Ĉiuj plurlingvaj bondeziroj de la Papo

 

Fratoj kaj fratinoj de la tuta mondo,

bonavolaj viroj kaj virinoj!

 

Kristo resurektis! Pacon al vi! Celebriĝas hodiaŭ la granda mistero, fundamento de la kredo kaj de la kristana espero: Jesuo el Nazareto, la Krucumito, resurektis el la mortintoj la trian tagon, laŭ la Skriboj. La anoncon, kiun donis la anĝeloj, en tiu tagiĝo de la unua tago post sabato, al Maria Magdalena kaj al la virinoj kiuj alkuris al la tombo, ni reaŭskultas hodiaŭ per renovigita emocio: “Kial vi serĉas la vivanton inter la mortintoj? Li ne estas ĉi tie, sed leviĝis” (Luk 25,5-6).

 

Ne estas malfacile imagi la sentojn, en tiu momento, de tiuj virinoj: sentoj de malĝojo kaj konsterno pro la morto de ilia Sinjoro, sentoj de nekredemo kaj miro pro evento tro surpriza por esti vera. La tombo tamen estas malfermita kaj malplena: la korpo ne plu estis tie. Petro kaj Johano, informitaj de la virinoj, kuris al la tombo, kaj ili konstatis ke la virinoj pravis. La kredo de la Apostoloj je Jesuo, la atendita Mesio, estis tre draste elprovita per la skandalo de la kruco. Dum lia aresto, lia kondamno kaj lia morto, ili disiĝis, kaj nun ili estis denove kune, perpleksaj kaj konfuzitaj. Sed la Resurektinto mem venis renkonten al ilia nekredema soifo je certecoj. Tiu renkontiĝo ne estis sonĝo, nek iluzio aŭ unuopa imago; ĝi estis aŭtentika sperto, kvankam neatendita kaj ĝuste pro tio aparte kortuŝa: “Jesuo venis kaj staris meze de ili, kaj diris al ili: Paco al vi” (Joh 20,19).

 

Ĉe tiuj vortoj, ilia kredo preskaŭ estingita en ilia animo, reflamiĝis. La Apostoloj raportis al Tomaso, kiu ne ĉeestis dum tiu unua eksterordinara renkonto: Jes, la Sinjoro plenumis tion, kion Li antaŭanoncis; Li vere resurektis kaj ni vidis kaj tuŝis Lin! Tomaso tamen restis dubema kaj perpleksa. Kiam Jesuo venis por la dua fojo, ok tagojn poste en la Verspermanĝejon, Li diris al li: “Etendu ĉi tien vian fingron kaj vidu miajn manojn; kaj etendu vian manon kaj enmetu ĝin en mian flankon; kaj ne estu nekredema, sed estu kredanta!”. La respondo de la Apostolo estas kortuŝa kredokonfeso: “Mia Sinjoro kaj mia Dio!” (Joh 20,27-28).

 

“Mia Sinjoro kaj mia Dio”! Ankaŭ ni renovigas hodiaŭ la kredokonfeson de Tomaso. Kiel paskan bondeziron, ĉi-jare, mi volis elekti ĝuste liajn vortojn, ĉar la hodiaŭa homaro atendas de la kristanoj renovigitan ateston pri la resurekto de Kristo; ĝi bezonas renkonti Lin kaj povi koni Lin kiel veran Dion kaj veran Homon. Se en tiu Apostolo ni povas konstati la dubojn kaj ŝanceliĝojn de multaj hodiaŭaj kristanoj, la timojn kaj seniluziiĝojn de sennombraj niaj samtempuloj, kun li ni povas ankaŭ remalkovri kun renovigita konvinko la kredon je Kristo mortinta kaj resurektinta por ni. Ĉi tiu kredo, transdonata dum la jarcentoj fare de la posteuloj de la Apostoloj, daŭras, ĉar la resurektinta Sinjoro ne plu mortas. Li vivas en la Eklezio kaj ĝin gvidas firme ale al la plenumo de ĝia eterna savoplano.

