Internacia Katolika Unuigxo Esperantista

Emblemo de IKUE


Hejmpagxo
Kion faras IKUE
Konciza historio de IKUE
Espero Katolika
Junulara movado
Aliaj katolikaj pagxoj

   

BIOGRAFIO DE KARD. VLK

 

Kardinalo Miloslav Vlk, ĉefepiskopo de Prago (Ĉeĥa Respubliko) naskiĝis la 17an de majo 1932 en Lěšnice, paroĥejo Sepekov, distrikto Písek, suda Bohemio, diocezo České Budějovice, suda Bohemio. Li pasis sian infanaĝon en Záluzí, apud Chyšky kie li vizitis la elementan lernejon kaj konis la pezan kamparan laboron en bieno.

Kiam li estis 11-jaraĝa li demandis al si ĉu li volas sacerdotiĝi. Ĉi tiu unua ideo pri sacerdoteco ekestis en li ĉar li sentis sin aparte pridemandita de afiso, metita en lia paroĥejo, kiu ĉiam altiris lian atenton. En tiu afiŝo estis skribite: «ĉu ne volus ankaŭ vi fariĝi sacerdoto?». Tiutempe tamen tiu ĉi projekto aspektis por li nerealigebla; tial li sopiris fariĝi piloto de aviadiloj.

La 20an de junio 1952 li traspasis la licean licencon ĉe Liceo Jirsík en České Budějovice. En tiuj jaroj de komunista persekuto ne eblis  aliri teologiajn studojn kaj tial de 1952 ĝis 1953 li estis laboristo de aŭtomobilfabriko "Motor Union" en České Budějovice, kaj de 1953 ĝis 1955 li soldatservis en Karlovy Vary.

Post soldatservo li sukcesis, malgraŭ la politika situacio, studi arĥivistikon ĉe la Fakultato pri beletro de Universitato "Karolo" de.Prago, kaj li diplomiĝis en 1960. Li laboris ĉe diversaj arĥivoj en suda Bohemio: ĉe la regiona arĥivo de Třebon, en Jindřichův Hradec, kaj de decembro 1960 ĝis 1964 ĉe la urba kaj distrikta arĥivo de České Budějovice, kies direktoro li fariĝis.

En tiu sama periodo li publikigis serion da artikoloj en diversaj sciencaj revuoj. En 1964 li forlasis ĉi tiun aktivadon por studi en Litoměřice ĉe la Fakultato pri teologio "Sanktaj Cirilo kaj Metodio" (1964-1968).

La 23an de junio 1968, dum la t.n. "Praga Printempo", 36-jaraĝa, li pastriĝis kaj estis tuj nomumita sekretario de la episkopo de České Budějovice, Josef Hlouch (1968-1971).

La ŝtataj organoj, ĝenataj de la influo kiun li havis kaj de lia paŝtista agado, en 1971 devigis lin forlasi České Budějovice, kaj sendis lin en la paroĥejojn de la Bohemia Arbaro, tut-izolitaj sur montoj, de Laziště kaj Záblatí, distrikto Prachatice. De la 1-a de novembro 1972 li estis paroĥestro en Rožmitál pod Třemšínem, kaj samtempe en Bohutín kaj Drahenice, distrikto Příbram. Tie, en 1978, la ŝtataj aŭtoritatuloj, kunlabore kun la lokaj komunistoj, deprenis de li la ŝtatan rajtigon plenumi sacerdotan servadon.

La «civitano Miloslav Vlk» estis tiel devigata kaŝe praktiki la pastran servadon en Prago de oktobro 1978 ĝis la 31a de decembro 1988.

De 1978 ĝis 1986 li estis vitro-purigisto en la centro de Prago. En tiu periodo li kaŝe plenumis sian paŝtistan agadon kun etaj grupoj de laikoj.

De 1986 ĝis 1988 li havis eblecon labori en la distrikta arĥivo de la Ĉeĥoslovaka Ŝtata Banko en Prago.

La 1-an de januaro 1989, je la komenco de la «turniĝo», oni ebligis al li plenumi la sacerdotan oficado dum unu jaro, prove. Li fariĝis paroĥestro en la regiono, okcidenta Bohemio, en Klatovy, en Žihobce, en Bukovník. Poste, la 1-an de septembro 1989 li ekzorgis, kiel paroĥestro, ankaŭ pri paroĥejoj landlime kun Bavario: en Čachrov, en Javorná, en Železná Ruda, en Běšyny, en Štráž na Šumavě.

Post la t.n. «velura revolucio» la historio de laboristo Miloslav Vlk tuj ŝanĝiĝis. La 14an de februaro 1990 li estis nomumita de la Papo Episkopo de České Budějovice kaj la 31 an de majo 1990 li ricevis la episkopan ordinon de Episkopo Antonín Liška.

