la 14an de aŭgusto
SANKTA MAKSIMILANO MARIA KOLBE Pastro kaj martiro (1894-1941)
|
|
|
Maksimiliano Maria Kolbe eniris en la liston de la sanktuloj per la titolo "pastro kaj martiro". Lia atesto prilumas per la lumo de Pasko la hororan mondon de la koncentrejoj. Li naskiĝis en Pollando en 1894, li konsekris sin al la Sinjoro en la franciskana familio de la Minoraj Konventualaj fratoj. Enamiĝinta je la Virgulino, li starigis la "Milicion de la Senmakula Maria" kaj li realigis, per la vorto kaj skribo, intensan misiistan apostoladon en Eŭropo kaj en Azio. Deportita al Auschwitz dum la dua mondmilito, per elano de karitato li oferis sian vivon de pastro interŝanĝe kun tiu de patro de familio, lia kunulo en kaptiteco. Li mortis en la bunkro de la malsato la 14an de aŭgusto 1941. Johano Paŭlo la 2a difinis lin "patrono de nia malfacila jarcento". Lia figuro elstaras je la krucvojo de la problemoj aperantaj dum nia epoko: malsato, paco inter la popoloj, repaciĝo, la bezono doni signifon al la vivo kaj al la morto. Pro lia subteno je la esperanto-movado (esprimita skribe), la katolikaj esperantistoj elektis lin kiel unu el la ĉielaj patronoj de sia movado. |
![]() |
Apostola zorgo por la savo kaj sanktiĝo de la animoj. El la leteroj de Sankta Maksimiliano Maria Kolbe Mi plenas je ĝojo, karega frato, pro la ardanta zorgemo kiu instigas vin akceli la gloradon de Dio. Dum nia tempo ni konstatas, ne sen malĝojo, la disvastiĝon de "indiferentismo". Malsano preskaŭ epidemia kiu vastiĝas laŭ diversaj formoj ne nur ĉe la fidelularo ĝeneralsence, sed ankaŭ inter la membroj de religiaj institutoj. Dio estas inda je senfina gloro. Nia unua kaj ĉefa zorgo estu laŭdo al Li laŭmezure de niaj etaj fortoj, konsciaj, ke ni ne povas glori Lin tiom, kiom Li meritas. La gloro de Dio rebrilas ĉefe en la savo de la animoj, kiujn Kristo elaĉetis per sia sango. El tio devenas ke la tutunua devontigo de nia apostola misio estos atingi la savon kaj sanktiĝon de kiel eble plej multaj animoj. Kaj jen, per malmultaj vortoj, la plej taŭgaj rimedoj por atingi la gloradon de Dio per la sanktiĝo de la animoj. Dio, senfina scienco kaj saĝeco, kiu perfekte konas tion, kion ni devas fari por pligrandigi gloron al Li, normale elmontras sian volon pere de siaj surteraj reprezentantoj. La obeado, kaj nur ĝi, estas tiu, kiu montras al ni, kun certeco, la dian volon. Estas vere, ke la superulo povas erari, sed kiu obeas al li, tiu ne eraras. La unika escepo okazas kiam la superulo ordonas ion, kio, tre evidente, ankaŭ ĉe malgravaj aferoj, iras kontraŭ la dia leĝo. Tiukaze, li ne plu interpretas la volon de Dio. Dio estas ĉio: nur Li estas senfina, saĝega, mildega Sinjoro, Kreanto kaj Patro, komenco kaj fino, povo kaj amo.Ĉio, kio ekzistas ekster Dio valoras ĉar ĝi kunligiĝas al Li, kiu estas kreanto de ĉiuj aĵoj, elaĉetanto de la homoj, fina celo de ĉiuj kreitaĵoj. Li elmontras al ni sian volon kaj altiras nin al Si pere de siaj surteraj reprezentantoj, ĉar Li volas uzi nin por altiri al Si aliajn animojn kaj unuigi ilin en la perfektan karitaton. Konsideru, frato, kiom estas granda, pro la mizerikordo de Dio, la digno de nia kondiĉo. Pere de la vojo de la obeemo ni superas la limojn de nia malgrandeco kaj ni konformiĝas je la dia volo, kiu, per sia senfina saĝeco kaj prudento, nin gvidas por rekte agi. Per la aliĝo al ĉi tiu dia volo, je kiu neniu kreitaĵo povas rezisti, ni fariĝas pli fortaj ol ĉiuj. Jen la irejo de saĝeco kaj prudento, la unika vojo laŭ kiu ni povas doni al Dio plej grandan gloron. Se ekzistus diversa kaj pli taŭga vojo, Kristo certe elmontrus ĝin per la parolo kaj la ekzemplo. La longa periodo de lia nepublika vivo en Nazareto estas resumita de la Skribo per ĉi tiuj vortoj: "kaj li estis obeema al ili" (Luk 2,51). Lia tuta restanta vivo staras sub la signo de obeemo, ofte montrante ke la Filo de Dio malsupreniris sur la teron por plenumi la volon de la Patro. Ni do amu, fratoj, per niaj tutaj fortoj, la ĉielan Patron kiu estas plena je amo por ni, kaj la pruvo de nia perfekta karitato estos la obeo, praktikenda ĉefe kiam Li petas al ni oferi nian volon. Fakte ni ne konas alian plej eminentan libron ol la krucumita Jesuo Kristo, por progresi en la amo de Dio. Ĉiujn ĉi aferojn ni ricevos pli facile per la perado de la Senmakula Virgulino, kiun Dio, en sia boneco, igis disdonantino de lia mizerikordo. Neniu dubo estas, ke la volo de Maria estas la sama volo de Dio. Konsekrante nin al ŝi, ni fariĝas en ŝiaj manoj rimedoj de la dia mizerikordo, kiel ŝi estis en la manoj de Dio. Ni lasu, ke ni
estu gvidataj de ŝi, ni lasu ke ŝi konduku nin permane, trankvilaj kaj
sekuraj sub ŝia gvidado. Maria prizorgos ĉion por ni, aranĝos ĉion, kaj
forigante ĉiun malfeliĉon kaj malfacilaĵon, ŝi rapide venos por helpi ĉe
niaj korpaj kaj spiritaj bezonoj. |
|
Diris
pri p. Kolbe: ·
Papo Paŭlo la 6a, 17an de oktobro 1971
Romo
·
Kardinalo Wojtyła,
la 5an de oktobro 1971 (ĉe Radio Vatikana)
·
Kardinalo Wojtyła,
(el la artikolo por la krakova semjangazeto Tygodnik Powszechny, 42/1971).
