MESAĜO DE LA PAPO URBI et ORBI KRISTNASKON 2006
neoficiala traduko en esperanto

Ĉiuj plurlingvaj bondeziroj
de la Papo

 

1.         Salvator noster natus est in mundo” (Roma Meslibro). “Naskiĝis en la mondo nia Savanto”! Ĉi-nokte, ankoraŭfoje, ni reaŭskultis en niaj preĝejoj ĉi tiun anoncon, kiu, malgraŭ la paso de la jarcentoj, konservas neŝanĝita sian freŝecon. Ĝi estas ĉiela anonco, kiu invitas ne havi timon, ĉar ekĝermis “granda ĝojo kiu estos al la tuta popolo” (Luk 2,10). Ĝi estas anonco de espero, ĉar ĝi sciigas, ke, en tiu nokto de antaŭ pli ol dumil jaroj, “estas naskita por vi, en la urbo de Davido, Savanto, kiu estas Kristo, la Sinjoro” (Luk 2,11). Tiutempe al la paŝtistoj kiuj kamploĝis sur la monteto de Betlehemo; hodiaŭ al ni, loĝantoj de ĉi tiu nia mondo, la Anĝelo de Kristnasko rediras: “Naskiĝis la Savanto; Li naskiĝis por vi! Venu, venu por adori Lin!”.

Sed, ĉu daŭre havas valoron kaj signifon “Savanto” por la homo de la tria jarmilo? Ĉu estas daŭre necesa “Savanto” por la homo, kiu atingis la Lunon kaj Marson kaj pretigas sin por konkeri la universon; por la homo kiu senlime esploras la sekretojn de la naturo kaj sukcesas deĉifri eĉ la mirindajn kodojn de la homa genomo? Ĉu bezonas Savanton la homo kiu inventis la interaktivan komunikadon, kiu navigas en la virtuala oceano de la interreto kaj, dank’ al plej modernaj kaj avancivaj amaskomunikilaj teknologioj, igis jam nun la Teron, ĉi tiun grandan komunan domon, eta globala vilaĝo? Prezentas sin sekura kaj memsufiĉa faranto de sia destino, entuziasmoplena fabrikanto de nedubeblaj sukcesoj ĉi tiu homo de la dudekunua jarcento.

Tiel ŝajnas, sed tiel ne estas. Oni ankoraŭ mortas pro malsato kaj soifo, pro malsano kaj malriĉeco en tiu ĉi tempo de abundo kaj senbrida konsumismo. Daŭre estas tiu, kiu estas sklavo, ekspluatita kaj ofendita en sia digno; kiu estas viktimo de la rasa kaj religia malamo, kaj kiu estas malebligita de netoleremoj kaj diskriminacioj, de politikaj entrudiĝoj kaj fizikaj aŭ moralaj trudadoj, dum la libera konfeso de sia kredo. Kiu vidas sian propran korpon kaj tiun de siaj karuloj, aparte de la infanoj, martirigita de la uzo de armiloj, de terorismo kaj de ĉiuspeca perforto en epoko dum kiu ĉiuj alvokas kaj proklamas progreson, solidarecon kaj pacon por ĉiuj. Kaj kion diri pri tiu, kiu, manka je espero, estas devigata forlasi sian hejmon kaj sian patrujon por trovi aliloke vivokondiĉojn indajn je la homo? Kion fari por helpi tiun, kiu estas trompita de facilaj profetoj de feliĉo, kiu estas malforta en la rilatoj kaj nekapabla alpreni firmajn respondecojn por sia nuntempo kaj por sia estonteco, kiu iras en la tunelo de soleco kaj ofte fariĝas sklavo de alkoholaĵoj aŭ toksikaj drogoj? Kion pensi pri tiu, kiu elektas la morton, opiniante ke li aklamas la vivon?

Kiel eblas ne aŭdi, ke ĝuste el la fundo de ĉi tiu ĝuanta kaj senespera homaro leviĝas korŝira helpopeto? Estas Kristnasko: hodiaŭ eniras la mondon “la vera lumo, kiu lumas al ĉiu homo” (Joh 1,9). “La Vorto fariĝis karno kaj loĝis inter ni” (samloke, 1,14), proklamas evangeliisto Johano. Hodiaŭ, ĝuste hodiaŭ, Kristo venas denove “al sia gento” kaj al tiu, kiu Lin akceptas, Li donas “la povon fariĝi filo de Dio”; Li proponas, do, la eblecon vidi la dian gloron kaj kundividi la ĝojon de Amo, kiu en Betlehemo fariĝis karno por ni. Hodiaŭ, ankaŭ hodiaŭ, “nia Savanto naskiĝis en la mondo”, ĉar Li scias, ke ni bezonas Lin. Malgraŭ la multaj formoj de progreso, la homa estulo restis ĉiam la sama: libereco sternita inter bono kaj malbono, inter vivo kaj morto. Kaj ĝuste tie, en sia intimeco, en tiu, kiun la Biblio nomas “koro”, li ĉiam bezonas esti “savata”. Kaj en la nuna postmoderna epoko li verŝajne des pli bezonas Savanton, ĉar pli komplika fariĝis la socio en kiu li vivas kaj pli insidaj fariĝis la minacoj kontraŭ lia persona kaj morala integreco. Kiu povas defendi lin se ne Tiu, kiu amas lin tiomgrade, ke Li pretas foroferi sur la kruco sian ununaskitan Filon kiel Savanton de la mondo?