 

Ĉiu el ni povas esti tentata de la nekredemo de Tomaso. Ĉu ne la doloro, la malbono, la maljustaĵoj, la morto, aparte kiam ili trafas senkulpulojn - ekzemple, la infanojn viktimojn de milito kaj de terorismo, de malsanoj kaj malsato - submetas je malmola elprovo nian kredon? Kaj tamen paradokse, ĝuste ĉi-kaze, la nekredemo de Tomaso estas al ni utila kaj valora, ĉar ĝi helpas nin purigi ĉiun falsan koncepton pri Dio kaj kondukas nin remalkovri ties aŭtentikan vizaĝon: la vizaĝo de Dio, kiu, en Kristo, ŝarĝis Sin per la plagoj de vundita homaro. Tomaso ricevis el la Sinjoro kaj, siavice, transdonis al la Eklezio la donacon de kredo elprovita per la pasiono kaj morto de Jesuo kaj konfirmita de la renkonto kun Li resurektinta. Kredo, kiu estis jam nun preskaŭ morta kaj kiu renaskiĝis dank’ al la kontakto kun la vundoj de Kristo, kun la vundoj, kiun la Resurektinto ne kaŝis, sed montris kaj daŭre indikas ilin en la penoj kaj en la suferoj de ĉiu homa estulo.

 

“Per lia vundo vi resaniĝis” (1Pet 2,24), jen la anonco, kiun Petro adresis al la unuaj konvertiĝintoj. Tiuj vundoj, kiuj por Tomaso estis antaŭe baro por la kredo, ĉar ili estis signoj pri ŝajna malsukceso de Jesuo; tiuj vundoj mem fariĝis, dum la renkonto kun la Resurektinto, pruvoj pri venkanta amo. Tiuj vundoj, kiujn Kristo surprenis pro amo al ni, helpas nin kompreni kiu estasDio kaj ripeti, ankaŭ ni: “Mia Sinjoro kaj mia Dio”. Nur  Dio kiu amu nin ĝis la surpreno sur Sin de niaj vundoj kaj de nia doloro, ĉefe tiu senkulpa, estas kredinda.

 

Kiom da vundoj, kiom da doloro en la mondo! Ne mankas naturaj katastrofoj kaj homaj tragedioj, kiuj estigas sennombrajn viktimojn kaj grandegajn materiajn damaĝojn. Mi pensas al tio, kio ĵusdate okazis en Madagaskaro, en la Salomonaj Insuloj, en Latinameriko kaj en aliaj Regionoj de la mondo. Mi pensas al la plago de malsato, al la nekuraceblaj malsanoj, al terorismo kaj al la forkaptoj de personoj, al la mil vizaĝoj de perforto - kiun foje oni pravigas ennome de la religio - al la malŝato pri la vivo kaj al la malrespekto de la homaj rajtoj, al la ekspluatado de la persono. Kun zorgado mi rigardas al la situacio en kiu kuŝas ne malmultaj regionoj de Afriko: en Darfur kaj en la najbaraj Landoj restas katastrofa kaj bedaŭrinde subtaksata humaneca urĝo; en Kinŝaso, en Demokratia Respubliko Kongolando, la interalfrontoj kaj la prirabadoj de la pasintaj semajnoj zorgigas pri la estonteco de la kongolanda paco-proceso kaj pri la rekonstruo de la Lando; en Somalio la restarto de bataloj forigas paco-perspektivon kaj pligravigas la regionan krizon, aparte koncerne la delokiĝojn de la loĝantaro kaj la komercadon de armiloj; grava krizo sufokas Zimbabvon, kaj pri ĝi la landaj Episkopoj, en sia ĵusdata dokumento, indikis preĝadon kaj kunan sindevigon por la komuna bono kiel unikan elirvojon.

