(elektu la uzatan sistemon)

MPEG (14MB)

Se oni ne sukcesas spekti ĝin per la krozilo, oni dekstre-alklaku kaj savu ĝin en la durdisko kaj oni uzu apartan softvaron por la spektado.

 

NE OFICIALA TRADUKO EN ESPERANTO

“Cantemus Domino: gloriose enim magnificatus est”.

“Kantu al la Eternulo, ĉar Li alte leviĝis” (Liturgio de la Horoj, Pasko, Legaĵo, Antifono 1)

 

Karaj fratoj kaj fratinoj! 

Mi alportas al vi la anoncon de la Pasko per ĉi tiuj vortoj de la Liturgio, kiuj reeĥas la malnovegan laŭdo-himnon de la hebreoj post la transiro de la Ruĝa Maro. Rakontas la Libro de Eliro (kp 15,19-21) ke kiam ili, post transiro de la maro sur malseka tero, vidis la egiptojn subakviĝi, Mirjam – la fratino de Moseo  kaj Aaron – kaj la aliaj virinoj ekkantis dancante ĉi tiun ĝojokanton: “Kantu al la Eternulo, ĉar Li alte leviĝis; Ĉevalon kaj ĝian rajdanton Li ĵetis en la maron!”. La kristanoj, en la tuta mondo, reeldiras ĉi tiun kanton dum la paska maldormo kaj kun ĝi specialan preĝon kiu klarigas ĝian signifon; preĝo, kiun nun, en la plena lumo de la Resurekto, kun ĝojo ni igas nia: “Ho Dio, ankaŭ en nia epoko ni vidas la rebrilon de viaj malnovaj mirindaĵoj: tion, kion Vi faris per via potenca mano por liberigi unu popolon el la subpremo de la faraono, nun Vi faras pere de la akvo de la Bapto, por la savo de ĉiuj popoloj; donu, ke la tuta homaro estu akceptita inter la idaro de Abrahamo kaj partoprenu en la digno de la elektita popolo”.

La Evangelio malkaŝis al ni la plenumon de la antikvaj bildoj: per sia morto kaj resurekto, Jesuo Kristo liberigis la homon disde la kompleta sklaveco, tiu de pekado, kaj malfermis al li la vojon al la vera promesita lando, la Regno de Dio, universala Regno de justeco, de amo kaj de paco. Ĉi tiu “eliro” okazas antaŭ ĉio ene de la homo mem, kaj ĝi konsistas el nova naskiĝo en la sankta Spirito, efiko de la Bapto kiun Kristo donacis al ni ĝuste en la paska mistero. La malnova homo lasas lokon al la nova homo; la antaŭa vivo estas malantaŭ ni, oni povas iri en noveco de vivo (kp Rom 6,4). Sed la spirita “eliro” estas principo de tuteca liberiĝo, kapabla renovigi ĉiun homan, personan kaj socian dimension.

Jes, gefratoj, Pasko estas la vera savo de la homaro! Se Kristo – la Ŝafido de Dio – ne verŝus sian Sangon por ni, ni havus nenian esperon, la destino nia kaj de la tuta mondo estus neeviteble la morto. Sed la Pasko renversis la tendencon: la Resurekto de Kristo estas nova kreado, kiel greftaĵo kiu povas regeneri la tutan planton. Ĝi estas evento kiu ŝanĝis la profundan orientadon de la historio, malbalancigante ĝin unu fojon por ĉiam je la flanko de bono, de la vivo, de la pardono. Ni estas liberaj, ni estas savitaj! Jen kial el la intimo de la koro ni ĝojegas: “Kantu al la Eternulo, ĉar Li alte leviĝis!” 

La kristana popolo, elirinta el la akvoj de la Bapto, estas sendata al la tuta mondo por atesti ĉi tiun savon, por alporti al ĉiuj la frukton de Pasko, kiu konsistas el nova vivo, liberigita de pekado kaj rekondukita al ĝia origina beleco, al ĝia boneco kaj vero. Daŭre, dum 2000 jaroj, la kristanoj – aparte la sanktuloj – fekundigis la historion per la vivanta sperto de la Pasko. La Eklezio estas la popolo de la eliro ĉar ĝi konstante travivas la paskan misteron kaj disvastigas ĝian renovigantan forton en ĉiu epoko kaj en ĉiu loko. Ankaŭ en niaj tagoj la homaro bezonas “eliron”, ne supraĵajn akomodojn, sed spiritan kaj moralan konvertiĝon. Ĝi bezonas la savon de la Evangelio por eliri el krizo kiu estas profunda kaj kiel tia implicas profundajn ŝanĝojn, deirante de la konsciencoj.