La 27an de marto1991, post apenaŭ unu jaro de agado, Monsinjoro Vlk estis nomumita de Papo Johano Paŭlo la 2a Ĉefepiskopo de Prago, posteulo de la priplorita Kardinalo František Tomášek. La oficiala enoficigo okazis la l-an de junio 1991. Pli poste (la 16an de aprilo 1991) li estis elektita Prezidanto de la ĉeha Episkopara Konferenco, ĝis 2000.

La 16an de aprilo 1993 Monsinjoro Miloslav Vlk estis elektita Prezidanto de la Konsilio de la Eŭropaj Episkoparaj Konferencoj, kiel posteulo de Kardinalo Carlo Maria Martini, ĉefepiskopo de Milano, tasko, kiun li konservos ĝis la 31an de majo 2001.

Inter 1992 kaj 1993 li ricevis tri doktorajn titolojn «honoris causa»: ĉe la Illinois Benedectine College, ĉe la St Thomas University (Usono) kaj ĉe la Universitato de Passau.

Krom ĉi tiuj akademiaj rekonoj li ricevis ankaŭ diversajn honorajn civitanecojn.

En 1994 li estis nomumita Membro de la Kongregacio por la katolika edukado.

La 30an de oktobro 1994 lia nomo, kune kun tiu de la aliaj 29, aperis en la listo de la nov-kardinaloj.

Li estis speciala Sekretario de la unua speciala Asembleo de la Sinodo de la Episkopoj, dediĉita al Eŭropo (1991) kaj li partoprenis en la 9a ĝenerala Asembleo de la Sinodo de la Episkopoj en 1994, pri la konsekrita vivo, kaj en la 2a speciala Asembleo de la Sinodo de la Episkopoj, dediĉita al Eŭropo de 1999.

Li estas membro: de la kongregacio por la orientaj Eklezioj; de la Papa Konsilio por la soci-komunikadoj; de la speciala Konsilio por Eŭropo de la ĝenerala Sekretariejo de la Sinodo de la Episkopoj.
 

*     *    *

LAVEUR DE VITRES ET ARCHEVĘQUE"  (Vitrolavisto kaj ĉefepiskopo)
estas la franclingva titolo de la biografio de Kardinalo Miloslav Vlk verkita de Alain Boudre (Parizo, 1994). El la itallingva eldono (A Praga un lavavetri diventa arcivescovo -Cittŕ Nuova Editrice) ni ĉerpis ĉi tiujn du menciojn pri la esperantisteco de Kardinalo Vlk.
ESPERANTO KAJ NIGRA VESTAĴO
Ĉe la fino de la bazaj studoj, estante ĉiam tre konvinkita pri sia vokiĝo, seminariano Vlk decidas resti en České Budějovice. Li iras loĝi en gastejo por maljunuloj, apud la Katedralo, por povi daŭrigi siajn liceajn studojn. Li pasiiĝas je lingvoj, aparte al Esperanto: «Ĉar ĉi tiu lingvo elaŭdis profundan deziron kontakti la tutan mondon. Ĝi ŝajnis al mi okazo por starigi kunligojn kun multaj korespondantoj en Eŭropo, en Ameriko kaj en Japanio». Li aliĝas al la esperantista klubo de České Budějovice "La Progreso" kaj publikigas verkon titolitan Esperanto en spegulo de la lingva teorio de Stalin. En ĝi seminariano Vlk kuraĝas kontraŭi teorion de la sovetunia estro kaj li argumentas, ke Esperanto ne kondukas al rifuzo de patrujo aŭ de nacio. La verkon oni premias eĉ per diplomo!

(paĝoj 23-24):

* * *

La 14an de decembro 1988 civitano Miloslav Vlk estas invitata plenigi novan dotaznik, la oficiala formularo pri la datumoj konceme lian curriculum vitae ekde naskiĝo gis tiu momento. Oni legas en ĝi, interalie, ke li aliĝis en 1986 al ROH (Revolucia Sindikata Movado ), deviga kondiĉo por povi labori en la nacia Banko; ke li «ne estas politike organizita», t.e. membro de partio; ke li restis dum tri semajnoj en Rumanio en 1958, dek kvin tagojn en Svislando kiel turisto en 1968 kaj trifoje en Italio; ke li deklaras, ke li konas «aktive» la germanan kaj la italan, kaj «pasive» la rusan, francan, esperanton kaj la latinan (!), ktp. (paĝo 90).

* * *

Kiam esperantistoj havis eblecon kontakti lin, dum la lastaj jaroj, li ĉiam petis pardonon, ke, pro la fakto ke li ne praktikas la lingvon ekde jardekoj, li perdis la kapablon paroli ĝin.

 

 

 

Al la cxefpagxo de Espero Katolika! Al la komenco!