“Salvator noster”. Kristo estas la Savanto ankaŭ de la hodiaŭa homo. Kiu reeĥigos en ĉiu angulo de la Tero, laŭ kredinda maniero, ĉi tiun mesaĝon de espero? Kiu klopodos por ke oni agnosku, defendu kaj akcelu la kompletan bonon de la hompersono, kiel pacokondiĉon, respektante ĉiun viron kaj ĉiun virinon laŭ ties digno? Kiu helpos kompreni ke per bonvolemo, racieco kaj modero eblas eviti ke la konfliktoj pliakriĝu kaj rekonduki ilin, eĉ, al egalecaj solvoj? Kun forta zorgado mi pensas, en tiun ĉi festotagon, al la regiono de Mezoriento, markita de sennombraj kaj gravaj krizoj kaj konfliktoj, kaj mi petdeziras, ke ĝi malfermiĝu al perspektivoj de justa kaj daŭra paco, en la respekto de la neforigeblaj rajtoj de la popoloj kiuj konsistigas ĝin. Mi metas en la manojn de la dia Infano de Betlehemo la signojn de restarto de dialogo inter Israelianoj kaj Palestinanoj, kiujn ni vidis dum la lastaj tagoj, kaj la esperon je pliaj konsolodonaj evoluoj. Mi esperas, ke post multaj viktimoj, detruoj kaj necertecoj, transvivu kaj progresu demokratia Libano, malfermita al la aliaj, en dialogo kun la kulturoj kaj religioj. Mi alvokas al tiuj, kiuj havas en la manoj la destinojn de Irako, por ke ĉesu la kruela perforto kiu sangigas la Landon kaj ke oni certigu al ĉiu ĝia loĝanto normalan ekzistadon. Mi alvokas al Dio, por ke en Srilanko estu aŭskultata, de la luktantaj partioj, la petsopiron de la loĝantoj por estonto de frateco kaj solidareco; por ke en Darfur kaj ĉie en Afriko oni ĉesigu la fratomurdajn militojn kaj estu baldaŭ resanigitaj la vundoj malfermitaj en la karno de tiu Kontinento, ke konsolidiĝu la procesoj de repaciĝo, de demokratio kaj progreso. Ke la dia Infano, Princo de paco, faru, ke estingiĝu la fajrujoj de streĉiteco kiu igas malcerta la estontecon de aliaj mondopartoj, en Eŭropo samkiel en Latinameriko.

“Salvator noster”: jen nia espero; jen la anonco kiu la Eklezio reeĥigas ankaŭ en la hodiaŭa Kristnasko. Per la Enkarniĝo, memorigas la dua Vatikana Koncilio, la Filo de Dio unuiĝis iamaniere al ĉiu homo (kp Gaudium et spes, 22). Tial la Nasko de la Kapo estas ankaŭ la naskiĝo de la korpo, kiel rimarkigis Papo sankta Leono la Granda. En Betlehemo naskiĝis la kristana popolo, mistika korpo de Kristo en kiu ĉiu membro estas intime unuigita kun la alia en kompleta solidareco. Nia Savanto naskiĝis por ĉiuj. Ni devas tion proklami ne nur per la vortoj, sed ankaŭ per nia tuta vivo, donante al la mondo la ateston de unuigitaj kaj malfermitaj komunumoj, en kiuj regas frateco kaj pardono, akceptemo kaj reciproka servado, vero, justeco kaj amo.

Komunumo savata de Kristo. Jen la vera naturo de la Eklezio, kiu nutriĝas per lia Parolo kaj per lia eŭkaristia Korpo. Nur per la remalkovro de la ricevita donaco la Eklezio povas atesti al ĉiuj Kriston la Savanton; ĝi tion faras kun entuziasmo kaj pasio, en la plena respekto de ĉiu kultura kaj religia tradicio; ĝi tion faras kun ĝojo sciante, ke Tiu, kiun ĝi anoncas, nenion forprenas de tio kio estas aŭtentika homa, sed ĝin portas al ĝia plenumo. Envere, Kristo venas por detrui nur la malbonon, nur la pekadon; la reston, la tutan reston Li suprenlevas kaj perfektigas. Kristo ne savas nin disde nia homeco, sed pere de ĝi; Li ne savas nin disde la mondo, sed Li venis en la mondon por ke la mondo saviĝu pere de Li (kp Joh 3,17).

Karaj fratoj kaj fratinoj, ke al vi, ĉie ajn vi estas, alvenu ĉi tiu mesaĝo de ĝojo kaj de espero: Dio fariĝis homo en Jesuo Kristo, Li naskiĝis el Maria la Virgulino kaj renaskiĝas hodiaŭ en la Eklezio. Li portas al ĉiuj la amon de la ĉiela Patro. Li estas Savanto de la mondo! Ne timu, malfermu al Li vian koron, akceptu Lin, por ke lia Regno de amo kaj de paco fariĝu komuna heredaĵo por ĉiuj. Bonan Kristnaskon!

 

Post la kristnaska mesaĝo la Papo eldiris siajn bondezirojn en 64 lingvoj. Post tiu en 2004, ripetiĝis papa bondeziro en Esperanto okaze de Kristnasko: Dibenitan Kristnaskon kaj prosperan novjaron!

Samkiel dum la antaŭaj benoj Urbi et Orbi, Kristnaske kaj Paske, ankaŭ ĉi-foje grupo de esperantistoj ĉeestis en placo sankta Petro por levi alte la panelojn kiuj konsistigis la vorton "Esperanto". La iniciato estis gvidata, kiel tradicie, de la itala samideano Giovanni Conti. La skribon Esperanto ĉi-foje oni povis vidi tri-foje dum la televida elsendo.

kliku sur la foto
por havi grandformatan bildon