devon uzi nur la Eŭkaristiajn Preĝojn de la Meslibro, kun la memorigo de la nomoj de la Papo kaj de la dioceza episkopo; la malpermeson por laikoj prediki dum la Meso kaj la inviton al la pastroj “ne forigi la aŭtentikan kaj puran signifon de la parolo de Dio, pritraktante... nur politikon aŭ profanajn temojn”; la neceson ricevi konfesprenon kaze de grava peko antaŭ ol aliri al la Komunio. La dokumento redeklaras, ke licas momentoj de kreivo kaj adaptiĝo, kiuj igu la celebrojn pli proksimaj al la sentivo de la personoj laŭ la diversaj mondopartoj; oni ne volas malpermesi pliprofundigojn kaj novajn proponojn ĉi-teme. Tio, kio estas tute malpermesite, estas la taksado de la liturgio kiel libera spaco por eksperimentadoj kaj personaj arbitrecoj, kiujn neniu bona intenco povas pravigi. Pro tio, oni resubstrekas, ke por la celebro oni devas utiligi nur “nefermentitan panon, nepre el tritiko kaj pretigitan ĵusdate”; kaj la vino “devas esti natura, frukto de la vito, senartifika, ne falsita nek miksita kun fremdaj substancoj”. Aliaj manĝaĵoj aŭ trinkaĵoj “ne konsistigas validan materion”. Necesas krome eviti iajn ekumenajn iniciatojn, kiuj “kvankam bonkoraj laŭintence”, tamen estas kontraŭ la eŭkaristia disciplino. Oni ne povas celebri en sankta loko ne kristana aŭ enigi en la Meson elementojn de aliaj religioj. Necesas ankaŭ respekti la distingon de roloj inter pastroj kaj laikoj, evitante la riskon de “klerikigo” de ĉi-lastaj: la dokumento, tamen, laŭdas la multajn laikajn katekizistojn kiuj anstataŭas la pastrojn “por kelkaj liturgiaj taskoj” en misio-landoj kaj en regionoj de persekutado. Oni redeklaras la eblecon celebri en la latina lingvo. Kiel mesoservantojn “oni povas akcepti je la altaro infanojn aŭ virinojn”. La dokumento listigas plie kelkajn normojn por la Komunio: “la fideluloj komuniiĝas surgenue aŭ starantaj”; la hostion oni devas konsumi tuj fronte al la diservisto; eblas la ricevo de la Eŭkaristio duan fojon samtage. “Kiu forĵetas la konsekritajn eŭkaristiajn formojn, aŭ forprenas aŭ konservas ilin en nesankta loko, tiu estas trafita de ekskomuniko "latae sententiae”, tio estas, aŭtomata kaj tuja. La dokumento plifirmigas la respekton de la Roma Ritaro interŝanĝi la pacosignon antaŭ la Komunio. Oni kuraĝigas la eŭkaristian adoradon, sed la “Sanktega Sakramento neniam devas resti elmontrata, eĉ dum mallonga tempo, sen sufiĉa konservo-rimedo”. Ĉiu katoliko povas informi la eklezian aŭtoritatulojn pri eventualaj liturgiaj trouzoj. Esence, la Instrukcio entute reasertas la validan normaron, dirante, ke ĉiuj fideluloj rajtas havi veran liturgion: preter la juraj aspektoj, tamen oni volas helpi ĉiujn travivi la sperton de la disĉiploj en Emaŭso, kiuj rekonis Jesuon “en la dispecigo de la pano”: en tiu momento “iliaj okuloj malfermiĝis”. Dum la gazetara konferenco per kiu oni prezentis ĉi tiun Instrukcion, kardinalo Francis Arinze, prefekto de la kongregacio por la dia kulto kaj disciplino de la sakramentoj, detaligis kelkajn el la plej oftaj trouzoj konstateblaj dum la celebro de la Eŭkaristio: antaŭ ĉio, li diris, oni rimarkis foje nesufiĉan respekton fare de la pastro rilate al la korpo kaj sango de Kristo. La kardinalo substrekis la neceson de la “respekto”, kiu atestu al la popolo de Dio pri la kredo de la pastro. Kelkkaze, li aldonis, la pano uzata por la konsekro ne korespondas je la kriterioj fiksitaj de la liturgio, aŭ, alifoje, oni notis uzon de la ornatoj ne kongruan kun la kanonoj. Multkaze, krome, estas “malmultaj momentoj de silento”, dum la eŭkaristia celebro: foje pro ĥoro kiu per la kantoj okupas la tempon destinitan al la persona medito, aŭ pro komentoj pri la Skriboj tro longdaŭraj. Ĉi tiu problemo riskas distrigi la fidelulon el la dimensio de la eŭkaristia mistero kaj el la adorado, kiun oni devas havigi al Kristo. “La trouzoj ne estas sam-nivelaj - deklaris dum intervjuo kardinalo Arinze. Ekzemple kelkaj trouzoj minacas eĉ la validon de la sakramento. Se iu dirus: al mi ne plaĉas la vino, mi uzus kolaon, tio ĉi estus gravega fakto kaj nuligus la Sanktan Meson. Se iu uzas specon de pano kiu ne estas el tritiko, la sakramento ne validas. Plie, estas aliaj trouzoj, kiel ne atenti tion, kio estas skribita en la Meslibro, sed eldiri vortojn, fruktojn de personaj ideoj. Verŝajne ne nuliĝas la celebro, sed tio ne estas bone ĉar temas pri sankta kulto, publika kulto”. Pri la temo de la Komunio per ambaŭ formoj oni redeklaris tion, kion la Roma Meslibro jam fiksas: tio estas, la principo de la diskrecio de la celebranto, kiu devas pritaksi ĉu la cirkonstancoj tion ebligas aŭ ne. Koncerne la ekumenan dialogon, la ĉeestantaj referantoj rediris, ke la eŭkaristia Komunio estas la “pinta” celebro de la katolika Eklezio, kiu implicas plenan unuecon kun la Eklezio mem kaj ĝia ĥierarkio. Sekve, se mankas tiu unueco, ne eblas doni la komunion al protestanto, nek por katoliko nuliĝas la devo partopreni en la dimanĉa Meso se oni partoprenis, samtage, en ekumenaj ritoj aŭ religiaj diservoj de aliaj konfesioj.
|