"...La altaro estas loko kie Kristo oferas sin
pere de sacerdoto. La homo kiu estos levita je la honoro de altaro, tion
perlaboris per sia ofero. La ekzemplo de Maksimiliano montras tion plej
bone, kaj tio tuŝas nin animprofunde. De tiu dia servanto ne postrestis eĉ
parto de osto aŭ karno; ĉio forbrulis en la fajro de la koncentreja forno...”
·
Papo Johano Paŭlo la 2a, la 10an de oktobro 1982
sur la placo de sankta Petro. “...Por tiu fina
ofero li pretigis sin, sekvante Kriston de siaj unuaj jaroj de la vivo en
Pollando. Ekde lia junaĝo datas la sonĝo pri du kronoj: la blanka kaj la
ruĝa – nia sanktulo ne elektadis inter ili, li prenis ambaŭ. Ekde sia
infanaĝo li estis allogita per granda amo al
Kristo kaj per deziro ricevi martirecon.
Tiu amo kaj tiu deziro direktis lin al la vojo de la franciskana kaj
pastra vokiĝo, por kiu li pretigis sin en Pollando kaj Romo. Tiu amo kaj
tiu deziro akompanis lin en ĉiuj regionoj kie li en Pollando agis kiel
franciskano kaj spirita gvidanto, kaj en Japanio dum
misiista servado. · Vitale M. Bommarco, OFMConv (siatempe generalo de la ordeno), la 25an de marto 1982, Romo – antaŭparolo por la libro “Massimiliano Kolbe – Patrono del nostro difficile secolo” (aŭtoro K. Wojtyła). “Kolbe kaj Wojtyła havas multon komunan: ambaŭ estas filoj de la pola nacio kaj de la apostolo de la universala spirito, sed unu afero plej proksime ligas ilin: ambaŭ portas en la koro kaj en la blazono la nomon Maria. Al Maria ili estas konsekritaj!”
·
Yves Ivonides, antaŭparolo en la libro
“Dragovoljac bunkera gladi”, Zagreb, 1997 (aŭtoro Živko Kustić).
Laŭ karaktero li estis inteligenta, sed li ne sopiris
sciencan karieron. Tiu junulo, kun subtila aspekto kaj malbona sano, anime
estis homo kiu deziris detruadi kaj konstruadi. Li ne lernis pro la scio,
sed per tiu scio, per tiu rekonita armilo batali, labori, agi.
|
Preĝo al Sanktta Maksimiliano
fidela
disĉiplo de la asiza malriĉulo,
ravita
per la lumo de la senkulpa Virgulino,
instigita
per ardanta amo al Dio kaj al proksimulo,
vi
libervole oferis vin por via frato, por unu familio,
samkiel
Maria heroece kaj rezigne oferis sian filon
por
la homaj fratoj, por la tutmonda familio.
Propetu
por niaj familioj la vivon laŭ la
kredo por ke ili daŭrigu la vivon
en kiu floros religiaj vokiĝoj por la
bono de la Dia regno sur la tero. Amen. Ho Dio, Kiu donis
al la Eklezio kaj al la
tuta mondo pastron
kaj martiron ardigitan
per la amo al la Senmakula
Virgulino, tute
konsekritan al la apostolado por heroeca
servado al proksimulo, per lia propeto donu al
ni, je la
honoro de Via nomo, ke ni sen
rezerve nin oferu por la
bono de la homaro kaj ke ni
imitu dum la vivo kaj en
momento de la morto Kriston
Vian Filon. Amen.
Ĉiutaga preĝo
de la
membroj de la "Milicio de la Senmakula" Ho Maria,
sen peko koncipita, preĝu por
ni kiuj vin petas
kaj por
ĉiuj kiuj al Vi ne venas,
kaj ĉefe
por la malamikoj
de la
Sankta Eklezio kaj por ĉiuj
kiuj al vi sin rekomendas.
|
|
|
![]() |