 

Repaciĝon kaj pacon bezonas ankaŭ la loĝantaro de Orienta Timoro, kiu baldaŭ havos gravajn balotadojn. Pacon bezonas ankaŭ Srilando, kie nur intertraktata solvo ĉesigos la tragedian konflikton kiu sangigas ĝin, kaj Afganistano, markita de kreskanta malpaco kaj malstabileco. El Mezoriento, kune kun signoj de espero por la dialogo inter Izraelo kaj Palestina Aŭtoritato, nenio pozitiva bedaŭrinde alvenas el Irako, sangoplena pro daŭraj amasmurdoj, dum fuĝas la civilaj loĝantaroj; en Libano la  stagno de la politikaj institucioj minacas la rolon kiun la Lando estas vokata plenumi en la mezorienta areo kaj grave blokas ĝian estontecon. Mi ne povas, fine, forgesi la malfacilaĵojn kiujn la kristanaj komunumoj daŭre alfrontas, nek la eliron de la kristanoj el la benata Lando kiu estas la lulilo de nia kredo. Al tiuj loĝantaroj kun amemo mi renovigas la esprimon de mia spirita proksimeco.

 

Karaj fratoj kaj fratinoj, pere de la vundoj de la resurektinta Kristo ni povas vidi tiujn malbonojn kiuj afliktas la homaron per la okuloj de la espero. Per sia Resurekto, fakte, la Sinjoro ne forigis suferadon kaj malbonon el la mondo, sed Li venkis ilin elradike per la superabundo de sia Graco. Kontraŭ la perfortemo de la Malbono li kontraŭmetis la ĉiopovecon de sia Amo. Li lasis al ni, kiel vojon al paco kaj al ĝojo, la Amon, kiu ne timas la morton: “Kiel mi amis vin - Li diris al la Apostoloj antaŭ ol morti -, tiel vi ankaŭ amu unu alian” (Joh 13,34).

 

Fratoj kaj fratinoj en la kredo, kiuj aŭskultas min en ĉiu mondoparto! La Resurektinta Kristo vivas meze de ni, Li estas la espero je plibona mondo. Dum kun Tomaso ni diras: ““Mia Sinjoro kaj mia Dio!”, reeĥu en nia koro la dolĉa sed devontiga vorto de la Sinjoro: “Se iu min servas, tiu sekvu min; kaj kie mi estas, tie ankaŭ estos mia servanto; se iu min servas, tiun la Patro honoros” (Joh 12,26). Kaj ankaŭ ni, unuigitaj al Li, pretaj demeti nian vivon pro la fratoj (kp 1Joh 3,16), fariĝu apostoloj de paco, heroldoj de ĝojo kiu ne timas doloron, la ĝojo de la Resurekto. Ke havigu al ni ĉi tiun paskan donacon Maria, Patrino de la resurektinta Kristo. Bonan Paskon al ĉiuj!

 

ESPERANTISTOJ EN PLACO SANKTA PETRO

Meze de 100.000 personoj

Multaj preterpasantoj petis informojn pri Esperanto

Multaj preterpasantoj petis informojn pri Esperanto

Giovanni Daminelli, prezidanto de la itala IKUE-sekcio,
intervjuata de Radio Vatikana

Gianni Conti (unua dekstre),

iniciatinto kaj motoro de la ĉeesto de la esperantistoj

Meritita refreŝiĝo en ĉina restoracio post la longdaŭra starado
(kaj por kelkaj: post kaj antaŭ longa trajn-vojaĝo)

Jen la nomoj de la ĉeestantaj esperantistoj: Elio Bonomolo, Filomena Canzano kun sia edzo, Fabrizio Cilli, Ranieri Clerici, Gianni Conti, Giovanni Daminelli, Isabel Leòn Fonseca,  Giovanna Licciardello, Bruno Lundini, Mirella Merlani, Pier Vittorio Orlandini kun sia edzino, Riccardo Pinori, Felice Sorosina, Jitka Skalicka.