Al Sinjoro Jesuo mi petas, ke en Mezoriento, kaj aparte en la Lando sanktigita de lia morto kaj resurekto, la Popoloj faru veran kaj definitivan “eliron” el milito kaj el perforto, al la paco kaj al la konkordo. Ke al la kristanaj komunumoj, kiuj, aparte en Irako, travivas elprovojn kaj suferojn, la Resurektinto rediru tiun vorton plenan je konsolo kaj kuraĝigo, kiun Li adresis al la Apostoloj en la Vespermanĝejo: “Pacon al vi!” (Joh 20,21).

Ke por tiuj Latinamerikaj kaj Karibaj Landoj kiuj spertas danĝeran rekreskon de krimoj ligitaj kun komercado de toksikaj drogoj, la Pasko de Kristo marku la venkon de paca kunvivado kaj de la respekto por la komuna bono. La amata loĝantaro de Haitio, detruita de la senmezura katastrofa tertremo, faru sian “eliron” el funebrado kaj senesperiĝo, al nova espero, subtenata de la internacia solidareco. La amataj ĉiliaj loĝantoj, elĉerpitaj de alia grava katastrofo, sed subtenataj de la kredo, alfrontu persiste la rekonstruadon.

Per la forto de la resurektinta Jesuo, en Afriko oni ĉesigu la konfliktojn, kiuj daŭre estigas detruadojn kaj suferojn kaj oni atingu tiujn pacon kaj repaciĝon kiuj estas garantiaĵoj de evoluo. Aparte, mi konfidas al la Sinjoro la estontecon de Demokratia Respubliko Kongolando, de Gvineo kaj de Niĝerio.

Ke la Resurektinto subtenu la kristanojn, kiuj, pro sia kredo, suferas persekuton kaj eĉ la morton, kiel en Pakistano. Ke al la Landoj afliktataj de terorismo kaj de sociaj aŭ religiaj diskriminacioj Li donu la forton ekiri iradojn de dialogo kaj de trankvila kunvivado. Ke al la Respondeculoj de ĉiuj Nacioj, la Pasko de Kristo alportu lumon kaj forton, por ke la ekonomia kaj financa agado estu fine aranĝita laŭ kriterioj de vero, justeco kaj frata helpo. La savodona potenco de la resurekto de Kristo kovru la tutan homaron, por ke ĝi superu la multoblajn kaj tragikajn esprimojn de la “kulturo de morto” kiu inklinas al disvastiĝo, por la starigo de estonto de amo kaj vero en kiu ĉiu homa vivo estu respektata kaj akceptata.

Karaj fratoj kaj fratinoj! La Pasko ne faras ian magiaĵon. Samkiel trans la ruĝa Maro la hebreoj trovis la dezerton, tiel same la Eklezio, post la Resurekto, trovas ĉiam la historion kun ĝiaj ĝojoj kaj ĝiaj esperoj, ĝiajn dolorojn kaj ĝiajn angorojn. Kaj tamen, ĉi tiu historio ŝanĝiĝis, ĝi estas markita de nova alianco, ĝi vere estas malfermita al la estonteco. Pro tio, savitaj en la espero, ni daŭrigas nian pilgrimon, enportante en la koro de la malnovan kaj ĉiam novan kanton: “Kantu al la Eternulo, ĉar Li alte leviĝis!”.

 

 

ESPERANTISTOJ EN PLACO SANKTA PETRO

La bondeziron en Esperanto (post la samoa kaj antaŭ la guarani'a kaj la latina) akceptis  ĝojoplena kriego de la esperantistoj kiuj ĉeestis en placo sankta Petro por la 18a sinsekva fojo, malgraŭ forta pluvo, kiu, samkiel Paske 2008, banegis ilin.

NOTO POR REDAKCIOJ:

ONI POVAS LIBERE KOPII ĈI TIUJN FOTOJN. SED BONVOLU MENCII LA FONTON (WWW.IKUE.ORG):

TIO POR RESPEKTO DE LA EGA, HASTA, TEMPORABA LABORO KIUN LA TTT-EJESTRO FARIS,

POR REALIGI KAJ ENRETIGI ILIN JAM 20 MINUTOJN POST LA FOTADO.

Ĉeestis ankaŭ Ranieri Clerici (unua maldekstre)

kaj (ne fotitaj)

la filo de Elio Bonomolo, Stefano kaj ties fianĉino Francesca

Dum la Esperant-lingva bondeziro de la Papo,

la samtempa monda televida elsendo montris unuavice la esperantistojn

La televida kamerao retropaŝis, daŭre montrante la panelojn dum 5 sekundoj

Gianni Conti estis intervjuita de televidstacio.